Генадзь Сагановiч - Невядомая вайна - 1654-1667

Неўзабаве ў Смілавічах сабралася блізу 4 тысячаў жаўнераў разбітага войска. 300 вугорскіх пяхотнікаў ротмістра Самуля Юшкевіча выйшлі да Бярэзіны. Частка пяхоты была ў Ігумене. Да Менску прыйшлі 3 тысячы палявога гетмана Вінцэнта Гасеўскага. Тут жа было яшчэ 200 драгунаў канюшага Вялікага Княства, Янушавага стрыечнага брата Багуслава Радзівіла. Так што нейкія сілы засталіся. Патрэбна было папоўніць іх ды стварыць нармальнае баяздольнае войска.

Тым часам краіна страчвала горад за горадам. Яшчэ 24 ліпеня армія Васіля Шарамецева захапіла Дзісну і Друю. Ваявода паведамляў цару, што Друю здабылі з боем: «Взяли взятьем и ратных и всяких людей, которые в городе сидели, побили и город и костелы и домы все пожгли без остатку...» 9 жніўня гэтая ж армія заняла Глыбокае, 20 - Азярышча, атачыла Віцебск. Шляхта ўцякала ўжо з Нясвіжа ды Вільні, аплакваючы пагібель Айчыны.

Ваявода Сямён Стрэшнеў, высланы дзейнічаць асобна, 16 жніўня «город Усвят осадил накрепко, и с того числа августа по 23 число с литовскими людми бились днем и ночью беспрестанно», пакуль 23 жніўня ўсвяцкі падстараста не адкрыў гарадскую браму. Войска ж Трубяцкога пасля бітвы пад Шапялевічамі не пераходзіла Бярэзіны, а вярнулася і ў верасні заняло Горы, якія спачатку ўпарта адбіваліся, за што горацкая шляхта і мяшчане на загад цара «з женами и с детьми» былі выведзены ў Маскоўшчыну. Ад Гораў Трубяцкой рушыў пад Дуброўню.

А на паўднёвым усходзе Беларусі ўжо гаспадарыў наказны гетман Запарожскага войска Іван Залатарэнка. У сярэдзіне чэрвеня ён выйшаў з Ноўгарада-Северскага і праз Старадуб рушыў проста на Гомель, які аблажыў у канцы таго ж месяца. Адтуль казакі пустошылі землі ў шырокай акрузе. «Стоячи под тем Гомлем, - пісаў Залатарэнка цару 15 ліпеня, - посылали есмя загоны, которые по той там стороне Днепра замки и места поимали, и под мечь непослушные; а городы, которые нам шкоды прежде чинили, попалити велели есмя, особный замок Речицкий, замок Злобин, замок Стрешин, замок Рогачев, замок Горвель позжено» [6, т.14, с.136-138]. Што ж да Гомеля, наказны гетман наракаў, што тут «в замку, велми оборонном, стрелбы и порохов и запасов немало». Яго абаранялі гарнізон і паспалітае рушанне рэчыцкага павета, якімі кіравалі князь Жыжэмскі і Баброўніцкі. Залатарэнка схіляў абаронцаў да капітуляцыі, засылаў у горад лісты, але гомельцы «гордо и сурово до нас отписали». Больш таго, яны абражалі маскоўскага цара, «яко злосливые песиими губами своими достоинство вашего царского величества нарушали» [10, с.71]. Цар клікаў Залатарэнку да сябе на дапамогу пад Смаленск, аднак той адказаў, што для карысці ж царскай мусіць застацца пад Гомелем ды «около тех осадных, голодом принуженых и снарядом надгубленых... промышляти», інакш, «когда их тут оставим не добывши, всей Литве и войскам их сердца и смелости додадут».

4 жніўня Іван Залатарэнка выслаў пад Смаленск толькі тысячу казакаў на чале з сваім братам Васілём, а з астатнімі ўпарта здабываў Гомель. Аблога доўжылася больш як паўтара месяца. Казакі падпальвалі замак распаленымі ядрамі, выявілі і ўзарвалі патаемны ход да вады [68, с.72], пакуль нарэшце не паставілі абаронцаў у безвыходнае становішча. 13 жніўня Гомель адкрыў сваю браму. Гомельскі гарнізон цудам уратаваўся - уцёк у Стары Быхаў.

Казакі імкліва наступалі на поўнач, і 29 жніўня Іван Залатарэнка ўжо хваліўся цару новай здабычай - Чачэрскам: «Город Чечирск з замком... взяли есмя, противных мечю предали, а иных, на слезы их смотря, живых оставили» [6, т.14, с.148]. Колькі дзесяткаў жаўнераў з гарнізона, гэтаксама як гомельцы, уцякала да Старога Быхава, але іх усіх пасеклі перад самым Быхавам. У палон захапілі толькі князя Тышкевіча, праз якога «рыцерев добрых немало полегло», і адаслалі цару. У тыя ж дні быў захоплены Прапойск, а Новы Быхаў «с своею волостью вашему царскому величеству поклонился»: наказны гетман прывёў навабыхаўцаў да прысягі на вернасць цару.

Затое Стары Быхаў разам з валашчанамі стаў рашуча адбівацца ад казакаў. Залатарэнка абураўся ў лісце да Аляксея Міхайлавіча: «...заперлися и вашему царскому величеству поклонится не хотят». «Видя мы таковую их гордыню и непокорение дьявольское... осадили есмя их войсками...» - напісаў ён ды ўзяўся за грунтоўную аблогу горада [6, т.14, с.150].

Тады ж, пры канцы жніўня, быў вырашаны лёс Магілева. Найбуйнейшы гандлёва-рамесніцкі цэнтр тагачаснае Беларусі, стратэгічная фартэцыя, ён быў ключом да Дняпра і адкрываў шлях у сэрцавіну Вялікага Княства Літоўскага. Аднак да бітвы за яго не дайшло. Яшчэ 5 ліпеня 1654 г. магілеўскі шляхціч Канстанцін Паклонскі, якога і да вайны рэкамендавалі цару як лідэра праваслаўнае* партыі на Беларусі як «свайго», пакінуў Магілеў ды з 14 аднадумцамі перайшоў на бок Масквы (аддаўся казакам). Залатарэнка адаслаў яго да Багдана Хмяльніцкага, а ўжо той са сваімі рэкамендацыямі паслаў здрадніка да цара. 22 ліпеня Паклонскі быў у царскай стаўцы пад Смаленскам. Аляксей Міхайлавіч узнагародзіў яго: падараваў 40 собаляў і 50 рублёў грошай, узвёў у чын палкоўніка і дазволіў набіраць свой полк [60, с.155], а 30 ліпеня разам з ваяводам Міхайлам Ваейкавым накіраваў пад Магілеў, даручыўшы «могилевцев всяких людей наговаривать на государево царево имя... и обнадеживати их ево государевым жалованием, чтобы они учинились под его царского величества высокою рукою». 6 жніўня, калі Паклонскі з Ваейкавым былі ў Радамлі, туды прыехаў чавускі поп Васіль з трыма мяшчанамі ды папрасіў «приехать в Чаусов и привесть их к вере». Так здаліся Чавусы. Паклонскі правёў там першы набор у свой полк: папісаў жыхароў і набраў 800 чалавек. Праз колькі дзён у яго была ўжо тысяча «крестьян... с бердыши и рогатины и с пищалми, да конных крестьян со сто человек».