Алесь Змагар - Да згоды

Ў ногі ўсысаліся дзіды бяз конца‚
Вопратку рвалі‚ калолі ў твар;
Разам з другімі Ты роднай Старонцы
Несла дары на аўтар.

Глянь! Ўжо над намі лунае Свабода‚
Славай вякоў шапаціць родны гай;
Дочка Краіны! Для славы Народу
Гімн Перамогі сьпявай!

Краска Твая паміж нас не загіне;
Радасьцю сьвеціць заўжды маладосьць.
Хай-жа сягоньня у гэтай хвіліне
Кожны вяселіцца госьць!

З Кірхгайму з-пад Рыду шлём Вам прывітаньне:
Каб Ваша жыцьцё красавала штогод‚
Каб шчасна збыліся ўсе Вашы жаданьні‚
Каб стаў незалежным наш Край і Народ.

Забытыя лёсам‚ у багне балеснай‚
Ня бачым мы ласкі‚ ня бачым пяшчот;
Усё тут чужое: і людзі‚ і песьні‚
І неба‚ і птушкі‚ й гульні карагод.

І ўспомніў я сёньня далёку Айчыну:
Гуляе там вораг — чырвоны груган.
Ці-ж нам не баліць‚ што мы тут на чужыне?
Ці-ж нам не баліць‚ што ў Краіне тыран?

Братоў-украінцаў ў знак дружбы народаў
Дачка Беларусі вітае.
Хай воля Краін‚ незалежнасьць і згода
У сэрцах гараць‚ расьцьвітаюць!

Застылі на ўзгорку таполі‚
Лагчыны у белі туманяцца
Ды ўжо у гушчарах праз гольле
Блішчыць беларуская раніца.

І хай туманы наўкол сьцелюцца‚
Рады мы свае перамножым‚
Праз буры‚ віхуры‚ мяцеліцы
Мы ўзыйдзем на шлях пераможны!

Калі Пярун грымеў і ляскаў‚
Калі круціў буран ліхі‚ —
Рукзак‚ сухар ды скарб каляска
Замацавалі нам шляхі.

І мы пакрочылі па горах
Праз Бадэн‚ Пёльтэн‚ Вэльс на Рыд
І эўрапейскія прасторы
Нагамі ўтоптвалі ў нябыт.

Чырванеўся усход‚
Край гарэў ў барацьбе‚
Люд няшчасны крывавіўся‚ гінуў.
Ледзь шаснаццаты год
Прамінуў у Цябе‚
Пакідала ты родну Айчыну.

Навакола кусты‚
Луг‚ загоны і сад‚
Дарагія ўспаміны аб клёнах…
І заплакала Ты
Ды пайшла ля прысад
З болем сэрца ад крыўды праклёнаў.

Зімшэлася золь.
Сумна ўдалеч глядзіш:
Як сустрэнуць чужацкія людзі?
Але ў думках скрозь боль
Эс-Бэ-Эмаўскі крыж
Упрыгожваў дзявочыя грудзі.

І ўсьміхнулася Ты‚
Прашаптала «бывай»
Ды махнула рукою скрозь сьлёзы
На бор цёмны‚ густы‚
На палеткі‚ ручай‚
На садок‚ на таполі‚ бярозы.

Дарагая‚ ня плач!
На лёс не наракай!
Прыйдзе час і скрыжуе дарогі.
З дымам зьнікне палач‚
І мы вернемся ў Край
На змагарным шляху перамогі.

Над зямлёю Слуцкай стараны каханай
Уздымаўся ўгору жудасны віхор;
Наляцела хмарай‚ здрадна захаванай‚
Азіятаў войска на наш шыр-прастор.

Але ўжо ня згодны беларус гнуць сьпіну;
Досыць пацярпеў ён шмат гадоў палон;
Паўстае ён сьмела за сваю Краіну‚
За абліты потам дарагі загон.

У вачох бліскучых вызваленьня смага;
Хай грымяць гарматы! Надыйшлі вякі‚
Калі за свабоду з агнявой адвагай
Ў бітву рвуцца сьмела Слуцкія палкі.

— Сынкі мае! — Гукнуў Бацька
Булак-Балаховіч‚
— Адцуралася нас доля‚
Шчасьце нам ня зорыць.

Чужынцы ў Краю пануюць‚
Цэрквы зачыняюць‚
Камісары на руінах
Баль-тэрор спраўляюць.

Ня мінуць нам зноў кайданаў‚
Ланцугоў няволі.
Край наш родны! Зрабаваны!
Край бяды! Нядолі!

Над Табою навальніца
Згушчаецца лосна‚
Над Табою Ленін з Троцкім
Снуюць свае кросны.

Паняволяць‚ закабаляць‚
Закуюць навекі‚
Адарвуць сыноў ад маткі‚
Аддадудць на зьдзекі.

Сынкі мае‚ сакаляты!
Ці-ж нам трэ няволя?
Ці-ж нам трэба паганяты
На нашым-жа полі?

Сынкі мае‚ сакаляты!
На каня! У зброю!
Бі наезьнікаў праклятых!
Гэй‚ наўскач! За мною!