StaVl Zosimov Premudroslowski - SOVIET MUTANTS. Grappige fantasy

It is net bekend wa’t dizze melody plagiaat hat: Galups of Slavs, allinich neamden se it “ôfskied fan Kazuli” en imiteare it diel fan ‘e populêre Galupsky-orkestynstruminten yn har stim, en capell, it pleatslike State Tap-dûns en tapdûnskoar, ûnder lieding fan itselde Semisrak, dy’t tagelyk mezzosopraan en kontrabass fersloech. Yn ‘t algemien songen guon, om sa te sizzen, wylst oaren it gat sluten. En saaklike reizgers besochten werom te klimmen, sokke frijwilligers, mar se waarden derút smiten en doe’t de lêste gap waard fersegele, ferjitten alle leden fan ‘e saaklike reis fuortendaliks it plak fan wêr’t se waarden escort, foaral om’t se yn folsleine stilte en twiljocht ûnder sinne wiene. Fannacht foel en de moanne en stjerren ferskynden yn ‘e loft. It team wie net bewust fan ‘e omjouwing en de eangst ferdwûn stadichoan sa’t it rûn waard sjoen. Skientme is net lykas yn dizze gatten. En wêrom wiene se it net direkt iens? Mdddddaaaa!!! Beauty!!! Teminsten soene se bliid wêze, mar de lading makke harsels gefoel, krekter, om yn minsklike termen te sizzen: de darm achte en beroerde. En de fiedingsenerzjy kaam nei har fia de mikropoaren fan ‘e skerzen, wêr’t it opnommen waard, en foarkommen dat de bonken útdroogden, lykas smeerolie. Mar alles barde sa rap dat de teamleden net iens ieten en gjin bestraalde pellets mei har naam foar Kazuli foardat se Galupia ferlieten. It genot fan omlizzende skientme groeide stadichoan wer ta in gloedlik kwea steat. En de oaljekomposysjes begon te kreakjen.

– — Che sil ite? – Cherevich Chmoreko koe it net stean.

– — Jo binne de haad, jo en tinke oer hoe’t jo de tops fiede. – antwurde mei in glimkjend generaal Zasratich.

– — En wat is jo taak? – mei kwea, snickering en fet krije op ‘e offisjele grub, Cherevich. Nei alles hienen se elk twa fan har persoanlike Kazul, en dan ien foar allegear. – Myn taak is om te tinken, en jo snoekjen en skuorjen sûnder in wurd derfoar, dat ik sil net wurde ôflaat. Cherepuk seach heftich nei Cherevich en blafte.

– — Us taak is jo ezel-mok te beskermjen!!

– — En feed … – Cherevich tilde in crock op en seach heechmoedig út ‘e hichte.

Generaal Shrovet sei neat, draaide him nei de wâlen en bestelde:

– — Bepale josels!!!! – dat is, bouwe. Alle skerpen stiene direkt opinoar yn ien line te wachtsjen op it team.

– — Dat, fjochters!! – Cherepuk ûndersocht de skurten fan syn ûndergeskikten, en skreau apart, yn ‘e hope om wat tsjin it statutêr te finen, mar sûnder nut.

– — Myn bern!!! Gean heiten en sykje!!!! Fast!!! OOOOTOTSTOOOY!!!!

– — En wat te sykjen, soan? – frege ien fan ‘e jagers. Lit my útlizze dat de “soan” in berop is op ‘e âldere, en de “heit” – nei de jongere as ûndergeskikte.

– — Ik bin net dyn soan, Chmyr. Ik bin jo generaal!! – Zasratich wie ferlegen, hy wie konservatyf en wend it op ‘e âlderwetske manier, yn rang en yn’ t amt, oars is dissipline tevergeefs. – ferstean?

– — Ja, soan!!! – antwurden de fjochters unisoan. Se waarden sa op in nije manier leard, en se begriep net wêr’t de generaal oer prate.

– — Oboltus … – spatte Zasratich en seach nei de meiminsken. Net de generaasje dy’t earder wie, tocht er. – En wat te sykjen is Cherevich freegje. – En mei in glimke in blik op de hear Chmor Iko jaan.

– — Hawwe jo ferjitten, rotte oaljes, dat ik – ik bin Rev.?! Foar oerhearrigens sille jo iten wurde ûntslein!! Hast alles heard?

– — Waans mûle de fart is, it binne jo earbied yn ‘e Burrow, en hjir binne jo de gewoane FOOMOO!! skreau de generaal en stampte mei oaljes. – Bisto hjir noch? hy snuorde nei de fjochters, dy’t fuortendaliks yn it tsjuster ûntsnapten. Cherevich pûste fan lilkens as in soapballon, mar ûnthâlde en sei neat.

