StaVl Zosimov Premudroslowski - SOVJET MUTANTS. Grappige fantasie

© StaVl Zosimov Premudroslowski, 2019

ISBN 978-5-0050-8214-5

Created with Ridero smart publishing system

Ver op de grens van de voormalige USSR (nu Kazachstan) en China, in het zuidoosten van de regio Semipalatinsk, in de buurt van de stad Ayaguz, vertaald als “Oh bull”, was er een nucleaire testplaats met een geïnfecteerde radioactieve atmosfeer verkregen door de nalatigheid van dronken werkende wetenschappers. Door de hele omgeving begonnen vaak verschillende mutaties op te treden, verschillende mutaties: dan worden twee koppen op één schapenlichaam geboren; dan twee staarten of koppen, door een hagedis of een slang; dan zijn er drie voet en één borstel voor de menselijke afstammeling van Temujin (Genghis Khan), een inwoner van deze steppen. En het gebeurde dat normale exemplaren werden geboren, zoals bijvoorbeeld Mus Stasyan.

Er was geen lichamelijk defect in zijn lichaam, alles was zoals het zou moeten: de staart, bek, ogen en meer… Alles was als een mus, maar hij had een probleem met het verenkleed. Meer precies, er waren helemaal geen veren en hij was helemaal kaal. En daarom bracht hij vanaf zijn geboorte zijn harde leven op aarde door, erger dan een kip, hij vliegt zelfs lichtjes. Maar niet erger dan een hondje of hagedis, dakloze man of muis… Kortom, nooit opstijgen naar de hemel, in tegenstelling, van hun gevederde soortgenoten die hem kwaadwillig van bovenaf spotten, hem riepen en vernederden. Schreeuwend lachend vanuit de nesten, al gevederde kuikens. En zelfs in het algemeen verlichtten ze de behoefte, rechtstreeks aan hem, en Stasyan, de kale mus, liet droevig zijn hoofd zakken en snikte in zijn ziel, die rond de uitwerpselen van andere mensen stroomde. En dus elke dag. Maar hij wilde echt zo graag vliegen dat de gek, in een droom zelfs meer dan eens probeerde op te stijgen, de realiteit geen droom is, en hij, in Java springend en in de slaap van een gek, zwaaide zijn kale vleugels opnieuw, sprong en plopte… en het gebeurde zelfs, van het voorhoofd slaan, toen het stuitje. Wat hij gewoon niet probeerde, maar niets verving zijn veren.

Eens kreeg het lot toch medelijden met de kale bestraalde mus, en opnieuw, terwijl hij wegliep van een zwerfkat, stuitte hij op een rot lijk van een raaf. Magwormen knaagden goed aan de overledene en de veren lagen gewoon op een skelet op de grond bij de vuilnisbak van een mens. Hij nam twee veren met zijn poten en zwaaide ermee als vleugels, en hij keerde zich om en vertrok van de grond. Hij droomde dat hij een adelaar was die hoog in de lucht fladderde en deze kale kat volgde voor het ontbijt, die op dat moment de arme kerel probeerde op te vangen en op te slokken – een gehandicapte persoon die last had van nucleaire tests van slechte kwaliteit met gedeeltelijke straling in de atmosfeer. Maar met de veren in zijn poten en zijn vingers geklemd, was het lastig om op te stijgen en niet gewend om ondersteboven te zweven, vooral omdat er geen gevederde staart was en Stasyan niet kon sturen, dus om naar links, rechts, boven en beneden te draaien, moest hij landen, omdraaien met de bek en fladderen terug naar de hemel.

Ja, en je gaat niet ondersteboven in het toilet. Ik moest een noodlanding maken, wat leidde tot verwondingen aan de schedel en de bek, omdat ze meestal ook vertraagden. Natuurlijk leerde hij niet zo lang geleden zo vliegen, totdat veren door zijn familieleden werden weggehaald en hij weer begon te leven, overleven, wegrennen en zich verbergen.

