Генадзь Сагановiч - Невядомая вайна - 1654-1667

Цяпер ізноў уся армія Вялікага Княства, хоць і раздзеленая на два крылы, была ў стане праводзіць буйныя аперацыі. Універсал караля і вялікага князя абвясціў даўгачаканыя марш на ўсход, да Дняпра*. Удалая кампанія магла не толькі давесці вайну да пераможнага канца, але і дапамагчы двару абраць каралём французскага кандыдата. Аднак паход і на гэты раз... правальваўся.

* Відаць, рыхтуючы запланаваны на паход, у Маскоўскае царства накіроўвалі выведнікаў і дыверсантаў. Гэтак, дарагабужскі намеснік Альбрэхт Ешман паслаў тады з Беларусі ў Маскву двух выведнікаў збіраць інфармацыю ды скупляць порах і волава. А ў лістападзе 1663 г. дыверсійная група здолела ўзарваць парахавыя склады ў Пскоўскім крамлі, якія надзвычай пільна ахоўваліся. Выбухам былі моцна пашкоджаныя сцены крэпасці.

Паміж асноўнымі групоўкамі магнатаў Вялікага Княства пачалася барацьба за пасаду палявога гетмана. Абозны Міхал Пац пакуль толькі часова выконваў гэтую ролю на жаданне жамойцкай дывізіі. Перадача яму палявой булавы каралеўскім універсалам дазволіла б Пацам сканцэнтраваць у сваіх руках магутную ўладу (Крыштап Пац заставаўся канцлерам Вялікага Княства Літоўскага). Яшчэ ў ліпені Сапега і Радзівілы выказаліся, што для пасады палявога гетмана куды больш адпавядае Палубінскі, чымся Пац. Але ў Варшаве мала зважалі на іх меркаванні, затое прыслухоўваліся да канцлера. І ў канцы ліпеня кароль вырашыў пытанне на карысць абознага Міхала Паца. Праўда, абвяшчаць гэта не спяшаўся - чакаў роспуску канфедэрацыі ў правым крыле арміі.

Згодна з планам наступальнай кампаніі, першай да Дняпра пайшла дывізія Міхала Паца. Ёй было загадана размяшчацца каля Рэчыцы. Дывізія Сапегі мусіла заняць пазіцыі паміж Шкловам і Воршай. Каронная армія з самім каралём і вялікім гетманам Станіславам Патоцкім выправілася на Ўкраіну. Але паколькі ўся кампанія з'яўлялася стрыжнем задуманай дваром праграмы элекцыі французскага кандыдата, дык апазіцыя пачала наўмысна правальваць яе. Да Дняпра дывізіі падышлі ўжо глыбокай восенню. Правае крыло спынілася каля Міхнавічаў, левае - каля Прудкоў. Пад Рэчыцу Пац не пераходзіў, бо землі ад Бабруйска да Чарнігава былі страшэнна спустошаныя. Харугвы стаялі ў чаканні выплаты грошай за службу, часам турбуючы непрыяцеля пад'ездамі, якія выпраўлялі пад Смаленск. Зноў узмацнілася канфрантацыя паміж дывізіямі. Сапега і не збіраўся ўдзельнічаць у выправе. Частка ягоных жаўнераў стала ад'язджаць дадому. Каб паправіць становішча, кароль і вялікі князь накіраваў у Беларусь камісараў - вялікага маршалка Крыштапа Завішу і віленскага падскарбія. Завіша з'явіўся ў Пацавым абозе пад Прудкамі на пачатку снежня. Грошай войску ён не прывёз, затое аддаў Пацу гетманскую булаву і прывілей на смаленскае ваяводства. Разам з палявым гетманам яму ўдалося схіліць жамойцкую дывізію працягваць службу і памірыцца з правым крылом. Тым часам Сапега дзеля кепскага здароўя збіраўся наагул ад'ехаць дахаты. За ім планавалі пакінуць дывізію і Палубінскі, і Юдзіцкі, а гэта магло б прывесці да самаліквідацыі сапежынскага крыла, паколькі ў абозе не засталося б камандзіраў, здольных кіраваць такім войскам [96, s.22]. Добра, што паспеў Завіша, які змог затрымаць і гэтую дывізію ў полі. Але Сапега ўсё ж не згадзіўся весці войска да караля на Ўкраіну. Ён перадаў кіраўніцтва арміяй палявому пісару Аляксандру Палубінскаму і ад'ехаў.

У апошнія дні 1663 г. абедзве дывізіі паасобна рушылі на поўдзень, на злучэнне з палякамі. Праходзячы каля Рослава, палявы гетман Пан, якому манарх на час кампаніі перадаў агульнае кіраўніцтва ўсім войскам Вялікага Княства Літоўскага, затрымаўся з часткай харугваў, каб здабыць гэты гарадок. Але авалодаць Рославам было не так проста. Першыя штурмы, пакуль не падышла пяхота, нічога не далі. «Пад такім курнікам», як называў гарадок Пачабут-Адляніцкі, давялося прабыць каля двух тыдняў. Неяк сярод ночы людзі з палка Гальяша Сурына падпалілі адну вежу рослаўскіх умацаванняў, але ніхто не быў гатовы да штурму, і аперацыя не дала карысці. Калі ж нарэшце з'явілася пяхота ды артылерыя, зусім не заставалася часу для дзеянняў. Дывізія правага крыла адышла ўжо далёка на поўдзень. Так і не здабыўшы Рослава, войска Паца 14 студзеня 1664 г. рушыла за ёй у напрамку Бранска, пад якім разбіла 2 тысячы рэйтараў, а пасля пайшло праз Дзісну на Сеўск.

Усе сілы Вялікага Княства Літоўскага і Кароны Польскай, што бралі ўдзел у задняпроўскай выправе, налічвалі агулам пад 32 тысячы чалавек. У той жа час дзейная армія Маскоўскай дзяржавы на 1663 г., паводле каштарысных спісаў, складала 93570 ратнікаў, абсалютная бальшыня якіх стаяла па заходняй і паўднёвай мяжы, а разам з палкавымі казакамі яна магла сягаць 122 тысячаў [65, с.7, 12]. Пры гэтым больш чым палова арміі ўваходзіла ў так званыя палкі іншаземнага строю - 55 салдацкіх і 20 рэйтарскіх. Апроч таго, існавалі яшчэ магутныя дадатковыя сілы - гарадскія залогі і запасныя палкі, у якіх было да 92 тысячаў чалавек. Прыкладам, у Полацку сядзела 1355 царскіх ратнікаў, у Віцебску - 1434, у Старым Быхаве - 1000. Так што маскоўскі ўрад пад час зімовай кампаніі 1663/64 г. за Дняпро меў пад кіраўніцтвам сваіх ваяводаў фантастычна вялікую армію - блізу 215000 чалавек [65, с.18].