Shamsuddin Muhammad Hofiz Sheroziy - Hofiz Sheroziy

Senki ishq ah.liga tekkizma tiling,
Aqlu oqillik ila mashhursan.

Ishq mayining mastligi yo‘q boshingda,
Chuiki uzum suvi-la ma’mursan.

Rangi somon, ohi misoli otash,
Oshiq elining nishonin so‘rsang.

Baxridan o‘t nomusu orning, Hofiz,
Ista may jominikim, maxmursan.

Musulmonlar, menga vaqti dil erdi,
Dedim yorimga har ne mushkil erdi.

Biroq hamdardu sri maslahatgo‘y
Azal suyanchi har ahli dil erdi.

G‘amidan may kabi girdobga tushdim,
Iloj yolg‘iz umidi sohil erdi.

Meningdek yor ko‘yida yitdi ko‘plar,
Etakdan tutguchi ne manzil erdi?

Bu telba bandaga rahmatlar ayting,
U bir vaqt korvoni komil erdi.

Menga so‘z darsini o‘rgatdi to ishq,
So‘zim katta-kichikka ma’qul erdi.

Talab yo‘lida durlar to‘kdi ko‘zim,
Biroq yor vaslidan behosil erdi.

Yetar, aytmaki, Hofiz nuktadondir,
Axir, ko‘rdik-ku biz: ko‘p g‘ofil erdi.

Zohidi zohirparast ishq ahlidan ogoh emas,
Bas, malomat qilsa-qilsin — so‘zlari dilxoh emas.

Har ne yuzlansa sulukda lutf erur solik uchun,
Ul siroti mustaqimda hech kishi gumroh emas.

Uynar-u rux ming maqomda, biz piyoda surgamiz,
Dona sursa taxtada rindlar majoli shoh emas.

Bu munaqqash, serjilo, oliymaqom ayvon nedur?
Bu muammodan jahonda hech kishi ogoh emas.

Demagil bilmas hisobni sohibi devonimiz,
Baski, iqroring nishoni hasbatanlilloh emas.

Xohlaganlar kelsin-u, xohlaganini so‘zlasin,
Ushbu kibr etguchi, hojib tutguchi dargoh emas.

Bosh urish mayxonaga oshiqi sodiqlar ishi,
Xudfurushlar mayfurushlarga sira hamroh emas!

Kelsa har ne ko‘rgulik — boisi bizning qilg‘ilik,
Bo‘lmasa, lutfu karaming kimsaga ko‘toh emas.

Men xarobot piriga qulmai — mudom lutf ko‘rguzar,
Chunki lutfi shayxu zohid qavmining har goh emas.

Himmati Hofizni yuksak: istamas mavqe-maqom,
Ko‘hna may oshig‘i orzumandi molu joh emas.

Zohidi xilvatnishin keldi kecha mayxonaga,
Tavbasin sindirdi-yu, cho‘zdi qo‘lin paymonaga.

Davra so‘fiysi kecha jomlarni sindirgan edi,
Qatra may ichdi-yu, aylandi yana farzonaga.

Yoshi o‘tgan borki, g‘aflat bahriga cho‘mgan edi,
Keksalikda do‘ndi qayta oshiqi devonaga.

Dinu dil ovlab yurar erdi tunu kun mug‘bacha,
Yor yo‘lida aylanibdi hammadan begonaga.

Gul yuzining otashi kuydirdi bulbul xirmanin,
Sham’ni kulgan chehrasi ofat erur parvonaga.

Kecha-kunduz yig‘lagandik, shukr, zoye’ ketmadi:
Qildi teng ko‘z yoshimiz har qatrasin durdonaga.

Sehru jodu oyatin o‘qiydi soqiy ko‘zlari,
Halqai avrod berar joy majlisi afsonaga.

Endi Hofiz manzili podshohlar dargohidir,
Ketdi dil dildor bilan, bog‘landi jon jononaga.

Fitnasin boshlagay bu kun ro‘zgor,
Menu mayxo‘rligu yor — ko‘zi ayyor.

