Сяргей Панізьнік - Літары ў расе

Будзем ведаць я i ты:
Дом наш — годны, не пусты!

Зачараваныя гаі —
Купальскія — гудуць!
Ідуць сівыя салаўі,
Сваіх сыноў вядуць.
Ідуць азёрнай стараной
Па залатым куп'і.
I акрыляюцца зямной
Любоўю салаўі.
Хачу i я за салаўя
Быць у цябе, Краіна.
Табе — уся любоў мая
I салаўя i сына.
За намі цеплыня гаёў
I продкаў цішыня.
Мацнеюць крылы ў салаўёў,
Надзеяцца штодня.
На ўзлёце вераць у зямлю,
Дзе з песнямі растуць.
Сваё крылатае «Люблю!»
Да сонца данясуць.
Хачу i я за салаўя
Быць у цябе, Краіна.
Табе — уся любоў мая
I салаўя i сына.

Лясныя прывіды — яліны —-
З начы вясенняй паўставалі.
Разлівы песняў салаўіных
Тушылі зоры,
Ранне звалі.

Па белых росах дзень каціўся.
Падрос — i сонейка напіўся:
Увесь у промнях...
Малайчына!
Сустрэла новы дзень Айчына.

Мне раніцу ліловую
Ускінуць бы на плечы!

Тады знайду я новыя
Дарогі i сустрэчы.

I на шляху з прываламі
Бацькоўскі дом узвесню,—

Каб гулкія, трывалыя
Укласці словы ў песню.

Дзе словы нараджаюцца?
Пра што яны вяшчуюць?

Па мураве качаюцца,
Размову продкаў чуюць.

I кожнаю былінкаю
Гучаць на Беларусі.

З Радзімаю-Крывінкаю
Я песняю зрастуся!

Зоркі з неба ападалі ў скрусе:
лёс Нямігі ўспомніла рака...
Адвяла ад гнеўнай Беларусі
меч варожы мужная рука.

Свіслач, Свіслач! Берагі ў граніце.
Прамаўляе Свіслач грамадзе:
— Зоркі па-над Мінскам
сцеражыце,
беражыце знічкі у вадзе!

Ты Мянеска мельніцу круціла.
Стронгу гадавала ты ў віры...
Да Купалы берагам гасцінным
тут ішлі вясёлыя сябры.

I не раз у веснім паўнаводдзі
крыгаломамі буяла ты.
Дваццаць першы век ужо наводзіць
над табою гонкія масты.

Да цябе вяду, як да сястрыцы,
з новымі падзеямі гады,—
каб Дзяржава помніла крыніцы
летапіснай, векавой вады.

Свіслач, Свіслач! Берагі ў граніце.
Прамаўляе Свіслач грамадзе:
— Зоркі па-над Мінскам беражыце,
сцеражыце знічкі у вадзе!

Пасля дажджу смяецца зёлка,
бо навальніца не грыміць.
Над галавой вісіць вясёлка
i так лагодна просіць піць.

Ёй i крынічка заспявала:
трымцяць вясёлыя кругі.
...Мяне вясёлка уздымала
i мной злучала берагі.

Сказаў вясёлцы: — Калі ласка!
I мне дай радасці глыток,
бо ты — Айчыны апаяска,
а я — Радзімы завіток.

Пераступіў парог —
у хаце як у лесе:
вясна
у вочы лезе.
Зіме перапалох.
Клявала нас у нос
i выла на начлезе.
Вясна
у вочы лезе.
Бывай, густы мароз!
Парог пераступлю,
скажу сястры Алесе:
— Вясна
у вочы лезе,
бо я вясну люблю.
Залезе на руку —
вазьму яе на плечы.
I сцягам затрапеча
вясна ў сакавіку!

Зверху — сонца.
Знізу — зёлка.
Паяднала ix
вясёлка.

Колькі
у вясёлкі дужак, —
столькі ж
у Барбары стужак.
Гэта значыць,
што Барбара
сёння для вясёлкі -
пара!

Той,
хто палівае зёлку,
сам падобны
на вясёлку.

Павярнуўся да Галінкі:
— Рукі
у цябе —
галінкі.
Не махай рукамі, годзе:
каля носа вецер ходзіць.

Лепш далонькай правядзі
па шчацэ маёй.
Глядзі —
чырванее...
Ты, сястрыца,
веру, будзеш чараўніцай!
Свецяцца іскрынкі
у вачах Галінкі.
Хай галінкі веснія
зачаруюць песнямі!