Генадзь Сагановiч - Невядомая вайна - 1654-1667

У першыя ж дні аблогі, калі царскія ваяводы ўзяліся абстрэльваць горад з гарматаў, рыхтаваць агульны штурм, стала відаць, што фартэцыя аніяк не прыдатная для доўгае абароны. Ядрамі збівала зубцы на сценах, прабівала затворы, трушчыла брамы. Смаленцы будавалі для прыкрыцця зрубы, запаўняючы іх глінай ды каменнем, але і гэта не ратавала. Даводзілася няспынна аднаўляць умацаванні, узводзіць вал унутры замка ды ставіць на ім зрубы. Гэтым займалася ўсё насельніцтва Смаленска. На такія патрэбы разбіралі нават хаты ды іншыя пабудовы [7, т.14, с.43].

У глыбіні краіны пра становішча адрэзанага ад усяго свету Смаленска амаль нічога канкрэтнага не ведалі. Прыкладам, у Вільні нехта пісаў 8 жніўня, больш як праз месяц пасля пачатку аблогі: «Пра Смаленск таксама глуха; кажуць, яго аблажыла Масква». Цвердзя была пакінутая на ўласны лёс. Невядомы аўтар у лісце з Вільні ад 12 верасня разважаў, што Смаленск, Дуброўня і Шклоў яшчэ спадзяюцца на дапамогу, просяць «на міласць Божую пораху», але тут жа фатальна сканчаў: «Не ведаю, якім чынам можна яго ім давезці. Уявім нават, што прыйдзе да іх і 10-тысячнае войска, дык і тады нічога не зробяць з такой непрыяцельскай сілай...»

Хіба дзіўнай сілы патрыятызм мацаваў дух смаленцаў, дазваляючы ім не толькі паспяхова адбівацца, але і прыносіць вялікую шкоду непрыяцелю. Пад густым і прыцэльным абстрэлам (маскоўскія войскі шчыльна сціснулі кола, падышлі да самых муроў і стралялі з усіх бакоў з раніцы да вечара) палкоўнік Корф змог выгнаць ворага з акопаў. Агнём з вежаў было знішчана колькі маскоўскіх батарэяў. Пяхота, робячы вылазкі са Смаленска, неаднаразова адбірала ў царскіх ратнікаў выгодныя пазіцыі.

Уначы на 26 жніўня ваяводы паслалі войска на агульны штурм, здолеўшы перад гэтым разбурыць гарматным агнём 2 вежы і вялікі кавалак сцяны, пазбіваць большасць зубцоў на вежах і сценах. Ратнікі кінуліся на муры з сотнямі падрыхтаваных драбінаў і шмат дзе ўзлазілі на ўмацаванні, але абаронцы з дапамогаю мяшчанаў збівалі іх. У адным месцы смаленцы, не маючы ўжо ні камянёў, ні вару, скінулі на ворага два вуллі з пчоламі, і тыя загналі царскіх ваякаў назад у акопы [42, с.34]. Толькі там, дзе зеўралі вялізныя праломы, вораг змог захапіць вежу, зацягнуць у яе гарматы ды пачаў авалодваць і самой сцяной. Каб паправіць становішча, туды імгненна прыбеглі Абуховіч і Корф. Абаронцаў ужо ахапляла паніка. Замак выратавала толькі тое, што вежа з маскоўскімі ратнікамі была знішчаная магутным выбухам пораху, бочкі з якім падкацілі пад ейны ніз. Пад крушнямі загінулі і ворагі, і гарматы, а рэшту ворагаў смаленцы выгналі нечаканым ударам з тылу: гэта бярдышнікі выйшлі з замка праз патаемны ход і давяршылі бітву. Гэтак скончыўся сямігадзінны прыступ, ад якога няхутка маглі акрыяць абодва бакі. Царскія ваяводы страцілі пад сем тысячаў забітымі, а параненых мелі ўдвая больш. Абаронцы ж пасля штурму сярод жывых не налічылі і дзвюх тысячаў сваіх. Апроч забітых вельмі многа было параненых. Раны не вылечваліся, бо атрымалі іх смаленцы быццам ад атручаных куляў [7, т.14, с.46].

Агляд сілаў паказаў, што чарговага прыступу Смаленск ужо не вытрымае. Людзей ледзь-ледзь хапала, каб паставіць на валы, сцены, вежы, на іншыя пазіцыі, а для рэзерву - зусім не заставалася. Муры ў некалькіх месцах мелі вялікія праломы. Пораху было гадзіны на чатыры актыўнае стральбы. Да таго ж прыйшлі весткі пра разгром войска Радзівіла...

Ваявода Абуховіч ужо не верыў, што Смаленск зможа пратрымацца. 2 верасня ён паслаў да цара сваіх упаўнаважаных для перамоваў аб капітуляцыі. Пазней Абуховіч скажа, што рабіў гэта дзеля таго, каб выйграць час ды атрымаць хоць якую дапамогу... Ваявода прасіў у цара, каб яму дазволілі накіраваць людзей у Магілеў, Шклоў, Віцебск ды іншыя беларускія гарады з мэтаю ўдакладнення чутак пра разгром Радзівіла. Выпрошваліся таксама выгадныя ўмовы капітуляцыі: права выйсці са Смаленска ўсім, хто не пажадае заставацца (і жаўнерам, і шляхце, і мяшчанам), грашовая кампенсацыя за страчаную нерухомую маёмасць ды іншае. Але згубным было тое, што ў час перамоваў Абуховіч дазваляў маскоўскім упаўнаважаным баляваць у Смаленску. Тыя агітавалі абаронцаў да здачы, абяцалі ўзнагароду, цягнулі шляхту да сябе [81, s.234]. Сярод абаронцаў пачаліся гутаркі пра капітуляцыю. Нехта Палавецкі напісаў цару яшчэ 10 верасня, што «некоторые смоляне имеют надежду... покоритися». Праўда, іх хвалявала тое, што, увайшоўшы ў горад, «всех мечем повелит скончати царь» [6, т.14, с.328].