StaVl Zosimov Premudroslowski - SOVIET MUTANTS. Fyndin fantasía

© StaVl Zosimov Premudroslowski, 2019

ISBN 978-5-0050-8230-5

Created with Ridero smart publishing system

Langt – langt á landamærum Sovétríkjanna fyrrverandi (nú Kasakstan) og Kína, í suðausturhluta Semipalatinsk-svæðisins, nálægt borginni Ayaguz, þýtt sem “Ó naut”, þar var kjarnorkuprófvöllur með sýktu geislavirku andrúmslofti fengin af gáleysi drukkinna vinnandi vísindamanna. Í öllu umhverfinu fóru oft að koma fram mismunandi stökkbreytingar, mismunandi stökkbreytingar: þá fæðast tvö höfuð á einum sauðkindarlíkama; þá tvö hala – við eðla eða snáka; síðan þriggja feta og annarri hendi, frá afkomanda Temujin (Genghis Khan), íbúi á staðnum. Og það gerðist að venjulegir voru fæddir, svo sem Sparrow Stasyan, til dæmis.

Það var enginn líkamlegur galli á líkama hans, allt var eins og það ætti að gera: halinn, goggurinn, augun og fleira… Allt var eins og spörvar, en hann átti við vandamál að stríða. Nánar tiltekið voru alls ekki fjaðrir og hann var alveg sköllóttur. Og þess vegna neyddist hann, frá fæðingu, erfiðu lífi sínu til að eyða á jörðinni, verri en kjúklingur, sem að minnsta kosti flagrar. En ekki verra en einhver hundakokkur eða eðla, heimilislaus eða mús… Í stuttu máli, að taka aldrei upp til himins, eins og fjöður ættingjar þeirra, sem illgjarnir spottuðu að honum kallandi og niðurlægjandi, hrópuðu úr hreiðrum, þegar flugu kjúklinga. Og jafnvel Stasyan tæmdi jafnvel rétt við hann – sköllóttur spurningin hryggði höfuðið með vonbrigðum og grét í sál hans og flæddi um fuglaskap einhvers annars. Og það á hverjum degi. En hann vildi endilega fljúga, að hann væri svefngöngumaður í svefni, jafnvel að reyna að taka oftar en einu sinni af stað, þá er raunveruleikinn ekki draumur og hann, stökk inn í Java og var í svefni svefngangara, veifaði sköllóttum vængjum sínum enn einu sinni, stökk og klappaði til jarðar… og gerðist meira að segja, barði af sér ennið, síðan halarbeinið. Það sem hann reyndi bara ekki, en ekkert kom í stað fjaðrir hans.

Einu sinni tóku örlögin engu að síður samúð með sköllóttum geisluðum spurði og enn og aftur, þegar hann hljóp frá villtum kötti sem vildi eta hann, rakst hann á rotið lík hrafn. Maggot ormur naguðu hinn látna vel og fjaðrirnar lágu einfaldlega á beinagrind á jörðu nálægt ruslatunnu manns. Hann tók tvær fjaðrir með lappirnar og veifaði þeim eins og vængjum, og hann snéri sér við og tók af jörðu. Hann dreymdi að hann væri örn sem flautaði hátt uppi á himni og elti þennan sköllóttur kött í morgunmat, sem á þeim tíma var að reyna að ná og gubba upp fátæka náungann – fötluð manneskja sem þjáðist af kjarnorkuprófum með slæm gæði með geislun að hluta út í andrúmsloftið. En hélt fjöðrunum í lappirnar og greip fingurna, það var óþægilegt að taka af honum og ekki vanur að svífa á hvolfi, sérstaklega þar sem enginn fjaðrir hali var og Stasyan gat ekki stýrt, svo til að snúa til vinstri, hægri, ofan og niður, hann varð að lenda, snúa við með gogginn og flautar aftur til himna. Já, og þú ferð ekki á hvolfi á klósettinu.

Ég þurfti að fara í neyðarlöndun sem leiddi til meiðsla á höfuðkúpu og gogg, þar sem þeir venjulega drógu einnig úr þeim. Auðvitað lærði hann að fljúga svona fyrir ekki svo löngu síðan, þar til fjaðrir voru teknir af ættingjum hans og hann byrjaði aftur að lifa, lifa af, hlaupa í burtu og fela sig. En í næstu leit, náði hann aftur aftur, að minnsta kosti einhverjum svip á spörulíkum svip, jafnvel á hvolfi og læknaðist. En einu sinni lenti Stasyan árangurslaust í ferskri, mannlegri, heimilislausri, samt hlýri, hlaupalegri, súrlyktandi afurð í meltingarveginum. Í orði sagt, í skít. Tilfinningin var ekki notaleg og það var nauðsynlegt að þvo, en það var skortur á vatni: eftir allt, steppasvæðið. Fólk tekur vatn úr brunninum. Og áin þornar upp um mitt sumar, það verður engin rigning í sex mánuði í viðbót, sólin er komin í topp. Við verðum að bíða þar til skítinn þornar og hverfur af sjálfu sér – Stasyan hugsaði upphátt og fór til sólarhliðarinnar, lagðist á bakið og byrjaði að bíða.