– — Rûch jo net. – fersekere se Casulia. – Wy kinne net stride. Wy binne allegear yn deselde stront. Litte wy boartsje mei wat better? Sit yn in sirkel…

De fjochters rûnen allegear troch it gers; stroffele, foel, kaam rap op en sels, wurch fielde, doarst it net stadiger te meitsjen. Bestelle – der is in bestelling.

– — En hoe lang sille wy rinne? frege de earste, sykjend nei de twadde.

– — Uh.., uh.., uh.. hâld jo azem. – antwurde de buorman, triuwde oer wat en rolde holle oer hakken. In tredde, fyfde en tsiende stroffele oer him en ferlear ek har lykwicht en foel. De rest rûn fuort.

– — Hey idioaten, wachtsje!! – rôp de earste, mar: de fjirde, sechde, sânde, achtste en njoggende hearden se net en ferburgen yn it tsjuster. – hjir binne de rammen…

– — En wa binne dizze – rammen? frege de fyfde, nivellerend de skonk. Se draaide syn knibbel nei ûnderen.

– — Ik wit it net. – antwurde de twadde en luts mei muoite syn skonk út ‘e tsiende skedel. De tichtheid fan ‘e skerven wie blykber net sa sterk as stiel, en dêrom koe de skedel, mei in goede ympekt, net sprekke, mar in skerper objekt absorbearje, lykas yn dit gefal.

– — Wat sille wy dwaan? – frege de earste. – trochrinne?

– — Mei kreupele oaljes?! Nooo. Jo moatte ta jo sin komme en ûntspanne. – suggerearre de tredde en smiet it ôfbrutsen bonke djip yn it gers.

– — Och! – raasde ien yn it tsjuster. De shards wiene alert.

– — Wa raasde it? – flústere de twadde.

– — Net ik?! – ferrast de earste.

– — En ik net. – werhelle de fyfde.

– — En ik bin oer it algemien dôf en stomme. – Hy sei yn ‘e earste tsiende fan syn libben en makke in lûd.. – ien kear, ienris, radijs, abyrvalg… Ik sei, kollega’s, sei ik!!! raasde hy en sprong as in basketbal.

– — Stil. – de earste belle. – Gean better sjen wêr’t it skree kaam.

– — D’r binne gjin bazaars. – en de tsiende yn freugde dat hy in opdracht krige, rûn fuort, rûn fuortendaliks op en bedankt elkenien krekt sa en rûn wer fuort.

In momint letter, nei it ferdwinen yn it folsleine tsjuster fan ‘e tsiende, wie der in tút en fluit, dy’t yntensiveare as iets benadere troch wrijving tsjin’ e sfear

Yeps! foarholle oant foarholle kaam op ‘e fyfde oankomende tsiende.

– — Wat wolle jo in bazaar? – Fyfde sprong op syn fuotten en naam in fjochtsetiid.

– — Brakes, stoarjend. Dêr, dêr. – de tsiende wiisde mei in bonke yn it tsjuster fan wêr’t hy fleach. – dêr, freonlik, hinget immen út, gloeit, en it wichtichste, fan ‘e bek.

– — Sooooo! Sa en sa. – de twadde waard bewekke. – ljocht op, bazaar?.. Krekt?..

– — Ja, om mysels mei fleis te dekken, wat bisto?

– — As jo gjin katoen rôlje, dan binne wy it nedich. Gloeit dan. – en de tsiende klikte op syn knibbels en legere rêch mei syn hals.. – radioaktyf.

– — Wat binne wy rêden? – stipe de earste fraach. – Wy sille him nei Kazuli Zeke slepe.

– — Se sil ite en…

– — IOHOOOO!! – raasde elkenien.

– — En fiede ús allegear!! – allegear rapporteare yn in koar.

– — No, wat, skuorren, litte wy gean? – foarstelde de earste en gie it tsjuster yn.

– — Nah, ik sil net gean … – de tsiende fersette, hy trapet. – en dan doofd mei eangst en… waard opnij bedoarn. Ik woe wat sizze, mar it die bliken dat it allinich klinkt – leech.

– — No, hjir sitte. – allegear waarden rapporteare yn koar en rûnen nei de fynst.

– — Ahhh!!! – de tsiende boomde en rûn foar elkenien.

En op dat stuit…

– -… Ik sei, nim kontakt mei my op: REVEREND BLACK IKO TOP UAU, Senior adviseur fan de Generalisiphilis sels, Lord of the All Uncomparable Galupia!!!!! – gûlde en stampte de bonken fan ‘e grûn Cherevich. – Begripe jo de nits?

– — Shit, do bist Galup, net de earmoed. Mar foar de rot, hoewol ik net wit wat it is, sille jo antwurdzje!! – de âlde generaal waard lulk en, steande op ‘e kroan, studeerde hy it pinwiel mei syn skonken op it gesicht fan’ e sekulêre shard. Hy fleach fuort, die in trijefâldige somersault.