StaVl Zosimov Premudroslovsky - Gekke detective. Grappige detective

– Waarom is dit voor? – de grootmoeder was verontwaardigd.

– Van daaruit! – de pad grijnsde. «Ik had het helemaal alleen kunnen nemen.»

– En hoe is het als ze iedereen hier ’s avonds inspecteren, en woon je hier zelfs zonder een uitweg?

– Ja, je bent goed om te bijten, oude mensen. Open het, of misschien staat er helemaal niets. – Idot ingevoerd. -en het spel is de kaars niet waard.

De pad keek naar de mede-eigenaars van de schat en scheurde het rotte touw zonder moeite en begon langzaam de bundel te openen. Getuigen op wacht.

– Hé, de flessen. Clay…

– Weegschalen…

– Honderd milliliter elk…

– Zes stukken…

– En wat is er geschreven?

– Oh, zijn ze verzegeld?!

– Cork. Vintage, waarschijnlijk…

– En wat staat er, laat me eens kijken? – Idd probeerde een steiger te nemen.

– Geen trooo, wilde! – de grootmoeder van het kind sloeg op een hand.

– Ah, jij teef … – Idot explodeerde en duwde de grootmoeder Key.

– Goed, zeg ik! – zei de pad en nam honderd millimeter schaal. Ik heb het label op mijn borst schoongemaakt en heb het opnieuw bekeken … – Er is iets niet in het Russisch…

– Geef me de syudy. – Idot stak zijn hand uit en nam een kleine schaal. – Kijk, de cijfers: duizend… achthonderd… zevenennegentig… of gewoon de zevende… Het is niet duidelijk.

– En laten we het proberen?! Wine, go … – voorgesteld toetsenbord.

– Ik weet het niet, ik weet het niet. Kom op, probeer, je bent een vrouw, jij en de duivel zullen niet vallen. – overeengekomen pad.

– waarom? – Idot kwam tussenbeide – Beter in St. Petersburg om de antiquair in te leveren zoals het is.

– Ja, we proberen het een voor een, nou ja, wassen het en geven de rest aan de antiquair… Ja, Pad?

– Nou, kom op, wie is de eerste? Idot gevraagd.

– De sleutel. – zei de pad. – stelde hij voor.

– Nou, ja, als je niet sterft, kun je drinken.

– Wat zou je doen zonder mij, boeren. En ik ben niet bang om te sterven. Ik ben mijn…

– .. van knipperen. – Introduceerde Idot en nam afscheid voor de klootzak.

– Vee! – De oude vrouw sloeg op de schouder met de handpalm van de jongen en trok haar kaak en trok de kurk uit de fles. Nyuhnula. «Wijn…» glimlachte ze en zoog de inhoud op. Ingeslikt en gromd. -Kryaaaa! cool.

– Nou, wat? vroeg de Pad, speeksel slikend.

– prima. Er begon al iets in mijn hoofd te spelen.

– Ja, onzin. – Idot antwoordde bekommerd, nadat hij zijn fles had gedronken.

– Ja, de hel weet het. Maar is het oud?! – zei, kijkend rond zijn al lege fles, Pad.

– En laten we er nog een nemen.. – stelde de vrolijke grootmoeder voor. – Tataren leven niet zonder een paar.

– Dus er zijn er nog maar drie over. – Idot was verontwaardigd. – Wat zullen we overhandigen?

– Luister, wat?! Drinken, zo drinken, royaal. Zodra we leven. En de flessen zijn al antiek. Ze zijn leeg of vol. Flessen worden gewaardeerd, geen wijn.

En ze dronken de andere drie glazen. Ze zaten op een boomstam en staken een sigaret op: Idot – Marlboro, Toad – Belomor en grootmoeder Clavka op de ouderwetse manier – een geitenbeen. Dus gingen ze flauw, zonder te stoppen met roken, zitten…

– Ahhhh!! Ahhh!!! – hoorde van de tuin.

– wat is er? – sprong uit bed Ottila, vroeg zich af. Zijn geest was nog steeds in een droom en hij viel langzaam op het kussen en snurkte onmiddellijk.

– Ahhhh!!! -Blop sprong weer op en viel ondersteboven van het bed. – oh verdomme. – Hij greep zijn voorhoofd met zijn handpalm. – Wat schreeuw je, dwaas?

Pale Isolda Fifovna kwam de kamer binnen met grote ogen en bedekte haar gapende mond met beide handen.

– Aa, aa. snauwde ze en wees met een vinger naar de deur.

