Рыгор Барадулін - Руны Перуновы

Ахоўцамі наскіх багоў паганскіх
Ступаюць следам
Дванаццаць ваўкоў.
I зорцы вятры не даюць пагаснуць.
I ўсё зразумела гамоніць вакол...

РАЗАМ СА СНАМІ...

З намі
Разам са снамі пераязджаў
З Верасовачкі верасамі ўхутанай.
Падперазаўшыся конскімі путамі,
Босую галаву падстаўляў дажджам.
Асіраціліся ўсе без яго —
Рэчка Крывуха, Ваўчэнскае возера.
Млечны валун намагаўся да позняга
Зрушыць сябе са спакою свайго.
Хатніку цяжка абжыцца было,
Ела хлусня й мітусня местачковая.
Грэла сябе брукаванка падковамі.
З незнаёмай трывогай дрыжэла святло.

...I дагэтуль
Да новых начэй і раніц
Выкне пературбочаны хутаранец...

АНІКОМУ

Прагнецца абрасець
Запыленаму балыпаку.
Нецярпіцца вісець
Пакамечанаму пінжаку.

Мроіцца аблясець
Выкарчаванаму ляду.
Хапае дасвецця лысець
Утуманеламу далягляду.

Рупіць шчырасці папікаць
Разамлелую стому.
З тым звыкаць,
Што мусіць знікаць,
Не спяшаецца анікому.

НЕ ЗДЗІЎЛЮСЯ...

Не спяшаюцца нешта
Прысніцца мне
I лабаты Пярун,
I Мароз цыбаты.
Засталіся ў мамінай старане
Пілнавацца маёнткаў сваіх
Магнаты.

З імем Хатніка,
Як з кудменем хаджу,
Вымаўляць услых баючыся.
«Ліся, Лісе», —
На вуха шапчу Дажджу.
Граду прашу:
«Не разбіся, Бысю».

На адной зямлі
Лёс дазволіў жыць,
У якую ўрэшце вярнуся.
Не здзіўлюся,
Калі ў Лесуна задрыжыць
Па азяблай расінцы
На кожным вусе...

ДАРЭЧЫ

Аж грыміць лясная старана,
Долу прагінаюцца нябёсы,—
Гэтак кашаль
Перыць Перуна.
Пахадзіў стары па хмарах босы.

Шмат парад паганскіх,
Ды з усіх
Прыгадалася адна дарэчы:
Каб адразу кашаль пераціх,
Трэба грымнуць кулаком у плечы.

Буду дзеда ратаваць хутчэй.
Толькі як дапасці да плячэй?

РАДАЎНІЦА

Радаўніца...
Радавацца ці не таму,
Што радоўку тлумлівую адбываеш,
Што паклоны апошнія адбіваеш
Гасцяванню зямному свайму.

Радаўніца...
Рада ніца чало
Нахінуцца ля ціхага ўзгорка,
Дзе палын прачынаецца горка,
Дзе самоту ўбакі павяло.

Радаўніца...
Радавод нагадаць
Пра сябе не забудзе маўкліва.
Жорны хмараў
Срабрыстага мліва
Просіць змрок на душу нагайдаць,

Радаўніца...
Радавод даўніну
Цёмнымі апаўе каранямі.
Цень забытай душы акрыяе,
Абапершыся аб труну...

ТРЫМАЕМСЯ...

Спачатку поўняю,
Як караваем,
Жыццё сустрэне шчодра,
А затым
Акрайчык ветаха за небакраем
Паабяцаны будзе,
Ды не ўсім.

Пралескі зорак,
Позірк апрамецця
Прыцемрыць вечарова
Сіні дым.

Тым і трымаемся
На гэтым свеце,
Што хочам жыць па-новаму
На тым...

НЕПАДУЛАДНЫ

Непадуладны той касе,
Якая ўсё жывое косіць,
Цярпліва час сябе нясе,
Нікога памагаць не просіць,

Ані сяброў, ані радні
Няма ў разважлівага часу.
На спадкаемца цішыні
Трывога пазірае ласа.

I сам сабе смяецца час,
I сам сваё кунежыць гора.

Не выстаўляе на паказ
Сваю знямогу непакора.

ДАМАЎЛЯЮЦЦА...

З галінаў памяці
Ападае лістота імёнаў
Сяброў і знаёмых.
Толькі імёны крэўных
Балюча трымцяць
На галіне душы.
Гэта яны дамаўляюцца
З нябёсамі летуценнымі
I не пускаюць радаводнае дрэва
Расці ў зямлю,
Да часу...

НА ХУТАРЫ...

На хутары настрою
Дасюль іх трое —
Мама Куліна,
Баба Малання,
Кот Мірон.
Кожная хвіліна
З вечара да рання
Спяшаецца пад небазвон
Затуліцца,
Каб не замгліцца,
Уцячы ад часовасці.
На хутары,
Імя якога ціхутка
Рэха
Па складах вымаўляе:
Ве-
ра-
со-
вач-
ка...

ШУКАЦЬ...

Непадуладная нікому
З усіх дарог, з усіх трывог
Душа вярнулася дадому
На свой мурог,
На той парог,
Які хацелася калісьці
Пераступіць што найхутчэй.
Сцяжынкі хітрыя кляліся,
Што адвядуць ад злых вачэй.

А прывялі ў сляпую зваду,
У палахлівую ману.
I ўпасці ў ногі далягляду
Адчай дазволіў валуну.