Og á þeim tíma nálgaðist kvik af grænum mygluflugum í nágrenninu, sem Stasyan hafði ekki hugmynd um. Nei, hann sá flugur í lífi sínu og át jafnvel þær, en aðeins dauðar og þurrar, eins og kex fyrir bjór. Lifandi hringsetti hann venjulega, svo að hann varð ekki mola, fyrir maga fuglsins. Eftir allt saman tyggja fuglar magann. Og um þessar mundir leyndi ilmur vitleysinga og óþekkjanlegu útliti, eins og moli af hestamjóni, veiðimennsku hans rándýrum fugli, mikill fyrir flugur. Roy sverði höfuð spörunnar yfir pokann og lenti í hádegismat, kafaði í einu, en það var ekki til. Varpið var þykkt fyrir framan augun og fætur skítgráu fluganna festust við allan líkamann. Af og til færðust flugurnar á sinn stað og komu þannig í veg fyrir að lappirnar héldust að lokum við matinn. Aðalflugurnar, vildu aðeins gefa skipun um að skipta um stað, þegar hann var stöðvaður með opnu auga Stasyans, fyrir framan hann var staðsettur á toppi goggsins.

– — Standið!! Stasyan þyrlast.

– — Hver ert þú?? – leiðtoginn spurður af ótta – — ég er húsbóndi þinn, skilurðu?

– — Já.

– — Vertu kallaður, þræll minn!

– — Elskan … – — Hvernig?

– — Elskan…

– — Eldri flugu elskan?

– — Þú getur einfaldlega: “flogið elskan.”

– — Flug elskan … – Stasyan hristi höfuðið. – af hverju elskan?

– — Elsku, veistu? Býflugurnar klæðast…

– — Elskan, eða hvað?

– — Að þínu mati – elskan, en að okkar mati – elskan. Jæja, við flugum…

Aðalflugurnar reyndu að rífa lappana af sér, en það var of seint, og þeir flögruðu vængjunum sínum í einu, en þyngdaraflið hélt spörunni hreyfingarlaus, og hann áttaði sig á því að hann þyrfti að hoppa og kvak:

– — Eureka!!! – og hann skoppaði bakið eins og Ninja. Flugurnar náðu loftstraumnum og báru skallaða manninn upp yfir jörðina. Úr ruslatunnunni í nágrenninu kíkti sami kötturinn út og stökk í átt að lifandi suðandi brúnum fljúgandi moli.

– — Hærra, hærra, flugu elskan!!! – Stasyan æpti, á máli sem er ekki skiljanlegt fyrir menn og ketti, en flugurnar skildu hann og eftir að fimmtándi félagi þeirra hafði borðað hlýddu þeir strax skipunum hans, hundrað prósent. Hann varð því skipstjóri kvikunnar og fyrrum leiðtogi þeirra tók við fúsum og frjálsum embætti aðstoðarflugmanns og féllst á það í samskiptum allra ættingja hans að ef Herr Stasyan myndi ekki eta þá væru þeir tilbúnir til að þjóna honum dyggilega. Svo að sköllóttur geislaður sporfur fór í röðum fugla og ennfremur byrjaði hann að fljúga tvöfalt meira eins og ættingjar hans og hærri, eins og raunverulegur Arnar.

Stoltur örn flautaði á himni og sá keppinaut nálgast hann frá jörðu. Fyrir þorpið gat enginn og hafði ekki rétt til að hækka að stigi Arnarins, og þetta …?!? – bara boor og ignoramus!! – hugsaði Arnarinn og greip Stasyan á flugu með lappirnar og færði henni hræðilega, kraftmikla, stóra gogginn.

– — Hver ert þú???? hann grenjaði, eins og grammófónn, til alls himins og bullaði augunum eins og raunverulegur fjallgöngumaður, hrækti á stingandi kadaverí munnvatni spyrils frá rándýr, eins og hljóðnemasöngvari og sprengdi fastar flugur. Nokkur hundruð flugur voru sprengdar strax af án lappanna.