Генадзь Сагановiч - Невядомая вайна - 1654-1667

У такой сітуацыі знясіленыя дзяржавы згадзіліся на новыя перамовы аб замірэнні. Пачаць іх задумалі ў чэрвені 1664 г. у Дуравічах, на Смаленшчыне.

Ці замірэнне на 12 гадоў на нашых умовах, ці вайна.

Ініцыятарам новай сустрэчы ўпаўнаважаных выступіла зноў Масква. Царскі пасол яшчэ на пачатку 1664 г. вазіў Яну Казіміру грамату ад Аляксея Міхайлавіча, у якой прапаноўвалася пачаць чарговыя перамовы. Пасля візіту камісара Самуіла Венслаўскага ў Маскву абодва бакі пагадзіліся пачаць сустрэчы ўвесну на Смаленшчыне.

Маскоўскія паслы, прыехаўшы ў траўні ў Смаленск, ужо мелі падрабязную царскую інструкцыю таго, што патрэбна выспрачаць у камісараў Рэчы Паспалітай. Аляксей Міхайлавіч загадваў ім настойваць на правядзенні мяжы па Дняпры, апрача таго - «за Полоцк стоять крепко», нават грошы вялікія за яго прапаноўваць, як, зрэшты, і за Дынабург. Калі ж такія ўмовы не пройдуць, паслы мусілі настойваць на далучэнні да Маскоўскай дзяржавы Смаленска з 14 гарадамі і патрабаваць, каб урад Рэчы Паспалітай не перарабляў цэрквы на касцёлы на захад ад Дняпра, каб даў волю казакам ды прызнаў права маскоўскага манарха тытулавацца царом «Малой і Белай Расіі», бо, маўляў, гарады гэтых краін здаўна належалі Маскоўшчыне (?!).

Аднак распачатыя ў Дуравічах перамовы з першых дзён ішлі зусім не па плане маскоўскіх паслоў. Спачатку час бавіўся ўзаемнымі папрокамі ды бурнымі спрэчкамі, а потым усё ўперлася ў цвёрдую пазіцыю камісараў - праводзіць дзяржаўную мяжу толькі па ўмовах Палянаўскага замірэння 1634 г.! У дадатак на Віцебшчыне тым часам быў разгромлены Хаванскі, войска Вялікага Княства Літоўскага завалодала ягоным абозам, што таксама адбілася на настроях дыпламатаў у Дуравічах. Праўда, тады ж ваявода Сумарокаў з ратнікамі наляцеў з-пад Люцына на Друю, беспакарана выпаліў яе і пасек жыхароў.

Каб прымусіць камісараў адступіць, схіліць іх да кампрамісаў, пісалі цару з Дуравічаў князі Юры Далгарукі ды Апанас Ардзін-Нашчокін, трэба правесці паспяховую ваенную акцыю і добра пабіць «Літву». Адзін раіў паслаць армію ваяводы Чаркаскага да Дняпра, ваяваць паміж Магілевам і Быхавам, другі - заатакаваць Падзвінне. І ў канцы чэрвеня 1664 г. Аляксей Міхайлавіч загадаў Чаркаскаму рушыць з палкамі на Воршу - «литовских людей приводить к миру». Яму трэба было падысці з войскам да месца перамоваў на 30 вёрстаў і пасылаць да сваіх паслоў «суровых и ростам дородных» ратнікаў, якія б гучна пыталіся пра пазіцыі ўпаўнаважаных ад Рэчы Паспалітай. Аднак камісіі ні на крок не наблізіліся да пагаднення і пасля сёмай па ліку сустрэчы. Масква ўжо саступіла Рэчы Паспалітай і Полацак і Дынабург, і Задняпроўскія землі, а камісары цвёрда стаялі на сваім, патрабуючы вызвалення ўсёй акупаванай тэрыторыі ды яшчэ і 10 мільёнаў злотых у якасці кампенсацыі за разбурэнні. «Вы пабралі нашы гарады пад час нашай бездапаможнасці, калі ў нас было шмат ворагаў; і хоць пан Бог пакараў нас за грахі - ад усіх непрыяцеляў вызваліў, і засталіся ў нас непрыяцелем адны вы, - гаварылі яны маскоўскім паслам. - Мы і з вамі хочам міру, толькі вярніце нам усё, а не вернеце - мы будзем вяртаць сваё шабляю» [64, т.11, с.163].

У ліпені камісіі зрабілі трохтыднёвы перапынак. Цар адклікаў за нерашучасць Чаркаскага ды паставіў кіраваць войскам князя Далгарукага, які, дарэчы, таксама не адважыўся заходзіць далей на захад і трымаў свае палкі каля Шклова. Ардзіна-Нашчокіна манарх чарговы раз праінструктаваў, загадаўшы яму «комисаров подкупать всячески». Але перамовы, узноўленыя ў жніўні, сталі яшчэ карацейшыя. За Смаленск, Полацак, Дынабург, Севершчыну ды іншыя землі маскоўскія паслы прапанавалі суму тры мільёны, а ў дадатак асабіста камісарам - футраў на тры тысячы рублёў. Ды ўсё марна: тыя засталіся на сваіх пазіцыях і, адмовіўшыся ад усяго, ад'ехалі. Наступная сустрэча была прызначана ажно на лета 1665 г.

Тым часам вялізная армія ваяводы Далгарукага ўжо стаяла ў Беларускім Падняпроўі. Шклоў і Копысь яна захапіць не змагла, затое трымалася за Дуброўню. Ратнікаў найбольш займала праблема пракорму. Яны зноў шнырылі па спустошанай зямлі, выбіралі ўсё дарэшты, палілі недапаленыя хаты, хапалі ў палон людзей ды гналі іх у Маскоўшчыну. Абоз Далгарукага хутка быў перапоўнены нявольнымі жанчынамі і дзяўчатамі, і цар даў тры дні на тое, каб усіх іх вывезці або прадаць [64, т.11, с.165].

Значных ваенных падзеяў у другой палове 1664 г., бадай, і не было, калі ня браць пад увагу лакальных сутычак. Часова трапілі пад аблогу Полацак і Дынабург. А летам пры абмене палоннымі паміж харугвамі палкоўніка Чарняўскага і маскоўскім войскам Рамаданоўскага царскія ваяводы зноў падманулі суперніка: прывялі толькі трох палонных, тады як Чарняўскі адпусціў нават звыш абмену чалавек дваццаць [5, т.3, с.569]. У лістападзе ж дывізіі разышліся па зімовых кватэрах.