Maar bij de volgende achtervolging herwon hij opnieuw, tenminste een schijn van een musachtig uiterlijk, zelfs ondersteboven, en genezen. Maar eenmaal landde Stasyan tevergeefs in een fris, menselijk, dakloos, nog warm, gelei-achtig, zuurgeurend product van het maagdarmkanaal. In één woord, shit. Het gevoel was niet prettig, en het was noodzakelijk om te wassen, maar er was een tekort aan water: tenslotte de steppe-zone. Mensen nemen water uit de put. En de rivier droogt op in het midden van de zomer, het zal nog geen zes maanden regenen, de zon staat op zijn hoogtepunt. We zullen moeten wachten tot de shit opdroogt en vanzelf verdwijnt – Stasyan dacht hardop en ging naar de zonnige kant op zijn rug liggen en begon te wachten.

En toen naderde een zwerm groene mestvliegen in de buurt, wat Stasyan niet vermoedde. Nee, hij zag vliegen in zijn leven en at ze zelfs, maar alleen dood en droog, zoals crackers voor bier. De levenden omcirkelden hem meestal, om geen kruimels te worden, voor de buik van zijn vogel. Vogels kauwen immers op hun maag. En op dit moment verborg het aroma van onzin en een onherkenbare blik, als een klomp paardenmest, zijn jachtkarakter van een roofvogel, enorm voor vliegen. Roy zwermde het hoofd van de mus over de zak en maakte een lunch landing, dook meteen, maar het was er niet. Het strooisel was dik voor de ogen en de benen van de strontzuchtige vliegen kleven aan het hele lichaam. Van tijd tot tijd verschoven de vliegen op hun plaats, waardoor hun poten uiteindelijk niet aan het voedsel konden blijven kleven. De hoofdvliegen wilden alleen een commando geven om van plaats te veranderen, toen hij werd tegengehouden door Stasyan’s open oog, waarvoor hij zich op het puntje van zijn bek bevond.

– — Stand!! Stasyan snauwde.

– — Wie ben jij?? – de leider vroeg uit angst – — Ik ben je meester, begrijp je?

– — ja.

– — Roep, mijn slaaf!

– — Lieverd … – — Hoe?

– — Honing…

– — Senior vlieg schat?

– — Je kunt eenvoudig: “Vlieg honing.”

– — Vlieg honing … – Stasyan schudde zijn hoofd. – waarom schat?

– — Lieverd, weet je wel? De bijen dragen…

– — Honing, of wat?

– — Naar uw mening – Honing, maar naar onze mening – Honing. Nou, mi vloog…

De hoofdvliegen probeerden zijn poten af te rukken, maar het was te laat en ze fladderden meteen met hun vleugels, maar de zwaartekracht hield de mus bewegingloos en hij besefte dat hij moest springen en tweeten:

– — Eureka!!! – en hij stuiterde zijn rug als een ninja. De vliegen vingen de luchtstroom op en droegen de kale man boven de grond. Uit de nabijgelegen vuilnisbak tuurde dezelfde kat naar buiten en sprong in de richting van de levende zoemende bruine vliegende brok.

– — Hoger, hoger, vlieg Honing!!! – Stasyan blafte, in een taal die niet begrijpelijk was voor mensen en katten, maar de vliegen begrepen hem en nadat de vijftiende van hun kameraad had gegeten, gehoorzaamden ze onmiddellijk zijn bevelen, honderd procent. Dus werd hij de meester van de zwerm en hun voormalige leider aanvaardde vrijwillig de functie van co-piloot en stemde in de persoon van al zijn familieleden in dat als de heer Stasyan hen niet verslond, ze klaar zouden zijn om hem trouw te dienen. Dus de kale bestraalde mus kwam in de gelederen van vogels en bovendien begon hij zelfs twee keer zo snel te vliegen als zijn familieleden en hoger, als een echte adelaar.

Een trotse adelaar fladderde in de lucht en zag een concurrent hem vanaf de grond naderen. Vóór het dorp had niemand het recht om naar het niveau van de Adelaar te stijgen, en dit …?!? – gewoon een boor en een onwetende!! – dacht de adelaar en greep Stasyan on the fly met zijn poot en bracht hem naar zijn vreselijke, krachtige, grote bek.

– — Wie ben jij???? hij gromde, als een grammofoon, naar de hele lucht en puilde zijn ogen uit als een echte bergbeklimmer, spuugend op een stinkend lijkend speeksel van een mus van een roofdier, als een microfoonzanger en blazende aanhangende vliegen. Een paar honderd vliegen werden onmiddellijk weggeblazen, zonder poten.

– — Yaa? Ik ben deze… Eagle. – geschrokken, met trillende stem, antwoordde Stasyan. – zoals tee, eh… ook een roofdier.