Kel, soqiy, may keltir, tuzalsin ahvol,
Yetishsin farog‘at, yetishsin kamol.

Boda tut — yiqildim vayron o‘lib dil,
Bu har ikkisidan olmadim hosil.

Kel, soqiy, keltirgil sharob to‘la jom,
Kayxusrav, Jamshidga yuboray payg‘om.

Nay ila aytayin, eshitsin ulus
Qay biri Jamshidu qay biri Kovus.

Fotihlik kimyosin keltir, ey soqiy,
Qorun ganji Nuhdek topsin umr boqiy.

Qadah tut — umringga umr qo‘shilsin!
Orzuying eshigi shunda ochilsin!

Soqiy, Jam jomidan tutgil shunday may,
Yo‘qlikda obodlik lofini urgay.

Menga berki, agar yorliq qilsa jom,
Jamdek bilay olam sirrin batamom!

Bu ko‘hna olamning sayridan gapir,
O‘tmishdagi shohlar umrida ne sir?

Bizga hamon manzil bu xarob jahon,
Afrosiyob taxti ketmishdir qayon?

Lashkarboshi Piron turmas oyoqda,
Turon qilichbozi Sheda qayoqda?

Piron qayga ketdi, lashkari qani?
Turonli Sheda-chi, xanjari qani?

Faqat taxtu qasri bo‘lmadi barbod,
Mozorin ham hech kim aylamaydi yod.

Hali ham bizlarga bekat biyobon,
Tur lashkari unda gum bo‘lgan oson.

Ne xush so‘z demishdi Jamshidi dono:
Arpa doncha turmas besh kunlik dunyo!

Soqiy, o‘shal tobnok otashni keltir,
Zardushtni chiqorsin tuproqdan axir!

Menga ber-chi, ichib bo‘lay rindu mast,
Nazdida bir otash yo dunyoparast.

Kel, soqiy, har kimda nihoniy iffat,
Xarobot ichinda o‘ltirar faqat.

May bergilki, badnom bo‘lmoq istayman,
Xarobi mayu jom bo‘lmoq istayman.

Andishaga olov solguvchi may ber,
O‘rmonga o‘t qo‘ysin uni ichsa sher.

Ichib, shergir falak boshiga boray,
Bu keksa bo‘riga tuzoq ham solay.

Shunday may ber, soqiy, jannatiy otash
Ila hur atrini qilib aralash.

Bu xushbo‘ylikni ham uray otashga,
Bir xushluq keltiray aqlu dil g‘ashga.

May bergil, ey soqiy, keltirsin shohlik
Pokligidan ko‘ngil bersin guvohlik.

May bergil gunohdan pok aylagan choq,
Go‘rdan bosh ko‘taray, ishratda quvnoq.

Ruhoniylar bog‘i bo‘lmish maskanim,
Nechun taxta uzra banddadir tanim?

Menga sharob ber-u, davlatim ko‘rgil!
Xarob aylab, ganji hikmatim ko‘rgil!

Men shunday qo‘limga qadah olgan on
Bo‘ladir ko‘zguda har sir namoyon.

Mastlikda podsholik damin urgayman!
Shohlikda gadolik damin urgayman!

Mastlikda sir durrin terayin chandon,
Behudlikda sirni kim tutar pinhon?

Agar Hofiz qo‘shiq aytsa mastona,

Zuhra rubob kuyi to‘lar osmona.

Mug‘anniy, qaydasan, yangratib rubob,
Shohona qo‘shiqni esga ol shu tob.

Bexudlik yo‘lini tanlabon biz ham,
Zikr sho‘x raqsiga tushaylik bul dam.

Taxtu toj iqboli farovon bu kun,
Daraxtida shohlik mevasi to‘kin.

Zamon podshohi, zamin sardori,
Davlat osmonining oyi, tojdori.

Ul shohlik taxtining ustuvorligi,
Baliqdan qushgacha tinchlik yorligi.