Сяргей Панізьнік - Літары ў расе

У Міланькі-вучаніцы
зоркі дзве, як дзве сястрыцы
завушніцы.

Вам усім не надзівіцца.
Не спрабуйце вы ўчапіцца
ў завушніцы.

Каралеўна-чараўніца
вам аддаць не пагадзіцца
завушніцы.

Будуць радаваць, іскрыцца
у Міланькі завушніцы —
бліскавіцы.

Хто ix носіць — не баіцца,
бо й вясёлка-таямніца —
неба завушніца.

Золак. Певень-гарлапан
на шастку сядзіць як Пан.
Прэ з яго гардыня.
Кукарэкне першы раз —
крэкне гаспадыня.
Гаспадар, нібы той вожык,
растрасе санлівы ложак,
дакранецца веніка —
супакоіць Пеўніка.
Толькі ж Певень лайдаку
клюне ў сонную руку.
Кукарэкне так, дурніца,
што абвісне аканіца.
Сонца ў небе разгарыцца
ад яго ку-ка-рэ-ку!

Вёска наша не сталіца.
Кожны рады сваяку...
Квохкае курыца,
цецярук такуе,
шэрая зязюля
у бары кукуе.

Філін Філь замест малін
любіць а-цы-да-філін.
Лес глухі — свой родны дом —
памяняў на гастраном.
Філь глядзіць на ношу нашу:
у «Кефір», ці «Сыраквашу»
толькі дзюбай дзеўбане:
вітаміны ёсць на дне?
— Дайце
а-цы-да-філіну
мне!

Чуем Фількі смелы кліч.
Ён разумны, лекар Сыч.
Медсястра ў яго — Сава:
з мудрай дзюбай галава.

Прастуджуся, —
дзесяць ложак
дайце ацыдафіліну ў ложак.
I Сыча паклікаць варта:
будзе ля пасцелі варта.

З ім, здаровы, перад сном
палячу
у гастраном.

Маманцік паклікаў маму:
захацеў наведаць краму,
каб купіць там парасон.

Уваліўся ў краму Слон.
I калі ён павярнуўся, —
парасон перавярнуўся,
вентылятар загудзеў...

— Мамачка, я паляцеў!

Цэлы дзень шукала мама,
дзе сынок яе, дзе крама.
Прадавец меў даўні вопыт:
затрубіў Слану
у хобат, —
парасон з нябёсаў строс,
выцер Маманціку нос.

Парасон той — не лавушка
i не цацка на сезон.
Той касмічны парасон
прылажылі мы да вушка:
Маманціку самы раз,
каб схаваць
свой нос
ад нас
i ад ліўня-плывуна,
i няўклюднага Слана.

На двары стаіць Мароз.
I навошта мне той крое?
Рвадь не буду стужку.
Дзе мая падушка?
Клікну сон над вушка.

Сніцца ў лесе ляда:
там — алімпіяда.

Пні — баксёры-таўкачы,
з імі дужацца карчы.
Крушацца бар'еры!

А над імі крумкачы:
ў ix секундамеры.

Ох, такое ленш не сніць.
Папрашу ў сястрычкі піць.
Вып'ю мёду кружку.

Смела выбегу на крое.
Трэнер у мяне — Мароз.

Першым мой чырвоны нос
уваткнецца ў стужку.

Мама нам абед гатуе.
Тата поліўку вартуе,
каб не збегла ўпрочкі.
Мы паселі за сталом.
Так ахвотненька жуём,
едакі-сыночкі.
Паабедалі гулякі.
Адышліся без падзякі.
Мама — у маркоце:
— Вінегрэт быў да катлет.
Mo нясмачны наш абед?
Быў удзячны коцік...
.................................
Ціха просім прабачэння:
— Праглынулася з пячэннем
слова «Дзякуй!» Што рабіць?
... Мы цалуем тату, маму
i бяжым хутчэй у краму —
каб марозіва купіць.

Сонца зайшло.
I неба над хмаркамі
ціхае, беспраменнае.

Сабака маўчыць,
не гаўкае:
думае над пераменамі.

Ночка паспела
нос урасіць, —
i нюх у яго абвостраны:

гладкі месячык
смачнай косткаю
па-над будкай вісіць.

Адвакаты — два каты.
Сёння я падсудны:
з'еў дзве міскі смакаты,
не намыў насуды.

Мама:
— Ты як абібок.
На стале аб'едкі.
Частаваў катоў, сынок?

— Мы, каты, не дзеткі.
А пра кухшо што сказаць?
Супчык не халодны.
Даў талеркі аблізаць
ваш сынок галодны.

Рыбін хвост перападзе, —
мы насунем тапкі,
перамыем у вадзе
міскі,
ложкі,
лапкі.

У кватэры катавасія:
не злавіла ката Васю я.
Беспарадак, мітусня...
Надакучыла гульня,

бо ката фантазія
ўсе куткі аблазіла:
модненькай адзежынай
хоча быць нацешаны.