Сяргей Панізьнік - Літары ў расе

Маляваць дык маляваць!
Здыхлік Несмяротны
той, каго Кашчэем зваць,
памагчы мне згодны.

Мы малюем абярэг —
амулет магічны.
З ім i сядзем у каўчэг.

Каля возера — начлег.
Вечар навальнічны.

Паспрабуем уначы
абярэгам зберагчы
родны край крынічны.

Намалюем жарало, —
каб азерца ажыло.

Раніцай паўстане Вежа.
Зберажом i прыбярэжжа!

Ледавік да бляску
націраў Аляску.

Поўзаў ён i ля Дзвіны.
Што прынёс нам?
Валуны.

Там — адбіткі:
вунь слядок
i далонькі завіток...
Знакі хто пазначыў?
След адбілі на вякі
мудрыя Следавікі.

Легла на валун рука:
папрашу ў Следавіка
смеласці, удачы.

Продкі нашы з даўніны
i мае апекуны.
Каля кожнай рэчкі
ix бажніцы — валуны.
Звоыяць мне каля Дзвіны
нашай памяці
званы.

Хоць на прамень,
але падрос наш Дзень:
надзейней на Радзіме,
як ніколі.
Сустрэнем вырай
над усхожым нолем.
З-пад продкавай
еузорнай вышыні
нрыноеяць птахі
промні дабрыні —
i сеюць, сеюць
па мяжы-акружнасці
усходы белакрылай
беларускасці .
A падрасцем
ад весняе крылатаеці, —
паслужым Бацькаўшчыне
промнем радасці.

Час прыходзіць развітацца.
Не скажу:
— Бывайце!
Вашым сябрам буду звацца
з кніжкаю на парце.

Я — на варце!
Да сустрэчы,
да спаткання зблізку.
Нагаворымся на вечы
ў Полацку ці Мінску.
Мудрасці
у мове
многа:
дабрынёй надзелена.
Будзе й вашая дарога
золатам засцелена!