Сяргей Панізьнік - Літары ў расе

Мяцеліца кружыць нанова.
I зноў настывае мой двор.
На вуснах сагрэтае слова ,
не бойся настуджаных зор.
Растануць сумёты настрою,
самотная хваля сплыве.
Абудзіцца сэрца вясною:
каханаю — мова — жыве!
Цябе крыгаходы не знеслі,
не стала чужой гарадам.
На вуснах сагрэтую песню
i новым вякам перадам.

Што на памяці у Сонца?
Светлы лік у цьме бясконцай.
Нараджаўся там Су свет:
свет людзей i свет планет.

Што на памяці ў Зямлі?
Каліва на араллі:
знізу — корань, зверху — кветкі.
Там, дзе кветкі, —
ёсць i дзеткі!

Помняць нашы курганы
кожнай — жвір i жар — вайны.
Што на памяці ў Айчыны?
Бляск паходні i лучыны,
плахі меч, Пагоні меч
i фатпыстаў чорны смерч.

Што на памяці у Песні?
Toe, што ўжо не закрэсляць
ні вякі, ні лайдакі,
ні алоўкі, ні штыкі.

Мова — з памяці-вязьма:
без яе мяне няма.

Для душы няма пажывы —
не жывы я, не служывы.
Ведаю, што дух народны
з роднай мовай несмяротны.

Што на памяці. ў мяне?
Рэха ў роднай старане.
Ля Дзвіны карэнні роду.
Веру: ім не будзе зводу!
Мой сынок, мая дачка —
два вяслы. Жыве рака:
вёслы крыламі ўзлятаюць,
нашы дні ў вякі плывуць,
i суседзі нас вітаюць.
Беларусамі завуць.

Чамусьці Вожык
Не выцер ножак
I лёг у ложак.
Спаў дрэнна Вожык,
Бо многа крошак
Прынёс у ложак.
— Мой дружа Вожык,
Сказаў Гарошак, —
З усіх дарожак
У свой жа ложак
Прынёс ты крошак.

Нашто ж парожак,
Дзе можа з ножак
Не толькі Вожык
Патрэсці крошак, —
Каб легчы ў ложак
Як я, Гарошак?

Свеціць сонца.
Бачу цень.
Прывітаўся:
— Добры дзень!..
Цень стаіць
I не хістаецца.
Цень са мною
Не вітаецца.

Я пайшоў –
I цень скрануўся.
Цень за дрэва
Захінуўся.
З кроны
Нейкі чараўнік
«Чык-чырык!»
Сказаў —
I знік.
Цень знямелы
Дзіву даўся:
«Верабей,
A прывітаўся!»
Дабрадзеі
Тры харобрых:
Ранак, Дзень
I Вечар добры.
Хто вітае
Ix часцей,—
Той жыве
Як чарадзей.
Хто ж да ласкі
Найахвочы,
Яшчэ й зычыць:
— Добрай Ночы!

Імгліцца ў бары.
Ігліца
Сыплецца восенню з хвой.
А на імху з жарствой —
Не журавінка — жывіца:
Кропля смалы жывой.
Жывіца — расы сястрыца.
Сёння слязой свіціцца.
Як залатая сініца,
Стыне.
Ёй праз вякі
Бурштынінкаю скаціцца
Ў далоньку
Чыёйсьці рукі.
Зорны каменьчык-памяць
Промнікі ў сэрцы запаліць.
Будзе наноў іскрыцца
Жывая мая жывіца!

Мая хвілінка весела гуляла.
Расінку у світальны час люляла.
А пры цяпельцы кыіжкі мне чытала
I зёлкаю над вухам казытала.
Мая Хвілінка падрастала лёгка.
I салавейка для яе зацёхкаў.

А паднялася нада мной дзянніца, —
З Хвілінкаю з крыніцы мог напіцца.
Мая хвілінка наталіла смагу —
I я адчуў сівых вякоў адвагу.
Расце былінка свечачкай на лузе —
Мая Хвілінка з вечнай Беларусі.

Бегла кропка
нетаропка.
А за ёю
цэлы сказ
нетаропка
бег да вас.

А за сказам тым —
радкі.
За радкамі —
кніжка...
Бегла кропка
нетаропка.
Кропка ў нас
не лішняя.

Ставіць кропку
трэба ў час:
ратаваць i сказ
i вас.
Кропка — гэта сіла!
Пачыталі?
Пагуляць
вас яна
прасіла.

Бацька ўголас вырашае:
— Дзе б антэну мне дастаць,
Каб лавіла Рым, Варшаву
I Парыж магла б узяць?

Уявіў я: ў нашай новай
Той антэне над страхой
Як у сетцы павуковай
Бон трапечацца, Ханой,
Надрываецца Тырана,
А Нью-Йорк — як авадзень...
I антэны нашай рама
Накаляецца штодзень.
I тады сказаў я татку,
Каб суцішыўся мой страх:
— Голас Мінску напачатку
Ты пусці пад родны дах.