Васіль Зуёнак - Лета трывожных дажджоў

AЗІМУТ

А ўсё-ткі добра: знаеш, дзе свае,
І сам ратунак голас падае,
Калі праз цёмную аблогу i слату
Нясецца ўслед: — Ату яго, ату!..

* * *

Мы песні ў курганах пазакапалі,
Мы апусцілі іх на дно азёр.
І толькі раз у год — перад Купаллем
Яны выходзяць — узляцець да зор,
Пытаюцца: «Аднойчы вы ўзнялі нас,—
Нашто ж цяпер хаваеце красу?..»
...Заслухаўшыся песень салаўіных,
Сліжы-смаўжы спадаюць у расу...

* * *

Паэт памыляцца не можа ніяк —
Не мае права на гэта:
Калі ён у думках прамовіць «я»,
«Мы» — адгукнецца паўсвету.

Прарок і пакутнік, хто іх сустрэў:
«Я» і мільённае «мы».
За словам, кароткім самым, як стрэл,
Трагедый людскіх тамы.

* * *

У эпіцэнтры восені,
У беразняку
Ліст з настылай просіні
Злятае на руку.

Зялёныя пражылкі,
Жаўтлявае крыло,—
Адбіўся, пакружыўся,
Ды ветрам не змяло...

Як свойская сініца,
На цёплую далонь
Даверліва садзіцца,
А з вачанят — агонь,—

Халоднага пажару
Трымценне і спалох,
Бярозавых стажараў
Прадснежаньскі парог...

* * *

Як стог атавы, летні дзень завершан,
Антонаўкай хрумсціць асенні лёд,
І крык гусей — як замаразак першы:
Гарласты і бадзёры,— У палёт!

НАДПІС НА КАЛЕНДАРЫ 1988 ГОДА

Хай будзе высакосны
Не косны i не поены,
Для праўды — бацька хросны,
Не ўскосны, не адносны —
Галосны, ды не злосны.
Хай будзе ён укосны,
Хай будзе хлебаносны,
І росны, і не млосны,—
Высокі высакосны!