Алесь Змагар - Да згоды

Кратае‚ казыча‚ хіліць вецер вецьце‚
Гойдае галінкі кашлатых сасён.
Палахліва сыпле жоўтае амецьце
Залаціста — лісты амярцьвелы клён.

Стужкамі удалеч распаўзьліся сьцежкі;
Журавоў у вырай плыве ланцужок;
Міла мне усё тут: імшары‚ алешнік‚
Саламяны стрэшкі‚ мурагу стажок.

Кіньце‚ кіньце сьпеў тугі
І бадзёрым крокам
Праз палеткі‚ праз лугі‚
Як акінуць вокам‚

Сьмела‚ радасна шагай!
Волю‚ славу здабывай!

Хай наўкол сьнягі‚ туман!
Ныюць у грудзях раны!
У бязьмежны акіян
Стараны каханай

Сьмела‚ радасна шагай!
Волю‚ славу здабывай!

І адказам на тэрор‚
На Крывіцкіх гонях‚
Дамо ворагу адпор
Пад сьцягам Пагоні.

Сьмела‚ радасна шагай!
Волю‚ славу здабывай!

Радзіла нас арліца
Быў бацькам карабін;
Маланкі ў навальніцу
Нас песьцілі ў вагні;

Выхоўвалі нас буры‚
Баюкаў сівы бор;
Скрозь хмары і віхуры
Шугалі мы да зор

Гарыць паходняй раньне
Ідзём мы у паход
Зацятыя ў змаганьні‚
Ня знаем перашкод.

Даволі зьдзекаў і прымусаў!
Даволі глуму і пакут!
Хачу быць вольным Беларусам‚
Аслабаніць свой родны кут!

Няхай не страшаць нас тэрорам‚
Ні Салаўкамі‚ Калымой!..
Людзкая помста бурным морам
Зальле чужацкае ярмо.

Пад сьцягам Бел-Чырвона-Белым
За Волю‚ Праўду‚ за Штандар
Іду я ў бой адважна‚ сьмела;
Я — сын Свабоды. Я — Змагар.

Іграе і плача ў тваіх руках скрыпка.
Звон струнаў аб горы пяе.
Дрыжыць серабрыстая ценкая нітка‚
Да зброі‚ да волі заве.

Пяе аб вялікіх‚ страшэнных пажарах‚
Аб тым‚ што наблізіўся кат‚
Аб нашых зялёных загонах-абшарах‚
Дзе марна гібее наш брат.

Пяе і імчыцца той сьпеў з буйным ветрам
На сьветлы‚ прывольны наш шлях‚
Заве беларусаў із процьмы‚ із нетраў
Пад Бел-Чырвон-Белы свой сьцяг.

Із вясковай хаты выбеглі дзяўчаты
Выбеглі у поле на шырокі шлях;
Сёньня ад аратых едуць дэлегаты‚
Едуць шукаць волі пад Пагоні сьцяг.

Сонейка іскрыцца над чыстай крыніцай‚
Ў празрастыя хвалі кідае прамень;
Раптам над сталіцай бурнай навальніцай
У блакітных далях разарваўся дзень.

Загулі гарматы з-за клёнаў кашлатых‚
Засланілі неба зялезным агнём‚
Ды жаўнер-араты ў барацьбе зацяты
За кавалак хлеба‚ за радзімы дом.

А ў сталіцы Менску з-пад Бранску‚ Смаленска‚
Із-пад Бельску‚ Вільні‚ з Палескіх балот
На загад Краіны сходзяцца мужчыны‚
Сходзяцца жанчыны на Вялікі Сход.

Дэлегат з Дубровы выступіў з прамовай:
Ў бой супраць камуны за радзімы Край!
Як зялезным звонам‚ ён агністым словам
Заклікаў з трыбуны хлопцаў на «зважай!»

Ты ў дзіўным харастве стаяла перад намі.
Так велічны‚ так горды быў твой гнеў!
Ад роспачы‚ тугі сьціскала кулакамі…
У вачох агонь маланкава зіхцеў.

І раптам‚ угару з мальбою ўзьняўшы рукі‚
Ты абвяла бязьмежны далягляд.
Там… дзесьці у тайзе‚ зьняможаныя ў муках‚
Гібеюць бацька‚ маці‚ родны брат.

І позірк той‚ як сымбаль перад сьветам‚
Нас заклікаў да новых перамог;
І на сьцягах уваскрасалі запаветны
Сьвятыя словы: Бацькаўшчына й Бог.

Браты мае! Браты-Беларусы!
Што гоніць вас ў чужы далёкі вырай?
Пакінулі Смаленск‚ Ржэў. Бранскія лясы…
А колы круцяцца‚ пяюць жалобнай лірай.

Незваротнай плыняй
Праплываюць годы.
Будзь-жа верным сынам
Ты свайму народу!

Ў горы ня згінайся
Пад цяжкім прымусам!
З гонарам трымайся
Назвы Беларуса!

Бо і наш час прыйдзе
Й нам засьвеціцж сонца‚
Промень Волі ўзыйдзе
Ясным валаконцам.

Шчасьця дні паймкніуцца
Й з дальняе дарогі
Мусім мы вярнуцца
Ў Край свой з перамогай.