Рыгор Барадулін - Руны Перуновы

* * *

Устаўшы з пасцелі, як з дамавіны,
Дзякую Табе, Госпадзе Трыадзіны,
Што Ты, Даўца дабрыні й церплівосці,
На мяне, лянотнага й грэшнага,
Не ўтаіў ні гневу, ні злосці
І за мае беззаконствы
Мяне не прывёў да згубнасці,
А падняў па Сваёй людалюбнасці
Мяне, што ў бeспамяці спачываў,
Каб я малітваю ранішняй
Уладзе Тваёй слаў славу слаў.
Прасвятлі вочы духу майго ў чысціні,
Вусны мае адчыні
Кожнаму Богаўслаўнаму гуку.
Дай пазнаць мне Тваю навуку,
Дай славіць у песнях
Тваё ўсесвятое Імя, ды не глуха,
Айца, і Сына, і Святога Духа,
Пакуль цякуць бяссонныя воды,
Пакуль ідуць дажджы з аблачын,
Цяпер і заўсёды,
І на вечны няспын. Амін.

* * *

Святы Анёле,
Заступніку Боскае волі,
Ахоўца мае зямное няволі,
І ў цішы, і ў гамане
Не адыходзь ад мяне,
Адвядзі ад душы мае стому,
Не дай духу злому
Смяротным целам маім
Завалодаць самохаць,
Не дай мой клёк запалохаць.
Дай моцы сіле маёй,
Зняможанай а слабой,
Боль незаслужаны патушы,
Застацца самім сабой
Дазволь мне, ахоўца мае душы.
На шлях збаўлення мяне скіруй,
Калі дзе паддаўся мане, даруй.
Як чым зграшыў мінулай начы,
Гэтага дня заступіся,
Дапамажы спакусу перамагчы.
Каб груган зайздрослівасці
Ў душы мае гняздо не савіў.
Каб Госпада я не ўгнявіў.
Каб верны быў я
Крывіцкай святой старане,
Мове матчынай –
Як найраднейшай балючай радні.
Анёле, маліся да Госпада,
Каб зрабіў мяне
Слугою Свае дабрыні.
Каб палымнеў, а не палынеў
Твой напамін. Амін.

НАШЧА

Туман пакут скроні часу выбеліў.
Кайнасць запозненая замаўчала.
Мама –
Мая небадарная Біблія,
Якая мяне да жыцця прыручала.

Грахоў неадольных
Прадонная яміна
Разяўлена, як галодная пашча.

Жыве ўва мне
Кожнае слова маміна.
Бібліі ўдзячны,
Малюся нашча…

КАЛЯДНЫ ВЕРШ

У ноч калядную збяры
Усіх здарожаных, халодных,
Усіх забытых і галодных
І раздары свае дары –
Усё, што даў табе Гасподзь,
Каб ты апошнім
Мог дзяліцца,
Бо ўдачы гладкая цяліца
Пасецца, каб аддаць стокроць.

Прасі на кут сваіх Дзядоў
Абнашчыцца куццёю поснай,
Каб не шукаць гадзінай познай
У небе памяці слядоў.
Як вогнішча, разварушы
Тугу,
Што пазірае нема.

І ціха вока Бэтлеема
Узыдзе ў поцемках душы.

СВЯТАЯ НОЧ

Сон святы бачыць ноч.
Свет увесь спіць, апроч
Непаздзіўленай двойцы святой.
Дзіцятка з кудзеркамі, засні
У ясельках цішыні!

Сон святы бачыць ноч.
Зорка, прароч
Вестку светлую пастухам.
Блізіцца навіна ў кожны кут:
Ад пакут Збаўца тут!

Сон святы бачыць ноч.
Слаўся радасцю, плоць,
Цемра, збоч.
Нарадзіўся Хрыстос —
Нам збавенне прынёс!

У КАГО?

Цела згарае,
Душа палымнее,
Як і ў людзей.
Мроям нябыт дакараць саладзей.
Ля небакраю надзея рунее.

Свечка спачатку зямлю засяляла.
Людзі пасля.
Цемра з патухлага вугаля
Ў сэрцах журбу засяліла трывала.

Самаспаленне
Ці выйсце з адчаю?
Як і ў людзей.
Шлях да вяртання ў каго карацей?
Неба жыцця для каго залачае?

ПОМНІ!

I гаворачы з быдлаю,
Помні пра Біблію.
I мроючы мрою светлую,
Помні пра апраметную.
Рупячыся ў кляцьбе,
Помні і пра сябе.

КАБ НЕ ЎКРЫЎДЗІЎ...

Бога і Маму ў душы нашу
Ступаю па грэшнай зямлі асцярожна,
Каб толькі не здрыгануць душу,
Звышняга й Маму не патрывожыць.

Богам Адзіным душа жыве,
Мама душу дабрыні навучае.
Там па завоблачнай мураве,
Ходзіць журба з мамінымі вачамі.

Зычу хоць подых вясны ледзяшу,
Ясачку яснага досвітку скрусё. .
Бога і Маму ў душы нашу,
Каб аніхто іх не ўкрыўдзіў,

Малюся...

ПРЫЙДЗЕ...

Баяцца кветкі абразіць дол,
Далей уцякае настрой панылы,
Калі абнізіцца мусіць анёл,
Каб нам напомніць
Пра нашы крылы.

З якімі мы ў гэты свет прыйшлі,
Каб лётаць не толькі ў мроях,
Ды ўпарта мы прыраслі да зямлі
У хмарных сваіх настроях.

I крылы свае знебылі,
I вакол
Бяскрыла ляжаць небасхілы.