Сяргей Панізьнік - Літары ў расе

Я ад радасці світаю,
пры сустрэчы вас вітаю —
шчырую сям'ю сяброў!

Слухай, змена маладая:
мова родная — святая, —
пагаворым пра Любоў.

Богам дадзена Айчына.
Адвярнуцца немагчыма
ад прадоннага агня.

Кожны з вас вячысты, зычны.
Мацярык наш гістарычны
не абдыме цішыня.

Скажам «Будзьма!», каб Радзіма
мела залаты запас.
Есць у Бацькаўшчыны дзіва:

дзіва — кожны з вас!

Раскрываю я душу:
— Свэйкі! — клікну латышу.

— Ачю! — выгукну літоўцу:
хай парадуецца слоўцу.

—Пшыязьнь... — Мой пароль паляку
i «Сто лят!» яму ў падзяку.

Хто братунь мой? Украінец.
Разам з ім i я шчаслівец.

Рускага аклікну: — Друг! —
i ствару сяброўства круг.

Словамі-маністамі
кожнага прывецім.

Беларусь — дружбістая:
ведайце, суседзі!

Уваходзьце ў светлы клас,
вы — не малалеткі.
Сто пісьменнікаў для вас
падарылі кветкі:
гэта вершы, абразкі,
байкі, небыліцы.
прыбабунек завіткі
хочуць падражніца.

I лічылка знойдзе вас,
прымаўка пацешыць.
Хто закончыць мудры клас,
сам напіша вершы,
дзе загадкі загучаць,
заклічкі, дражнілкі,
хітрыя бубнілкі,
перайначкі, жарты...

А хто будзе варты,
таго ў школе вывучаць
будуць, як i Маўра,
Вітку, Коласа, Гурло,
Куляшова i Буйло...
Першы з ix — Купала.
Класікаў нямала!
Стаў Скарына на крыло —
Беларусь
паўстала.

На прасторах за Сахарай
піраміды вострыя.
Набягуць турыстаў хмары, —
фараон у постраху.

Там i людзі, i вярблюды
ладзяць дэкарацыі...
... Напісаў i я эцюды
з ix цывілізацыі.

Сам вярблюдзікам хадзіў
з рукзаком-заплечнікам.
Толькі доўга не блудзіў:
родны Полацк абудзіў, —
стаў яго падсвечнікам.

Я заплечнік развяжу:
акварэлі — золата!
Еўфрасінню пакажу,
Рагвалода-волата.

Вось Дзвіна — ярчэй як Ніл!
Бераг любіць люцікі...
Упляліся ў небасхіл
астравы-вярблюдзікі.

Храм стаіць на круцізне.
Пакланіся грацыі!
Фараон засне на дне,
i Дзвіна — ускалыхне
німбы
нашай
нацыі.

Наш Сашуля
урачысты,
тварык мые i вішчыць:
— Ура! Чысты!
Я вячысты,
грандыёзны, як скульптура!

Тата хмуры:
— А скульптура
бога рымскага Амура
непамытаю маўчыць.
I пакуль, сыночак Саша,
з яго лба не знікне сажа, —
«Дзякую» табе не скажа,
будзе за табой сачыць.
Ты памый яго — i з ім
Рым пабачыш, пілігрым.

— Лепш паедзем, тата, ў Крым.
Багдановіч там, Максім.
У далёкай Ялце
пастаю на варце,
«Дзякую!» яму скажу.
Урачыста паслужу:
верш Паэту напішу!

Ёсць на глобусе экватар:
бачыце шырокі пас?
Вунь па ім трасецца трактар,
весела шыбуе «МАЗ».

Для планеты важкі груз —
«МАЗ» i трактар «Беларус».

Хай збліжаюць паралелі
нацый залаты запас,
Мы даўно пасад займелі:
між народаў знаюць нас!

I для полюса не друз
«МАЗ» i трактар «Беларус».

Маладое пакаленне
прагулялася ў Нясвіж.
А цяпер у школе ціш.
Кожны піша сачыненне.

Міша — пра палац, аздобу,
пра шляхетную асобу
з імем гучным — Радзівіл.
Піша Міша з усіх сіл.

А старання тут замала.
У гісторыі завалы:
мала знаем пра князёў.
Нам расказвалі пра пушчы,
пра зуброў i завідушчых
за жардзянікам ласёў.

Чулі ў школе пра грамілаў
i грабежнікаў зямлі.
Да магутных Радзівілаў
нас нядаўна падвялі.

Канцлеры i фалькларысты,
мецэнаты, песняры...
Княжы род быў ганарысты
i пыхлівы пры двары.

Міша піша пра ваяку
пад мянушкай Геркулес.
Пісар наш! Прымі падзяку:
ты за частакол пралез.

Гетманам наперарэз
церабі зглушэлы лес!