StaVl Zosimov Premudroslowski - SOVIET MUTANTS. Grappige fantasy

© StaVl Zosimov Premudroslowski, 2019

ISBN 978-5-0050-8227-5

Created with Ridero smart publishing system

Fierste – fier op ‘e grins fan’ e eardere USSR (no Kazachstan) en Sina (no Sina), yn it súd-easten fan ‘e Semipalatinsk-regio, tichtby de stêd Ayaguz, oerset as “Oh stier”, wie der in nukleêre testgrûn mei in ynfekteare radioaktive sfear krigen fan’ e negligens fan dronken wurkjende wittenskippers. Yn ‘e heule omjouwing begon faak ferskate mutaasjes te foarkommen, ferskillende mutaasjes: dan sille twa hollen berne wurde op ien mutton lichem; dan twa staarten – by in hagedis as in slang; dan trije fuotten en ien kwastje – fan in neisiet fan Temujin (Genghis Khan) – in fleisbewenner. En it barde dat normale waarden berne, lykas Sparrow Stasyan, bygelyks.

D’r wiene gjin lichaamlike tekoarten op syn lichem, alles wie sa’t it moast: de sturt, it snavel, de eagen, en de oare… Alles wie as in mus, mar mei plumage hie hy in probleem as gek. Krekter, d’r wiene hielendal gjin fieders, en hy wie folslein keal. En dêrom, fan berte ôf, fierde hy, syn lestige libben, op ‘e grûn, slimmer dan in hoanne, it teminsten wat fladderjend. Mar net slimmer dan wat hûn of hagedis, dakleaze persoan as mûs… Koartsein, nea iepen yn ‘e loft, lykas har ferve sibben, dy’t kwea-aardich oan him spottenden en rôpen: it is keal; jou dan de kale holle in taart, al flústerende kuikens rôpen út ‘e nêsten. En sels Stasyan leegde sels rjocht op him – de kâlde mûrger bedroefde syn holle teloarstellend en sobele yn syn siel, streamde om ‘e fûgelûntginning fan immen oars. En sa elke dei. Mar hy woe wirklik sa folle fleane dat yn in dream de waanzinniger, sels besocht mear dan ien kear ôf te nimmen, de realiteit gjin dream is, en hy, sprong yn Java en yn ‘e sliep fan in waanzinnig, wipte syn kâlde wjukken wer, sprong en ploppe nei ûnderen… en it barde sels, sloech fan ‘e foarholle, dan de sturtbeen. Wat hy gewoan net besocht, mar neat ferfong syn fjurren.

Ienris hie it needlot lykwols begrutsjen mei de kâld bestraalde mus, en noch ien kear, rinnend fuort fan in dwylsinnige kat, kaam hy oer in rottich lyk fan in raven. Maggot-wjirmen knappe de ferstoarne goed, en de feagen leine gewoan op in skelet op ‘e grûn by de jiskefet fan in minske. Hy naam twa feren mei syn poatjes en wuifde se as wjukken, en hy draaide him om, draafde fan ‘e grûn ôf. Hy dreamde dat hy in earn wie dy’t heech yn ‘e loft fladderde en dizze kale kat folge foar moarnsiten, dy’t op dat stuit besocht de earme keardel te fangen en te gabbeljen – in handikapte persoan dy’t lijde oan nukleêre testen fan minne kwaliteit mei in partlike strieling yn’ e sfear. Mar hâlden de feren yn syn poaten en klamde syn fingers, it wie ûnhandich om ôf te nimmen en net brûkt om sa boppe-op te stoarjen, foaral om’t d’r gjin fjurige sturt wie en Stasyan net koe stjoere, dus om links, rjochts, boppe en ûnder te draaien, hy moast lânje, omdraaie mei it snaffel en fladderje werom nei de himel.

Ja, en jo geane net boppe yn ‘t húske.

Ik moast in needlanding meitsje, wat late ta ferwûnings oan ‘e skedel en snavel, om’t se se meastentiids ek fertrage. Fansels learde hy net sa lang lyn te fleanen, oant feren waarden fuorthelle troch syn sibben en hy begon wer te libjen, te oerlibjen, te rinnen en te ferbergjen. Mar yn ‘e folgjende efterfolging krige hy opnij, teminsten wat skynsel fan in sparrowachtich uterlik, sels omheech en genêzen. Mar ienris kaam Stasyan sûnder mis te lâne yn in fris, minsklik, dakleaze, noch waarm, jelly-achtich, soer-smelly produkt fan ‘e spiisfertarringskanaal. Yn in wurd, yn stront. It gefoel wie net noflik, en it wie nedich om te waskjen, mar d’r wie in tekoart oan wetter: eins de steppe sône. Minsken nimme wetter út ‘e boarne. En de rivier droegt troch it midden fan ‘e simmer út, d’r sil in healjier net mear reine, de sinne is senit. Wy sille moatte wachtsje oant de stront opdroeget en troch himsels ferdwynt – Stasyan tocht lûd en, nei de sinnige kant, lei op ‘e rêch en begon te wachtsjen.

