Shamsuddin Muhammad Hofiz Sheroziy - Hofiz Sheroziy

Qorun yig‘ibdi boylik, zamon etibdi barbod,
Zar yig‘magil, deya ayt, vafo hayoni yo‘qdir.

Agar raqibi sham’dir — undan siringni berkit,
Bilgilki, sho‘x dilafro‘z, bandi zaboni yo‘qdir.

Har kimsaning jahonda Hofiz kabi quli yo‘q,
Hech kimsaning seningdek shohi zamoni yo‘qdir!

Yorim qo‘liga qadahki olgay,
Bozori sanam kasodga qolgay.

Har kimki, ko‘zini ko‘rsa deydi:
Bu — mast, qani muhtasib, tutolgay?

Ashk bahri aro baliq bo‘libman,
Qarmog‘ini yor chu suvga solgay.

Zor ila ayog‘iga yiqildim,
Ummid etamen: qo‘limdan olgay.

Hofiz kabi xurram ul kishikim,
Jomi azali(y)ni no‘sh etolgay.

Kecha doston bo‘ldi oshiq davrada gisularing,
To yarim tun bahsga bois bo‘ldi anbar mo‘laring.

Kipriging novaklaridan qonga aylandi ko‘ngil,
Vah, yana qo‘msar, ajabkim, ul kamon abro‘laring.

Avfilillohkim, sabo keltirmasa sendan xabar,
Hech nasib bo‘lmasdi ko‘rmak bizga ko‘cha-ko‘laring.

Bexabar erdi jahon avvalda ishq oshubidin,
Qoldi g‘avg‘oga u ko‘rgach g‘amzai jodularing.

Men ham avvallar edim dardi junundin bexabar,
Qo‘ydi domin yo‘llarimga kokili hindularing.

Tugmalarni yechgil-u, dil mushkulin ayla kushod
Kim, yechilmog‘imga bois dilkusho kulgularing.

Kel vafo aylab, qadam qo‘y Hofizingning xokiga
Kim, bu olamdan olib ketmish meni orzularing.

Bir umr mayxona burchi xonaqohimdur mening!
Piri mayxo‘rlar hamisha qiblagohimdur mening!

Tong chog‘i may bo‘lmasa — hech bir xatarli joyi yo‘q,
Tongdagi qilgan fig‘onim uzrxohimdur mening.

Shukr eturman — yo‘q erur shohu gado birla ishim,
Do‘st dargohin gadosi podshohimdur mening!

Masjidu mayxonadan maqsad faqat diydor ko‘rish,
O‘zga yo‘q fikrim — Xudovandim guvohimdur mening!

Ostonaig boshga sstiq bo‘ldi-yu bir taxt kabi,
Oftobing toju taxti takyagohimdur mening!

Yetmaguncha to ajal tig‘i boshimga, shubhasiz,
Yuz o‘girmak eshigindan ishtibohimdur mening.

Nosavob ishlarga yo‘q, Hofiz, sening mayling vale
Xushodoblikdan deginkim: bu gunohimdur mening!

Lablaringning sharbatidan chiqmadi komim hanuz,
La’l joming orzusida bo‘sh turar jomim hanuz.

Kecha g‘orat bo‘ldi dinim ikki zulfing domida,
Ushbu savdoda ne tus olgay saranjomim hanuz.

Yanglishib tunda Xo‘tan mushki, dedim, zulfingni men,
Tig‘dayin botgay soching, qon sochgay andomim hanuz.

Yuzlaringni shulasin xilvatda ko‘rdi oftob,
Tig‘iga bo‘ldi nishona eshigu tomim hanuz.

Bir kuni nomimni tilga oldi jonon yanglishib,
Barcha oshiqqa misoli jon erur nomim hanuz!

Lablaringning soqi(y)si berdi azaldan qatra may,
Ketmagay mastlar tilidan nomu payg‘omim hanuz!

To bo‘lay oromi joning, o‘t, deding, jon baxtjdan,
G‘amlaringga jonni berdim — yo‘qdir oromim hanuz.

