Рыгор Барадулін - Руны Перуновы

Глушыць гул млыны віроў,
Змора змроку патакае.
І журба з душы ўцякае
Да зялёных вечароў.

НЕЛЬГА…

Хрэснікі маланак утрапёных –
Думаюць захмарна валуны.
Згорбіліся спіны даўніны.
Першасэнс заблытаўся ў імёнах.

Зоры пазіраюць па-зямляцку,
Як на доле зябкавата снам.
Ані валунам, ні перунам
Нельга ісціну застаць знянацку.

САКРЭТЫ НАСТРОЮ

Заслаўе прыцішанае.
Рыцарскія турніры.
Адвячорак, як пратакол, сухі.
Апантанец крывіцкае доблесці шчыры,
Быў я не дзідамі ўражаны.
Конскія кацяхі
Сагрэлі настрой мой,
У маленства вярнулі
I ў шаленства,
Дзе адпрыроднае ўсё было...

Па-гаспадарску спакойныя
У трэскаце й гуле
Кацяхі
Зялёнае выпраменьвалі святло.

ЖЫВУЦЬ!

Жывуць, пакуль і х помняць,
I таму,
Хто іх не выракся, дапамагаюць
Паганскія багі
I ўсю гурму
Прыкмет і прымхаў
За сабой цягаюць,
Як немаўлят,
Заплеччу ў хатулях
Нясуць,
Гарбацячы ўракліва цені.
Зайздросліва глядзяць
На іхны шлях
Прыземленыя нашыя трымценні.
Агонь, вада,
I рунь, і гавяда
Пад іх прыглядам
Ад маленства свету.
Слухмяніцца і радасць, і бяда
Багам паганскім —
Ключарам сакрэту.

ВЕРАСНЁЎСКАЙ ВЯСНЕ

Не шкадуе табе святла
Сама ягамосць мілосць,
Покуль жарсны жар не астудзіш,
Дзякуй тваёй цікаўнасці,
Што ты была,
Дзякуй супадзенню,
Што ёсць,
Дзякуй разгубленасці,
Што будзеш!

СЯСТРА

У Бліскавіцы не было сястры,
I бацьку Перуна яна прасіла,
Калі ягоная не счэзла сіла,
Каб доўжыць род парупіўся стары.
Нябесныя дрыжэлі хутары.
Па цуду навальніца галасіла.
Пад цёмным сэрцам ноч дачку насіла.
Цякла жывіца па шчацэ ў кары.

I ўраз сарочка неба затрашчэла.
I Перунова меншая дачка
Не захацела вогненнае цела
Хаваць у воблачнае ахінала.
I нарачонкаю Маладзічка
Назвацца Бліскавіца пажадала.

САЛЯМ! ЧАЛОМ!

Над небам мячэці маладзічок
Займаецца колькі стагоддзяў.
Нібыта адкінуты ўздыхам кручок
З дзвярэй,
Каб блуканец заходзіў
У храм,
Дзе яго падпяража Алах
З карана суровай сурою.
Блуканец імя сваё
Знойдзе ў імглах
I ўмые зарою сырою.

I роспач сляпая захоча вячэць
I сподзеў не ўпусціць
Свой шанец.

I будзе пакутна
Глядзець на мячэць
Апошні крывіцкі паганец...

ВЯДЗЬМАРСКІ ТРЫПЦІХ

I.

Пярсцёнак ведзьмара негаваркі —
Жывы ліхтар відушчае рукі,
Што бачыць пад зямлёй
I праз вякі
Забыты клад і клопат незабыты.

Клад рухаецца,
Страх яго пасе.
Іржава пад страхой імжы
Касе.
Заклёну не ўтаіцца і ў расе,
Ад ведзьмара,
Што слову здаў іспыты.

Пярсцёнак, поўня, сіта,
Кропля, гук
Круглявяцца каля бяссонных рук.
Наблізіцца да круга пнецца лук.
Маўчыць вядзьмар.
Задумаліся міты...

II.

I прачыстаеслова
Шалёную ведзьму карае.
Вывіваецца недзе ведзьма
На запаленым тут агні.
I на шыі з пякельнага жару каралі,
I смала закіпае ў кожнае далані.

I , як тымі гадзюкамі,
Разняволенымі валасамі
Пнецца ў злосці прыпарці
Да збеглай зямлі.
Звар'яцелымі ведзьмінымі галасамі
Перахрыпла крычаць балючыя вугалі.
Увабраўшы ў сябе насланнё,
Вогнелобы
Вугалёк, дагараючы,
Робіцца, як валун, цяжкі.
I да ведзьмы насланыя ёй хваробы
Вяртаюцца,
Лютую раздзіраючы на кузлакі.

Вугальком тым прабіць
Можна шыбу глухую
У акне, дзе заклён
Вяроўчыны цемрадзі ўе.
Слова хоча маўчаць
I само ўжо шкадуе,
Што даверыла некаму таямніцы свае...

III.

I расчынілася дамавіна.
Вабуля ў ёй маладзець пачала.
I сукня чорная, як аблачына,
Вядзьмарку зграбную абвалакла.

I ўнук убраўся у белае белле,
Сатканае з ранішніх туманоў.
Галіны здранцвелыя адубелі —
Арэлі хрыплыя цёмных сноў.

...I ўнук паходню ў руцэ трымае —
Гарачую зорку высока нясе.
Знікае ў незнань дарога крывая.
I стыне раса на нябеснай страсе.

На той дарозе,
Што недзе ўнізе,
Растуць плячыстыя валуны.
I краю крывіцкаму
У сонечнай рызе
Паклоны шчыра б'юць перуны.