En doedestiids kaam in swerm griene dongfluchten yn ‘e buert, dy’t Stasyan net fertocht. Nee, hy seach flechten yn syn libben en iet se sels, mar allinich dea en droech, lykas crackers foar bier. De libbenen rûnen him ornaris om net krummels te wurden foar syn mage fan ‘e fûgel. Nei alle gedachten kauwje fûgels har mage. En op it stuit ferburgen it aroma fan crap en in net te erkennen uterlik, lykas in bulte hyndermûnts, syn jachtbestân fan in rôffûgel, enoarm foar flechten. Roy swaaide de mûtse fan ‘e mus oer de sek en makke in lâning foar lunsj, dûkte tagelyk, mar d’r wie net. It litter lei tsjok foar de eagen en de skonken fan ‘e shit-gierige flieën plakten oan it heule lichem. Fan tiid ta tiid ferskowen de flieën op plak, en foarkommen dêrtroch dat har poaten úteinlik oan it iten plakten. De haadfluchten woene allinich in opdracht jaan om plakken te feroarjen, doe’t hy waard stoppe troch it iepen each fan Stasyan, foar’t hy op it punt fan syn snavel lei.

– — Stand!! Stasyan snuorde.

– — Wa bisto?? – frege de lieder út eangst – — Ik bin jo baas, begrypst?

– — Ja.

– — Wurdt neamd, myn slaaf!

– — Skat … – — Hoe?

– — Skat…

– — Senior fly skat?

– — Jo kinne gewoan: “fleanende leave.”

– — Fly Honey … – Stasyan skodde de holle. – wêrom leave?

– — Swiete ien, wite jo? De bijen drage…

– — Skat, of wat?

– — Nei jo miening – Honey, mar nei ús miening – Honey. No, ik fleach…

De wichtichste flieën besochten de poaten fan har ôf te skuorjen, mar it wie te let, en se fladden har wjukken tagelyk, mar de swiertekrêft hold de mus sûnder beweging, en hy besefte dat hy moast springe en tweetje:

– — Eureka!!! – en hy bounze syn rêch as in ninja. De flieën fongen de loftstream en fierden de kale man boppe de grûn. Fanút it tichtby lizzende jiskefet loek deselde kat út en sprong nei de libbene sûzjende brune fleanende klomp.

– — Heger, heger, fleanende leave!!! – Stasyan skreaude, yn in taal dy’t net foar minsken en katten te begryplik is, mar de flieën begriepen him en nei’t de fyftjinde fan har kameraad iten hie, folgen se fuortendaliks syn oarders, hûndert prosint. Dat hy waard de master fan ‘e swerm, en har eardere lieder akseptearde frijwillich de posysje fan co-pilot en wie yn’ e persoan fan al syn sibben ôfpraat dat as Herr Stasyan har net oplost, se ree wêze soene om him trou te tsjinjen. Dat de kaal bestraalde mus gie de rigen fan fûgels yn en sels begon hy boppedat twa kear sa hurd te fleanen as syn sibben en heger, lykas in echte Eagle.

In grutske adel fladderde yn ‘e loft en seach in konkurrint him fan’ e grûn benaderje. Foardat it doarp koe gjinien en hie it rjocht net omheech nei it nivo fan ‘e Eagle, en dit …?!? – gewoan in boor en in ignoramus!! – tocht de Eagle en pakte Stasyan op ‘e flecht mei syn poat, en brocht it nei syn skriklike, machtige, grutte bek.

– — Wa bisto???? hy grommele, lykas in grammofoan, oer de heule loft en bulte syn eagen as in echte bergbeklimmer, spuugde op in stinkende stinkende kadaver speeksel fan in predator, lykas in sjonger-mikrofoan en blaasde oanhingjende fluen út. In pear hûndert flechten waarden fuort fuort blazen, sûnder poat.

– — Yaa? Uh, ik bin dit… Arol. – skokkend, yn in bevenjende stim, antwurde Stasyan. – lykas tee, uh… ek in predator.

– — Hâld oan de eigner, wy binne by jo!!! – it koar sûzet en flústere, de oerbleaune oardel miljoen fljocht.