Генадзь Сагановiч - Невядомая вайна - 1654-1667

Пакуль войска Вялікага Княства Літоўскага ішло на злучэнне з каронным, тое трымала ў аблозе Глухаў, умацаваны горад на самай мяжы Ўкраіны з Маскоўскай дзяржавай. Прыведзеныя дывізіі Палубінскага і Паца наведаў і агледзеў сам Ян Казімір, прычым быў прыемна ўражаны пабачаным. Але праз якія дзень-два сенат Рэчы Паспалітай з прычыны складанага становішча ў Польшчы прыняў рашэнне спыніць наступальныя дзеянні на ўсходзе. Прычынай трывогі быў перадусім рокаш Любамірскага і сапраўдная вайна з ягоным войскам. Да таго ж блізілася вясна з яе бездарожжам, а маскоўскія ваяводы ўжо засяродзілі вялікія сілы і пачыналі контрдзеянні. Перспектывы паходу ўжо не выглядалі такімі прывабнымі. Таму кіраўніцтва пастанавіла паслаць на тэрыторыю Маскоўскай дзяржавы толькі 10-тысячны корпус пад кіраўніцтвам палявога пісара Аляксандра Палубінскага і паручніка панцырнай харугвы Стэфана Бідзінскага. Галоўныя ж сілы 21 лютага павярнулі назад. Пац павёў сваіх у напрамку Старадуба, а Чарнецкі з дывізіяй мусіў стаць на Дзясне. Цяпер ужо ім трэба было адбівацца ад непрыяцеля.

Праз тыдзень маскоўскі ваявода Рамаданоўскі злучыў свае сілы з украінскімі казакамі гетмана Брухавецкага і пайшоў да Дзясны, проста на войска караля. Тады харугвы Вялікага Княства засталіся з палякамі, каб тут, за Дзясной, даць непрыяцелю вялікую бітву. Яны стаялі ў баявым парадку на полі, недалёка ад ракі, і чакалі Рамаданоўскага ды Брухавецкага з другога берага, пакрытага лесам. Але тыя, падышоўшы, спыніліся ў лесе і не выходзілі на сечу [23, s.200-202]. Чакалі лепшага моманту, каб наляцець на расцягнутую армію, калі яна пойдзе далей. Прастаяўшы так некалькі дзён, Ян Казімір павёў сваіх на Ноўгарад-Северскі, а затым да Старадуба. Па дарозе дывізіі разышліся: каронная пайшла да сваіх межаў, а войска Паца, з якім застаўся манарх, - далей, на Старадуб. Якраз тады пачулі, што корпус Палубінскага і Бідзінскага пасля глыбокага рэйду па маскоўскай тэрыторыі, разграміўшы пад'езд Чаркаскага, вяртаецца назад.

У сярэдзіне сакавіка Ян Казімір з часткай войска Вялікага Княства Літоўскага пайшоў на Магілеў, а астатнія харугвы спыніліся адпачываць па вёсках каля Старадуба. Амаль адразу да іх стала набліжацца 30-тысячная царская армія Чаркаскага [23, s.207]. Пра бітву не магло ісці і гаворкі: мала таго, што ўсё вызначыла колькасная дыспрапорцыя сілаў, дык Пацавы харугвы, стомленыя доўгай зімовай кампаніяй, яшчэ галадалі, былі здэмаралізаваныя. Таму ад Старадуба яны хутчэй рушылі да пушчы і ракі Іпуць. Царскія ж палкі - наўздагон. У лясах непрыяцель натыкнуўся на пяхотны полк Хрысціяна Людвіка Калкстайна і, хоць той добра бараніўся, разбіў яго ды пагнаўся за артылерыяй. Тры дні адыходзіла войска палявога гетмана Паца праз пушчу, пераадольвала мноства рэк, пакуль нарэшце 21 сакавіка не выйшла да Крычава, страціўшы артылерыю, абоз, мноства коняў. Загінуў увесь полк Калкстайна. Змучаных жаўнераў цяпер цяжка было назваць арміяй. Балазе маскоўскія ваяводы не адважыліся наступаць далей.

З канца сакавіка Пацавы харугвы размясціліся адпачываць паміж Бярэзінай і Дняпром. Сам палявы гетман спыніўся ў Шклове. Раскватараванае войска мусіла трымаць пад аховай стратэгічныя дарогі на захад. Абмяркоўваючы ваеннае становішча на пасяджэнні ў Менску на пачатку траўня, сенатары пастанавілі выдаць універсал аб зборы паспалітага рушання.

На поўначы Беларусі ўжо ў канцы красавіка 1664 г. актывізаваўся ваявода Хаванскі, у корпусе якога тады налічвалася амаль 4 тысячы ратнікаў [5, т.3, с.562]. Прымушаны адступіць да Віцебска, у траўні ён выйшаў адтуль ужо з 5-тысячным войскам. З усходу ад Рослава на злучэнне з ім выпраўлялася армія ваяводаў Чаркаскага і Празароўскага. Нельга было дапускаць іх аб'яднання. У той небяспечнай сітуацыі Міхал Пац паспеў сабраць пад Смалянамі 3 тысячы жаўнераў і рушыў на Хаванскага. Той ужо павярнуў і пачаў ізноў адступаць да Віцебска, калі харугвы палявога гетмана дагналі непрыяцеля і 16 чэрвеня дазвання разграмілі яго. Сам Хаванскі ледзь не трапіў у палон. Выратавала ваяводу тое, што ён схаваўся пад мостам. Калі ж давялося пісаць справаздачу цару пра апошні бой, Хаванскі, як падае Магілеўская хроніка, загадаў паддзячаму: «Пиши, ровны был бой з паном Поцом...» [19, с.243]. Так і выходзіла па ваяводскіх адпісках, што царскае войска зусім не ведала паразаў.

А гетман Міхал Пац пасля бітвы аблажыў Віцебск. Праўда, авалодаць горадам не здолеў. Затое ў тым жа годзе была нарэшце вызвалена другая важная фартэцыя - Стары Быхаў. Пры гэтым мяшчане выгналі з горада маскоўскую залогу без дапамогі войска, сваёй уласнан сілай [80, t.2, s.3].