Yozdi Hofiz mex ila la’li labingning qissasin,
Chashmadur obi hayotga she’ru ilhomim hanuz.

Mudomim mast tutg‘aydir nasimi ja’di gisuying,
Xarob etgay meni har dam firibi chashmi joduying.

Necha sabru toqatdan so‘ng tuni, yo Rab, ko‘rolg‘aymen
Ko‘zim sham’ini yoqmog‘ini bir mehrobi abro‘ying.

Savodi lavhi ko‘rmoqni aning-chun men aziz tutgum:
Jonimg‘a nusxaye bo‘lg‘aymi naqshi xoli hinduying.

Agarda jovidon dunyoni yashnatmoqni istarsan,
Sabog‘a ayt, ko‘targaykim zamone burqa’i ro‘ying.

Va gar rasmi fano istarsan olamdan burib yuzni,
Ki silkib yer uza to‘ksin minglab jonni har mo‘ying.

Manu bodi sabo miskin — iki sarsoni behosil
Men afsun mast ko‘zingdin-u, u masti bo‘yi gisuying!

Yashab himmat-la Hofizingni dunyoyu oxiratdan,
Ko‘rinmas hech ko‘ziga juz ul xoki sari ko‘ying.

Dardimizga yo‘q darmon, alg‘iyos!
Hajrimizga yo‘q poyon, alg‘iyos!

Dinu dilni oldi-yu, jon olg‘usi,
Alg‘iyos, ey jabri jonon, alg‘iyos!

O‘ptirib bir — evaziga jon so‘rar,
Bag‘ritosh ul sho‘xi xubon, alg‘iyos!

Bevafolar qonimizni ichdi-ku,
Ey musulmonlar, ne darmon, alg‘iyos!

Misli Hofiz kecha-kunduz tinmayin
Yig‘ladigu yig‘ladik qon, alg‘iyos!

Yor zulfining yo‘lida xato ketsa — ketibdir!
Bizga qaro xolidan jafo ketsa — ketibdir!

Ul yor xirmanida ishq barqi kuysa — kuymish,
Shoh jabri biz gadoga ravo ketsa — ketibdir!

Dil xotiri tariqat yo‘lida yo‘q — ketir may,
Ko‘rgan kudurating ham safo ketsa — ketibdir!

Sevgi sabot so‘raydir, ko‘ngilginam, sabr et,
Malol kelsa — kelibdir, xato ketsa — ketibdir!

Dildor g‘amzasidin dil xor o‘lsa — o‘libdir,
Jononu jon aro mojaro ketsa — ketibdir!

So‘z ahlidin malomat ayon kelibdir, ammo,
Davradoshlar aro tek nizo ketsa — ketibdir!

Hofiz aybini, voiz, ayt, nega xonaqohda
Bog‘labsan erk oyog‘in, qo‘y-o, ketsa — ketibdir!

Saloh bizdin ne istarsenki, mastlarga salo debmiz,
Ajib mast nargising davri salomingga duo debmiz.

Menga mayxonaning ochg‘il eshikin — xonaqoh berkdir,
Ishong‘il, gar ishonmassen, shudir so‘z, biz ado debmiz.

Sening ko‘zingdan, ey soqiy, xarob bo‘ldim, xarob bo‘ldim,
Vale do‘stdan balo kelsa, yana ming marhabo debmiz!

Muruvvat etmasang bizga, pushaymonlig‘ bo‘lur oxir,
Unutma hech bu ma’noniki, xizmatdin sango debmiz.

Dedim: qadding erur shamshodu yondirdi xijolatlar,
Nechun aytib bu nisbatni, bu bo‘htonni raso debmiz!

Jigar nofam kabi qondir — qarodir, chin jazodir bu —
Qaro zulfingga so‘z aytibmiz-u, chindan xato debmiz.

O‘zing otashsan-u, Hofiz valekin yor yonmaydir,
Demak, guldin shikoyatni saboga noravo debmiz.

Dedim: Labing qachon-o bir komron aylayur?
Dedi: Naki deyursan — ko‘zga, shu on aylayur!