Рыгор Барадулін - Руны Перуновы

I лётае той,
Да каго анёл
Аднойчы прыйдзе
Прымерыць крылы...

ДОМА

Усё цвіце.
I ў падзяку нябёсам
У пракавечным зялёным храме
Сасна трымае ценькія свечкі,
Зацепленыя сонным святлом.
Усё цвіце.
I надзею мае
На працяг,
На спагаду часу.
Усё цвіце.
Спакорваецца лагодзе.
Салавей салодзіць гаркоту жыцця.
Зязюля лічыць стагоддзі...
Сарока свой цень нясе на хвасце.
Усё цвіце...

НІКОЛІ

Думка голая, як дзіцятка,
Што якраз нарадзіцца паспела.
А якая будзе апратка —
Гэта клопат таго,
Хто ўмела
Ці няўмела яе ўзгадуе,
Ісцінай позірк свой уколе.
Думка мае дупіу маладую.
Думка не сівее ніколі.

АДДАВАЦЬ...

Гады зямныя —
На вадзе кругі.
Змятае час
Мітрэнгаў нашых смецце.

Жыць —
Значыць Богу аддаваць даўгі.
Хто без даўгоў,
Таго няма на свеце.

Кароткая сцяжына да бяды,
Дарога да бясхмарных дзён
Даўгая.
Нас даганяюць нашыя сляды,
Каб нагадаць,
Што мы жывем даўгамі.

Рака наноў
Шукае берагі.
Буцян ладзьбуе
Гнездзішча на коле...

Жывыя могуць аддаваць даўгі.
Таму жыццё й не скончыцца
Ніколі!

ТРОЙНЯ

Цвік.
Чалавек.
Прамень.
За горам, за морам, за лесам
Лёсам адным яны
Адшуканыя і ашуканыя.
Цвік
Заганяе ў сцяну малаток наўпрост
(На ўвесь анямелы цвіковы рост).
Чалавека
Ў зямлю заганяе жыццё
(Напаміну на забыццё).
Прамень
Заганяе ў заўтра стомлены дзень,
(Каб не намагаўся ўбачыць свой цень).

Цвік гнецца.
Чалавек гарбаціцца.
Прамень ніцее.

I ў кожнага непераможанага
Свой крыж надзеі
На целе...

КАБ ПРЫНЯЎ...

Ранішняе вечарэе святло,
Каб разліцца імглою.
Яблык аб дол разбівае чало,
Каб зрабіцца зямлёю.

Рыба пад лёдам шукае тхло,
Каб глынуць паветра з марозам.
Чалавек пакідае зямное жытло,
Каб прыняў яго
Вечны Розум.

* * *

Твой воблік — твой абраз; твая ікона,
З якой табе пабыць дазволіў Бог,
Каб ні перарабіць, ні збыць не мог,
Каб шанаваў штоночна ды штодзённа.
У вечнасці, якая тлом зашклёна,
Папросішся пераступіЦь парог,
Тваю ікону цемрай зробіць лёх,
Што апраметную завўць сцюдзёнай.

Нясі з падзякай небу свой абраз,
Каб у лампадах воч агонь не згас,
Пакуль цябе зямля маўкліва носіць.
Калі цябе, як сноп з палёў жуды,
Прытуліць з непрасохлых дошак восець,
Ікону возьме нехта малады.

НЕ СКАЖА

Загадка Гамера й Шэкспіра.
Былі яны ці не былі.
Шукаюць даследнікі шчыра
Сляды ў пракавечным быллі.

Хто аўтар хмурынкі ці вішні,
Хто смутку найменне знайшоў.
Не скажа тварэц Усявышні,
Каб не пасварыць спарышоў.

АДЗІН

Няма да каго прыхінуцца душою,
Нікога наўкол няма,
Душа свая часам здаецца чўжою,
Не чуе сябе сама.

Спадаюць дні,
Быццам з дрэва сучча.
Сплываюць ільдзіны дзён і гадзін.
Адзін прыходзіш на свет калючы
I адыходзіш — адзін.

ВЯРТАЕЦЦА...

На Беларусь вяртаецца Бог.
Беларусы ўспомнілі,
Што яны беларусы.
Трыпутнік аблудны
На раздарожжы пасох.
Бязвернікі ўжо не пнуцца ў Ісусы.

На Беларусь вяртаецца Бог.
Вера абражаная рунее.
За саломінку променя
Хапаецца лёх.
Наваселіцца
Ў душы знелюдзелай надзея.

Ступакамі кайнасці
Стоптваецца парог
Невідочнага незямнога палаца.
На Беларусь вяртаецца Бог,
Не спяшаючыся вяртацца...

ВЯЛІЧКА

Па велікоднае яечка
Да хроснай маткі ўранні йшоў.
І чуўся светлы спеў званоў.
І мне зайздросціла мястэчка.

З абрабаванага касцёла,
Як з недалёкай даўніны,
Званілі зніклыя званы.
Дзень пачынаўся ясначола.

У Божы свет ішло Вялічка –
Святое свята ўдзячных слёз.
Хрыстос ускрос!
Хрыстос ускрос!
Свяціла промнямі крынічка.

У згадках ксцілася Вушача.
Світала з забыцця імша.
Яшчэ дасюль мая душа
Па радасці шчымліва плача…

СВЯЦЕЙШАЯ ПАННА

Свяцейшая Панна з Вушацкай іконы,
Усіх ахінае Твой клопат штодзённы.
Дай моцы нам, Матка,
Дай, Матка, параду,
Як маем змагчы і падступнасць, і здраду.
Май ласку Сваёй не пазбавіць апекі,
Заступніцай будзь нам цяпер і навекі.
Не дай нашым душам убогім загінуць,
Дазволь на зямлі гэтай цені пакінуць.
З малечых гадоў Ты нас, грэшных, трывала
І з д’яблавай пашчы не раз вырывала.
У смутках Цябе мы гукаем, святую,
Твая мілата бачыць нас і ратуе.
Як дзячыць Табе, мы не ведаем самі,
І нашчацца нашыя вочы слязамі.
Марыё! Вушачы, дзе Ты цудатворыш,
Ты дорыш святло, цішынёю гаворыш.
Грахі нашы, як незагойныя раны.
Маліся за нас, будзь нам Маткаю, Панна.