Генадзь Сагановiч - Невядомая вайна - 1654-1667

Тым не менш Аляксей Міхайлавіч яшчэ рыхтаваўся да новых штурмаў. З Вязьмы пад Смаленск прывезлі 4 вялізныя галандскія пішчалі. А найгоршым для смалянаў было тое, што разам з іншымі трафеямі ў разгромленым абозе Радзівіла непрыяцелю трапіліся паперы смаленскага ваяводы, у якіх той паведамляў гетману аб усіх хібах фартэцыі. Цяпер маскоўскія ваяводы выдатна ведалі пра кожнае слабое месца ў сістэме абароны Смаленска.

Ды цяпер ужо і абараняцца не было каму. Нямецкія найміты Корфа пускалі ў горад маскоўскіх ратнікаў, смаленскі падкаморы Самуль Друцкі-Сакалінскі наладзіў сувязі з царом і агітаваў іншых паддавацца. Жаўнеры смаленскай залогі выпівалі, аддзелы канчаткова дэмаралізаваліся. Практычна фартэцыя была ўжо ў руках Аляксея Міхайлавіча.

Смаленск быў здадзены 23 верасня 1654 г. Маскоўскае войска ўвайшло ў горад, а ваявода Абуховіч, камендант Корф і частка жаўнераў скарысталіся абяцаным правам ды выехалі ў Вялікае Княства. Бальшыня ж абаронцаў засталася, прыняўшы царскае падданства. Шмат хто пайшоў нават «в вечную службу»: той самы Самуль Друцкі-Сакалінскі, каралеўскі сакратар Ян Крамянеўскі, пан Галімонт*, будаўнічы Якуб Ульнер, ротмістры Дзянісовіч, Станкевіч, Бака, Варанец, а таксама нямецкія найміты, гайдукі, смаленскія гарматнікі ды іншыя [4, с.233]. Усіх, хто прысягнуў цару, Аляксей Міхайлавіч частаваў у сваіх намётах, але пасля шмат каго вывез у Маскву. Бязлітасным быў да габраяў. На загад цара ўсіх іх сабралі разам і запатрабавалі хрысціцца. Тых, хто прыняў праваслаўе, пакінулі жыць, астатніх жа пасадзілі ў драўляныя дамы і спалілі [6а, кн.6, с.176; 99а, 92].

* Альбрэхта Галімонта, лідскага падчашага і гарадскога суддзю смаленскага, некаторыя сучаснікі тых падзей лічылі найбольш спрычыненым да здачы Смаленска [28а, s.435].

Пасля страты Смаленска нядоўга заставалася стаяць і Дуброўні. Ужо ў жніўні ў Дубровенскі павет прыйшлі маскоўскія войскі, «...повоевали и села и деревни пожгли, и полон многий поимели» ды адразу ж паспрабавалі захапіць і горад, але не змаглі. Дуброўню абаранялі ў асноўным жыхары горада і ваколіцаў, а рэгулярнага войска тут было зусім мала: «мещан де хорунг з десять, жидов хорунг з десять» ды «казаков две хорунги, желдаков две хорунги ж, венгров хорунга, гайдуков две хорунги ж». Адбіваючы прыступы, яны ў адказ і самі рабілі вылазкі, бралі палонных. У дапамогу войску ваяводы Куракіна цар паслаў сюды Трубяцкога, затым аблогай займаўся Чаркаскі. Дзеля вялікіх стратаў штурмаваць горад не дазвалялася - толькі здабываць «зажогом и сговором». Па Дняпры прыслалі вялізныя пішчалі - спецыяльна для разбурэння дубровенскіх умацаванняў. На кастрычнік тут зграмадзіліся магутныя сілы, бо Дуброўня ж засталася адной з апошніх незаваяваных царом фартэцыяй на ўсходзе Беларусі. 5 кастрычніка пад валы горада былі падведзеныя здраднікі шляхціч Васіль Лаўрынаў і магілевец Марка Сідорскі, каб яны ўгаварылі дубровенцаў паддацца, але апошнія абстралялі іх і забілі Лаўрынава, а ўвечары зрабілі чарговую вылазку.

За ўпартую непакору Дуброўню чакала ўзорнае пакаранне. Цар даслаў ваяводзе Чаркаскаму загад, у якім вызначалася: «Как город Дубровна здастца... шляхты лутчие выбрав, прислать к... государю... а достальную шляхту велеть посылать на Тулу, а мещан и уездных людей роздать ратным людям семьями, а город Дубровну выжечь» [54, с.49].

Змогшыся, дубровенцы здалі горад 12 кастрычніка 1654 г. Пераможцы выслалі ў царскую стаўку пад Смаленск шляхту, вугорскую пяхоту, гайдуцкага ротмістра і 30 мяшчанскіх сем'яў, астатніх пабралі ратнікі. Гэтак яны вывезлі з Дуброўні ўсіх людзей, а 17 кастрычніка падпалілі яе і праз два дні, скончыўшы справу, рушылі далей.

Такая ж няшчасная доля чакала Віцебск. Яшчэ ў чэрвені, даведаўшыся пра капітуляцыю Невеля, сюды з'ехалася шляхта Віцебскага ваяводства і бліжэйшых паветаў. Склаўшы тут «між сабою спіс», яны пачалі рыхтаваць горад да абароны і паспелі абнесці замкі «астрогам і парканам». У сярэдзіне жніўня ад Полацка пад Віцебск прыйшло войска Шарамецева і пачало «няшчаснае, цяжкае аблажэнне». Абаронай кіравалі бурмістр Сцяпан Пятровіч і шляхціч Есяніцкі-Война. Шарамецеў неаднаразова пасылаў лісты, каб яны «государской милости поискали... и город сдали». На пачатку верасня, атрымаўшы чарговую прапанову капітуляваць, абаронцы паабяцалі даць адказ назаўтра; але на наступны дзень сказалі, што «ім горада не здаваць», ды адкрылі артылерыйскі агонь па непрыяцелю [11, с.31].

Як пісалі пасля ўдзельнікі абароны, яны, «колькі сіл... пораху і дастатку хапала, адпор давалі і бараніліся», але Віцебск таксама застаўся самотнай выспай на занятай зямлі і ўжо ніадкуль не мог разлічваць на дапамогу. Неўзабаве ў горадзе «настаў вялікі голад, ад якога нямала людзей паспалітых і чэрні памерла. І нямала таксама пры штурмах і ад густога страляння з войска непрыяцельскага і ў вылазках людзей, шляхты, паспольства і мяшчанаў пазабівана» [13, с.340]. Ратуючыся ад голаду, іншыя перабягалі да непрыяцеля...