Радыё Свабода - Галасы Беларусі — 2020

Рэвалюцыя вуліц

Тым часам па праспэкце Незалежнасьці людзі зь бел-чырвона-белымі сьцягамі ішлі да стэлы.

„Людзі адчуваюць сябе нацыяй“

— Я ня памятаю падобных падзей у Менску. Людзі адчуваюць сябе адзіным народам, нацыяй, а не асобнымі людзьмі. Мы ўжо ня можам больш баяцца, ужо няма ніякіх сіл баяцца і чакаць.

„Чуць сэрца не разарвалася“

— Вы ведаеце, на нашым участку калі я ўбачыла гэтыя вынікі — 188 за Ціханоўскую і 767 за Лукашэнку — у мяне ледзь сэрца не разарвалася. І яшчэ 91 за Канапацкую. Увогуле ня ведалі, хто гэта такая. Так што мы ідзем адстайваць свае правы. Людзей сталага ўзросту тут вельмі шмат. Мне 54 гады, у мяне чацьвёра ўнукаў. Вось якія цяпер бабулі. І я хачу, каб мае ўнукі жылі ў свабоднай добрай краіне і не баяліся нічога.

„Яго больш не прызнаЕ народ. І не прызнАе“

— Я СММшчык, які вядзе інстаграм на БТ. Я заўтра буду пісаць заяву на звальненьне. У гэтай краіне павінна быць любоў, павінна быць праўда, павінна быць свабода. Я ўсё жыцьцё жыла пры гэтай уладзе. Я ўсё жыцьцё маўчала. Я хачу сказаць былому прэзыдэнту, што яму пара зьмірыцца з тым, што яго больш не прызнаЕ народ. І не прызнАе. Настроі людзей у Белтэлерадыёкампаніі розныя. Ёсьць людзі, якія баяцца. Ёсьць, якія настроеныя радыкальна. Па-рознаму. Калег на мітынгах сустракала. Імёны, вядома, ня буду называць.

„Глуханямы павінен загаварыць“

— Таму што глуханямы за 26 гадоў павінен загаварыць. Мы загаварылі. Мы чакалі гэтага цудоўнага жыцьця 26 гадоў. Мне 53 гады. 26 гадоў проста… ну ня ведаю куды. У сьметніцу. Мы дачакаліся свабоды, радасьці, шчасьця. Эканоміка будзе толькі квітнець. Мы ня будзем карміць чыноўнікаў, гэтых бязьдзельнікаў, якія нічога ня могуць. Бо ў чыноўнікі ідуць людзі з адсутнасьцю ўсіх талентаў. Яны могуць толькі ківаць галовамі яму ці аддаваць дурацкія загады. Усё. Мы, цудоўны, адукаваны, цікавы, таленавіты, крэатыўны народ павінны слухаць пастаянна вось гэтую лухту, якую ён нясе. Я не хачу казаць „калхозную“, бо калгасьнікі цудоўныя людзі, але гэта агідна слухаць гэтага бязграматнага чалавека, які нічога ня смысьліць ні ў адным пытаньні. А мы, вы паглядзіце, якія мы прыгожыя. І мы хочам такога самага прыгожага, шчасьлівага, свабоднага жыцьця. Я прыехала з Гомлю, і я настаўніца. Я прыехала адразу пасьля выбараў, я ўдзельнічала ва ўсіх ланцугах салідарнасьці. І заўтра я зьяжджаю з гэтай перамогай і прывязу яе ў Гомель.

„Прадчуваем, што будзем шчасьлівымі“

— Мы стаміліся і вырашылі нацешыцца гэтай прыгажосьцю. Людзі ўсьміхаюцца. Я першы раз у жыцьці бачу, каб так людзі радаваліся. Калі ў нас былі якія сьвяты? Твары заўсёды сумныя, сур’ёзныя. А тут радасьць. Столькі бел-чырвона-белых колераў. Нават і дзеці тут. Мы шчасьлівыя. Здаецца, мы прадчуваем, што мы будзем шчасьлівымі. Надакучыла ў гэтым калхозным прыгоне жыць.

„Краіна такая дзякуючы нам“

— Гэты чалавек ужо зрабіў дастаткова гора гэтай краіне і хочацца проста, каб ён ціха-мірна сышоў. Зь ім потым, я спадзяюся, трыбунал разьбярэцца. Але хопіць ужо. Ужо проста цярпеньня ў гэтага народу няма. Беларусы прывыклі самі пра сябе клапаціцца. Гэты чалавек мала чаго зрабіў для беларусаў. І тая краіна, якая ў нас ёсьць цяпер, гэта толькі дзякуючы нам. А гэты чалавек нас заўсёды тармазіў. Таму, калі ён сыдзе, нічога дрэннага ня здарыцца. Наадварот, стане толькі добра. Нам моцны прэзыдэнт, як ён сябе пазыцыянуе, больш непатрэбны. Нам патрэбны добры ўпраўленец, сучасны, пажадана нават жанчына.

„За свае амаль 40 гадоў такой колькасьці людзей ня бачыў

— Уразіла такая невераемная колькасьць людзей… Я за свае амаль 40 гадоў такога ня бачыў, ні ў пачатку 90-х такой колькасьці ня бачыў. І гэты маральны ўздым народны. Мне падаецца, сапраўды кажуць, што цяпер адбываецца нараджэньне беларускай нацыі. Менавіта праз пакуты, праз гэтыя забойствы, праз боль. На маю думку, тое, што цяпер адбываецца, гэта добра ўсё, гэта сьвята, але гэта не канчатковая перамога. Ёсьць у нас Усход, ёсьць Захад і ёсьць улада. Яна хоць і дэлігітымізавала сябе праз кроў, але яна ёсьць, яна аддае загады вайскоўцам, амону. Таму ня трэба расслабляцца яшчэ. Трэба гуртавацца, паказваць, што нас большасьць. Мы ўжо сёньня паказалі.

„Мы такі самы народ, як і нашы суседзі“

— Гэта кліч сэрца і жаданьне перамен. Мы хочам паказаць, што мы такі самы цывілізаваны народ, як і нашы суседзі: прыбалты, палякі, украінцы, калі хочаце. То бок, мы нічым не адрозьніваемся і, можа быць дзесьці лепшыя крыху. Раней многімі валодаў страх, бо было вельмі шмат прэцэдэнтаў, якія прымушалі людзей маўчаць. Цяпер адбыўся прарыў. І мы адчулі глыток свабоды. Але яе паспрабавалі патапіць у крыві. І вось цяпер абурэньне, але, слава богу, гэта ўсё ў межах закону, талерантна, карэктна, як вы бачыце. Мы не парушаем правілы дарожнага руху, мы ня сьмецім. І гэта толькі пачатак.