Аляксей Карпюк - Мая Гродзеншчына

— Я хачу,— кажа яна,— каб райспажыўсаюз прымаў у мяне асабістыя заказы на паліто, на абутак для дзяцей. Няўжо мне дзеля гэтага трэба ў Гродна ехаць?..

Старшыня абяцае дапамагчы і запрашае Севярыну выступіць на сходзе калгаснікаў адной сельгасарцелі, падзяліцца вопытам.

Вечарам, калі Севярына апавядала на сходзе аб сваёй рабоце, Чудзінаву давялося пацвердзіць, што ў яе сапраўды дзевяць дзяцей і гэта не перашкаджае ёй працаваць у калгасе.

Такія людзі, як Гецольды, ніколі не супакойваюцца на дасягнутым. Лёнгіна хвалюе, чаму гэтакага ўраджаю, як у яго, не змаглі дасягнуць ва ўсім кэлгасе. З болем у сэрцы гаворыць ён пра непаладкі:

— Як тут быць спакойным? Зямля ў нас самая лепшая ў раёне, а калгас — горшы!

На этажэрцы ў Гецольда стаяць творы Мічурына, «Энтамалогія», часопіс «Сад і агарод»... Паказваючы сваю бібліятэку, Лёнгін гаворыць:

— Нядаўна я вычытаў, што насенне тытуню — спажыўны корм для птушкі. Пачаў даваць сваім курам. Ім, відаць, спадабалася.

Цяпер у калгасе новы старшыня, які змяніў нядбайнага Храмакова. I Лёнгін марыць:

— Я са сваёй сям'ёй у гэтым годзе даў калгасу сорак тысяч рублёў прыбытку! Калі б кожная сям'я дала хоць палову гэтага, якія мы ўсе сталі б багатыя! Са сваёй соткі я збіраю тону морквы або памідораў. Васемнаццаць вішань таксама далі тону ягад. А ў мяне зямля не лепшая, чым ва ўсім калгасе! — I дадае:— Эх, як мы зажывём, калі ўсе возьмемся за справу па-сапраўднаму!..

У кузні, нібы ў клубе, заўсёды людна, ідуць ажыўленыя дыскусіі. Пад сталёвы перазвон кавадла і мернае гудзенне горна, пакуль рамантуецца воз ці куецца конь, можна закурыць і перакінуцца навінамі. У кузні цёпла, зацішна.

З агульнага правіла не выключаецца і струбніцкая кузня ў калгасе «Чырвоная звязда», Мастоўскага раёна. Кавалём там працуе камуніст Іван Антонавіч Міхальчук, або дзядзька Іван, як яго проста завуць на вёсцы.

У дзядзькі Івана — шырокі лоб, тонкія бровы. Скура на твары ў яго смуглая, апаленая агнём з гарніла, дзе-нідзе ў сініх крапінках — гэта ад акаліны. Пад прамым носам у каваля — пышныя, цёмнарусыя вусы, у якіх яшчэ няма ніводнага сівога валаска, хоць у дзядзькі Івана ўжо сямёра дзяцей і старэйшая дачка даўно замужам.

Не, не вусамі славіцца струбніцкі казаль. I не кавальскай сілай. Іван невысокага росту, шчуплы целам, і той сіле няма адкуль брацца. Аднак, калі зацісне між кален конскую нагу, ні адзін стаеннік не кранецца з месца. Распаленыя жалезныя штабіны ён куе так, што яны, як жывыя, даўжэюць на кавадле. Цяжкім молатам Іван лёгка выстуквае тоненькія вухналі. У яго руках пругкае жалеза робіцца эластычным, нібы гума.

У кузні ўсё робіцца пад рытм. Калі дзядзька Іван трымае абцугамі жалеза, два яго спадручныя — Шэйна і Бародзіч б'юць малаткамі. I хто не прыйшоў бы ў гэты момант у кузню, ні каваль, ні спадручныя не азірнуцца, не парушаць такта. Ды і ты сам не адважышся ім перашкодзіць.

Бывае, што дзядзька Іван на хвіліну парушае агульны парадак. Гэта тады, калі яго дзесяцігадовая Люба нясе з пошты газету. I якая б пільная работа ні была, Іван разгортвае газету і садзіцца на кавадла. Усе закурваюць, а дзядзька Іван уголас чытае.

А потым пачынаюцца спрэчкі. Дакурыўшы, каваль важна што-небудзь пацвердзіць, утопча акурак у пясок і зноў бярэцца за абцуті. I праз хвіліну з кузні даносяцца такія пераборы малаткоў, што жанчыны, якія полюць лён, падымаюць галовы і кідаюць адна другой праз загон:

— Ой, ліха на іх, нават польку выбіваюць!

Калгас не купляе восей. Міхальчук рэстаўрыруе старыя, робіць новыя. Кузня забяспечыла акоўкай параконныя вазы.

Даўно мінуў той час, калі вясковы каваль толькі ведаў, як наварыць сашнік да плуга, зрабіць серп, матыку, ды яшчэ дзесятак-другі нескладаных рэчаў. На вёску прыйшла тэхніка, і цяпер прафесія каваля спалучаецца з прафесіяй механіка і слесара.

Аднаго разу Міхальчук ішоў каля РТС і ў звалцы старога жалеза заўважыў тры іржавыя карпусы ад жняярак.

— Дайце нам іх, усё роўна, бачу я, яны вам не патрэбны!—прыстаў Іван да дырэктара РТС.

— Гэтыя іржавыя камы? — здзівіўся дырэктар.— Бяры, калі маеш ахвоту іх валачы!

I ў калгасе «Чырвоная звязда» з'явіліся яшчэ тры новыя жняяркі.

* * *

Жніво. З поля да кузні скача верхам пасланец.

— Дзядзька Іван, у нас жняярка стала. Палявое кола зляцела!

Міхальчук, быццам доктар хуткай дапамогі, бярэ інструменты, сядае ў «Пабеду».

— Тата, вазьміце з сабой на дарогу! — гаворыць дачка і клапатліва кладзе ў рукі бацьку вузялок з ежай.