– Wat nog meer? – zittend op de vloer vroeg Klop.

– Daar, in de schuur…

– Wat is er in de schuur? spreek duidelijker…

– Er is een dode kat…

– Welke kat? Vroeg Ottila opnieuw en wreef over zijn gezwollen voorhoofd. – Waar heb je het over?

– Mama! – Ze spreidde haar ogen over de vloer van haar stem, zei ze.

– Laten we eens kijken. – Ottila kwam overeind en liep op blote voeten in zijn onderbroek naar de schuur.

Gisteren keerde hij laat in de nacht terug toen iedereen sliep en vroeg daarom niet naar de kneepjes van de gevangenen. Zhinka volgde hem.

De schuur zag er rommelig uit. Alle misplaatste verstrooiingen bleven onveranderd. Osteroid Odnoglazovich zat midden in de prullenbak: een gepensioneerde, een arbeidsveteraan, een veehouder van de zesde categorie, geboren op de dag van de astronauten. De echtgenoot van oma Klawka, meer bepaald, Claudius Aldarovna von Schluchenberg, dochter van de baron, onwettige zoon van Lenin. Dat heeft ze iedereen verteld.

– Wat doe jij hier? vroeg Ottil, een oude man die aan dystrofie leed.

– Ik zit. – Grootvader nam kalm op en draaide de telefoon om.

– Ik zie dat je niet werkt.

– En wat vraag je dan?

– Hoe ben je hier gekomen? – Isolda-bas toegevoegd.

– Ga, ik kom er wel uit. zei Bedbug tegen zijn vrouw en wendde zich tot zijn grootvader. – antwoord.

– Door het gat in de muur knikte Osteroid met zijn hoofd.

Ottila baande zich een weg door het afval naar een gat in de muur en zag de rug van een koe die zijn staart optilde. Hij keek naar haar op en was geschokt: de daken van de huizen waren zichtbaar.

– Is er een straat of zo? vroeg hij aan zijn grootvader.

– Hé, natuurlijk.

– En waar is al mijn vee? – Het eerste wat in me opkwam Klopu, die met lateraal zicht en oorzintuiglijke haren van binnenuit door de schuur keek. «Ja, doe je kont af,» schreeuwde hij en trok de staart van de koe. Wraak goot ze hem een stroom uit, zoals uit een brandslang, met een druk van honderd atmosfeer. Ottila vloog twee meter van de druk weg en de nek dook in varkensmest. Isolda rende naar hem toe om te helpen door traagheid en hurkte gebogen zijn hoofd tegen haar prachtige borst. En ze wilde snikken…

– Fu! – Ze gooide knorrig haar hoofd achterover in de stront en met een zijdelings visioen zag ze hoe de druk van de machi die uit het gat stroomde afnam: «Muuuu!!!» – de koe gromde, dartanula en nam haar terug, zwaaiend met haar staart van de bzyk. en andere insecten.

– Waar is de sleutel? – vroeg de grootvader en liet een rookring uit.

– Wat is de sleutel? – Hebreeuws antwoordde bedwants, opstaand uit mestpoep.

– Mijn vrouw, die je tot slavernij hebt veroordeeld!!! – Osteroid brulde en leunde op zijn knieën met zijn handen rechtop. Zijn gezicht drukte de dood uit.

– Isolda!!

– Wat, schat?

– Waar heb je de kat gezien?

– Daar, het gat. Ze klom hier weg en bewoog? – viel in de kleur van Isold. – Ik wilde haar oplichten, kijkend, en ze veranderde in een mummie en deze grootvader-babai.

Waar is mijn vrouw, fascist? – maakte zich zorgen over Osteroid.

Waar zijn deze migrerende werknemers? – vroeg Klop Wife.

– ik weet het niet? – haalde Isolde op. – Gisteravond zaten ze hier in een drietal.

– En dan? – Ottila stond op. – En jij – ga zitten, nu zullen we het uitzoeken.

– En toen ging ik naar bed.

Waar zijn ze gebleven? De twee zijn oké, maar de pad?! Hij wordt gestraft door arrestatie met dwangarbeid. Ze zijn ontsnapt. Ontsnappen!!! Bel dringend Intsefalata. We hebben een ontsnapping.

– En waar is mijn vrouw? – Grootvader zei met trillende stem.

– Ze kwam niet om dwangarbeid te beoefenen. Ze zal hetzelfde zitten … – De bedwants was woedend.

– Baas!!! Apchi, zei de Intsephalopath, en verscheen in een gat aan de zijkant van de straat.