Васіль Зуёнак - Вызначэнне

Кроплю адміральскую з нагоды
Выпі рому ды кладзіся спаць.
Зразумей: надзею на свабоду
I ў малой зямлі не адабраць.

«БАЦЬКІ» I «ДЗЕЦІ»

Корпус прэсы цісне, як пад прэсам,
Інтэрв'ю ў газетную калонку,
Адгалоскі хронікі пярэстай
З прэс-рэлізаў злізвае ўдагонку.

Ход падзей i думак барануе,
Бараноў сенсацыяй частуе,
Потым набіваецца ў піўную,
Цэдзіць брагу сонечна-густую

I талкуе пра пустыя рэчы:
Хто каму i як наставіў рожкі,
Пра недааголеныя плечы,
Пра паходку i пра ножкі трошкі...

Змахвае навінаў павуціну,
Што са свету знесены па нітцы,—
Сапраўды ж: хоць раз бацькі павінны
На дзяцей-няўдаліцаў забыцца...

ЦАРКОЎНЫ БАЛЬ У НЬЮ-ДЖЭРСІ

У царкве святой
Круглы год — застой:

Ці спявай псалмы,
Ці шыбай грамы,—

Як аглух прыход:
Не ідзе народ.

Не ідзе — хоць плач,
Хоць пускайся ўскач...

Тут і ўздумаў поп:
«Ну а што было б?..
Ну а што — калі б?..

З чортам — мы змаглі б

I каб статак мець,
Каб звінела медзь,
Каб не звёўся чмур,
Поп адкрыў карчму.

Пры царкве прыдзел
Пеклам загудзеў...

Я ў царкве той быў.

Хоць не чорт рабы
І не д'ябал я —

Слыў за салаўя:
Горла песняй драў,
Піў настоі траў,

Калі б быў з чарцей —
Браў бы што й мацней...

Валам паства прэ —
Поп усіх бярэ:
Хрысціянін ёсць,
Мусульманін ёсць,
Ёсць i іудзей,—
Словам, шмат людзей...

А за карчмара
Выбраў ліхвяра —
Чорта, што ў Гудзон
Выкінуў амвон,
Сам жа — у царкве,
Быццам бог, жыве.
Водзіць скокаў рэй
Ля святых дзвярэй.

Старыя i малыя
У шэйку круцяць шыі.
Гандляр кладзецца лістам
З гандляркай чэша твіста.

Дзе чарка — там i вэрхал:
Аж крыж трасецца зверху
І дзве рукі ўзнімае:
«Што ж мне но наліваюць?

Весяліцца чорт,
Б'е ў піцці рэкорд,—
Хай жыве карчмар
І яго тавар!..

МАГЧЫМАСЦІ

Ёсць баечка, як босам
Зрабіцца хтосьці змог:
Хадзіў спачатку босы,
А зараз — цар i бог.

Маўляў, у нас дзяржава
Магчымасцей для ўсіх,
На ўсё ты маеш права —
Адно лаві свой міг.

Вось так i ладзіш «ловы»,
Пакуль туман сплыве
I прарасце выснова
Аднойчы ў галаве:

— Сядзіш не ў тым трамваі,
Пустая галава:
Магчымасці ты маеш,
Ды дзе яны, не знаеш,—
І ёсць, але — няма...

Нібы ў кішэні кукіш,
Магчымасці твае:
І поліўкі не купіш,
Як цэнта не стае....

Заўсёды той таўсцее,
Каму зганяць бы тлушч,
А той, хто быў не ў целе,
Той сохне, нібы хрушч...

Магчымасці — пароўну,
А грошы — хто сабе:
І клерк, i Сэм галоўны
У сваю кішэнь грабе...

Такая панацэя,
Такая тут дзяльба:
Багаты багацее,
А беднаму — труба...

ШУКАЮ БОГШУ

Амерыка ўлюбёная ў музеі,—
Я гэту схільнасць сведчу і хвалю:
Ідуць — сустрэцца з ценем Калізея,
Ці моўчкі пазайздросціць каралю —

Людовіку якому альбо Карлу,
Ці зазірнуць у экзатычны кут...
Хаджу i я. Але шукаю маржа
Вачыма негра ці індзейца тут...

Няма. I не ідуць сюды ніколі...
Няўжо не вабіць экспанатны рай?
Ды тут жа ix жыццё, былая воля:
То Афрыка, то інкаў даўні край...

Бязродныя, сумуюць экспанаты,
Hi крэўных твараў тут, ні гаманы...
Затое белых — аж ці не занадта.
Miж« ix i я — б'ю ў памяці званы...

I ўсё карціць: а раптам побач з Босхам,
Альбо з Радэнам, ці яшчэ там з кім
Славуты майстар — палачанін Богша —
Гукне па дапамогу праз вякі...

Украдзены рукою заграбастай,
Ніхто не знае, дзе з вайны асеў
Крыж Ефрасінні Полацкай, што майстар
Адштукаваў — як гімн самой красе.

Фашыст-зладзей зрабіў яго трафеем,—
I кажуць, крыж сюды закінуў лес...
Магчыма ўсё... Во — паглядзі: Ракфелер
Паў-Афрыкі, напэўна, перавёз...

Шукаю Богшу i гукаю Богшу...
Малюся Апалону:
— Блаславі
I абысці дапамажы мне, божа,
Музей — твой храм на поце i крыві...