Алесь Змагар - Да згоды

І гады мінаюць за гадамі…
Палазамі Коляды рыпяць‚
Закавала рэчку ланцугамі‚
Замяло зямельку саванамі‚
Ды калядак нешта ня чуваць.

І у гэту сумную часіну
Пазірае Маці у вакно:
Ўсё чакае моліцца па сыну‚
Ці жывы яшчэ‚ ці мо загінуў
Яе любы‚ родненькі сынок.

Родны Край! Матуля дарагая!
Пачарнелы ад пажараў сад!
Разьвітаўся з вамі я ля гаю‚
Не сказаў‚ на колькі пакідаю‚
Ці вярнуся к Колядам назад.

Не сказаў‚ зь якім глыбокім болем
Ехаў я ў чужую старану…
І цягнуўся дзень за днём паволі
У адзіноце суму‚ як ніколі‚
Без спагады‚ радасьці‚ бяз сну.

Толькі ў мроях бачыў родны далі:
Ткуць дзяўчаты ў Слуцку паясы;
На рабінах чырваньню каралі
Над зямлёй пакутай пазьвісалі‚
Пазіраюць ў сінія лясы.

Край мой родны! Ведай: я вярнуся‚
Бо адзіны толькі маю шлях.
Зь ім Цябе ніколі не зракуся‚
Зь ім іду да вольнай Беларусі
Пад Пагоні пераможны сьцяг.

Куды-б цябе лёс ні закінуў‚
Якім-бы ні джаліў асьцём‚
Сваю дарагую Краіну
Любіць мусіш больш за жыцьцё.

Напорная моладзь‚
Хадою упартай
Ідзі пад Пагоні Штандар!

Хоць ветры сваволяць‚
Грукочуць гарматы‚
Ты — новай прадвесьні ўладар.

Зьвініць звон Сафіі‚
Плюскочуць азёры‚
Шуміць пушча славай былін…

Хай выюць стыхіі!
Адважна‚ бадзёра
Шукай палымністых пуцін!

Ты — гонар народу‚
Ты — войнік Краіны‚
Ты будучай славы пясьняр‚

Скрозь шал непагоды
Рашуча‚ няспынна
Ідзі пад Пагоні Штандар!

Я — сын таго Краю‚ дзе гаі‚ лясы‚
Дзе рэчкі тасёмкаю ўюцца‚
Дзе пекныя кветкі‚ дзе ткуць паясы‚
Дзе сонца і хмаркі сьмяюцца.

Я — сын таго Краю‚ дзе нівы‚ сады‚
Дзе ў зелені топяцца хаты‚
Дзе жніўныя песьні з грудзей маладых
Зьвіняць дыямэнтамі шатаў.

Я — сын таго Краю‚ дзе сінь васількоў
Гуляе з русалкамі ў жыце‚
Дзе льлецца бадзёрасьць з дрыгвіцкіх вянкоў‚
Дзе краскамі поле іскрыцца.

Я — сын таго Краю‚ дзхе зброю народ
Трымае у моцнай далоні‚
Дзе высака ўзьвіўся із нетраў‚ балот
Сьцяг Бел-Чырвон-Белы Пагоні.

Жытнёвае поле — валошак краса!
Іскрыць на пялёстках сьлязінка-раса.
Ільняныя косы з-пад сініх вянкоў
Ў трымценьні плывуць‚ не знаходзячы схоў.

Зялёныя шаты‚ шаўковая рунь‚
І песенны звон‚ што разьліўся угрунь‚
І рэчка‚ і сад‚ і яловец‚ багун —
Забыць іх ніколі й нідзе не змагу.

Край балот‚ крыніц‚ азёраў‚
Скарбаў захаваных‚
Зрэб'я‚ багны‚ кроз‚ узораў‚
Сьвітак саматканых.

Край лягэнд‚ крыжоў‚ магілаў‚
Тугі нявыказнай‚
Курганоў‚ чароўнай сілы‚
Пушчаў непралазных.

Край цудоўных песень‚ казак‚
Палёў васільковых‚
Колькі зносіш Ты абразы
Ад чужынцаў змовы!

Плача за сьцяною чараўніца-скрыпка‚
Навевае смутак новых шэрых дзён.
Ў калідоры ціха хтось дзьвярыма рыпнуў;
За вакном ліствою шапаціцца клён.

Я стаю задумны аб нязбытных мроях‚
Не кранае сэрца завадзкі гудок;
Думкі-летуценьні мімавольным роем
З славай Чарадзея прыплылі здалёк.

Родная старонка! Ты ізноў ў пакуце.
На Твае палеткі хлынуў град агню.
Не пляце дзед лапці‚ седзячы ў куце‚
Ня мітусяць дзеці на дварэ ў гульню.

Ўсюды: на загонах‚ у гаі‚ у хаце‚
Ў гарадох і вёсках‚ уначы і ўдзень‚
З гостраю касою‚ нібы ў сенажаці‚
За людзьмі цікуе сьмерці чорны сьцень.

Шэры дым ад стрэлаў зацямніў лагчыны;
Ад крыві народнай ўзьняўся цяжкі пах;
Апаганіў вораг вольную дзяўчыну;
У вачох Матулі незгасальны жах.