Сяргей Панізьнік - Літары ў расе

Звералоў
пайшоў
У роў.
Сеў
У схоў,
не кракаў.
Згаладнеў.
A еў — упрэў...
Спаў i сніў
ён ракаў.
Там i Леў
яго заспеў:
свой «улоў»
залапаў
i адвёў
яго дамоў.
Каб астыў —
урок правёў:
пра любоў
да ўсіх звяроў
нараспеў
балакаў.

Ваўкадаў саспеў
для сгіраў.
Лоўка
Воўка
воўка браў.
Цюцік: — Гаў!
Зубамі шчоўк...
Воўк
замоўк
i стаў
як шоўк.

Воўк ахрып,
зусім замоўк.
Дзень, другі не вые.
Застудзіўся, абібок:
горла чым прамые?

Ёы прымае чай густы:
зверабой-заварку.
Выпіў Воўк
гарбаты чарку —
паглядае на кусты.

Воўк баіцца не чайку —
Зверабою страшна:
раптам возьме за гачаку,
каб спытаць адважна:

— Перастанеш выць, герой?
Ты дзіцятак будзіш.
Я твой лекар — Зверабой!
Енчыць, Воўк, не будеш.

Я лячыць усіх люблю.
А не сцішыш глотку, —
ў Ваўкавыску пасялю.
I забудзеш ты зямлю,
дзе радзіма продкаў.

Дарога
да рога.
Мы выйшлі за вёску.
A поўня над намі
бы выліта з воску.

У зор
свой узор.
Зыічак срэбраны вырай.
Світае. Вунь золак
бяжыць з Растапырай.
I мы з Вераб'ём
звера б'ём.
У запас
бярэм Растапыру,
каб сунуць за пас.
Крычыць Верабей:
— Ой, мне цяжка, аслаб, —
асла б на падмогу,
каб крылцы аслабіць.
— Асла біць?
Не дам. Я баюся
упасці
i трапіць з табой, Верабейчык,
у пасці
Кашчэяў ашчэраных.
Вернемся, дружа,
з-пад ведзьміных лесвіц.
Сустрэне нас Ружа
ля родненькіх весніц.

Падарылі мне далькажык.
смоужыкам на пляжы —
з кветкамі пасецца.
A ў руках — трасецца.

Нехта звоніць з далячыні.
Хто знайшоў мяне ў лагчыне, —
у лясной гушчэчы
просіць аб сустрэчы?

Мне нашэптвае мабільнік:
— Будзь мабільным!
Кінь свой быльнік.
Сябрукоў ахвочы
бачыць вочы ў вочы?

— Ты, мой дружа, ці сучасны?
Вочы хітрыя пратры.
Мой далькажык самы класны!
Я ў мабільніку — ўнутры.

А звядзе
у школе
бокс, —
вось i станем нос у нос.

Той, хто востры на язык,
чэша ім, «язычнік»:
трэпле, круціць кожны зык,
абгрызае клічнік.

A пытальнік не ўкусіць —
на ілбе закрутка:
i таму язык сіпіць,
i не ходзіць гнутка.

Я кажу: той гаваркі,
хто не распускае
свой язык, а да ракі
дружбакоў склікае —

у сумоўі растапіць
пырскаўку-ільдзіну...

... Языком аб зубы біць
нельга й кракадзілу.

Марсіянін
на экзамен
апрануў камбінезон.
Сумны ён:
— Глядзіце самі —
не вяеенні ў нас сезон.
Знік азон. Пусты газон.

Адказаць на ўсе пытанні
мне падкажуць Марса здані
i мой друг-абарыген.
Вунь стаіць як манекен.

Здаў экзамен
Марсіянін.
На чырвоныя сеў сані.
I пакуль не знік спартсмен,
даў дыплому наўзамен

кветку ў рэверансе.
Школа ўся — у трансе:
Ёсць жыццё на Mapce!

Наб'е гузак
мне мяккі знак?
Не!
Ён мовы нашай
вечнік.
Вазьму я кніжкі
у рукзак,
па-нашаму — ў заплечнік.
I лёгка ў школу пабягу,
зноў пасябрую з Віктарам
i Яне памагчы змагу...
Я сам —
як мяккі знак
між літарак.

Школьны клас
нібы Парнас:
кожны вершы піша.
Лепшы ў класе
«класік» наш
безумоўна Міша.
Сачыніў радкі пра лес,
пра вясёлы хвойнік...
Смела на Парнас палез
наш прыкольны школьнік.
Стаўлю я паметку «плюс»
вершам летуценніка.
Мішу я прыму ў Саюз
Будучых
Пісьменнікаў.

Скончыш Тыдзень роднай мовы,
не стварай ёй маўзалей.
Святкаваць ты будзь гатовы
стовяковы юбілей.

Продкі-пісары змаглі
ставіць кропачкі над «і», —
каб раіліся раі...

Мова ў нас — не накідала:
рэха з глыбіні падзей.

Слова стаў да п'едэстала, —
каб зямля маліцца стала
так, як Бог вучыў людзей.