StaVl Zosimov Premudroslowski - SOVIET MUTANTS. Grappige fantasy

– — Eagle, of wat?! Ja? – De adel iepene syn snavel, safolle dat net allinich in mus dêr koe passe, mar ek flechten, dy’t alhiel net bang wiene, mar leaver: smelle har eagen en hommele tagelyk.

– — Fansels bin ik Oryol!! – raasde Stasyan en besocht út ‘e klauwen fan in muskusmonster fan’ e himel te kommen. Mar de Eagle wie fan bern ôf, lykas alle bern, bang foar kieljen en syn winsk om de boor en de ymposant te ferpletterjen, mislearre. De flieën ferriede troch de mus, mei al har macht, wjukken en proboscis keatelen de heak, de skonken fan ‘e earn.

– — Wah wah wah wah!!! – mei geweld lake, in echte predator fan ‘e himel, pleatslike geografyske lokaasje, koe it dan net stean en syn machtige klauwen ûnkloppe. Sparrow rjochte de bonken fan ‘e rêch en naam in grutske posysje yn.

– — Ja! Ik bin Arol, lykas jo!! – Spar blakde, ferlege syn stim, oktaaf troch fiif en hoestte fan in kontrocta.

– — En wat is it, hoestje? – frege Orel Stasyan rêstiger.

– Ferjûn wylst jo fleane. Peel, smookt, balle … – antwurde mei antlers, dûnsje, mûrre.

– — Balel, sizze jo? – de fladderjende Predator skodde syn kin mei syn twadde poat. – Wêrom sa lyts??

– — In oare parody!! Yeah?! – Sûnder te tinken antwurde Stasyan en hie de moed fan keunstnerskip folslein ynfierd.

– — Hé, ik waard wer smard … – foar de kale Eagle. – En wat is sa smelly? Fuh, rot wurde? – Highlander wrinkled syn bek. – sa swit

– — Gjin manier, oh myn âldere broer! Ik krekt, u … – de sprekker yn antwurd antwurde.

– — Trekkene. – flústere de âldere fly Honey, no de co-pilot. – Sis dat jo lutsen, ik haw gjin frisse, rotte kite iet…

gewoan, yt in soad hotel.

– — Ik yt gjin stront, moron. – Stasyan dreau.

– — Wa, fluistert foar jo? – Ik hearde en wie ferlegen, de earn wie wekker en seach om my hinne.

– — It is my, de huningflieg … – Ik woe my foarstelle, de wichtichste en iennichste flean yn ‘t pak, mar de mûs warskôge it mei syn snavel, fan kant nei side swaaien, om’t, mei de wiisfinger, de bern wurdt ferbean op te bringen.

– — Wat foar miel? Wat is dyn namme? – frege de Eagle yn ferrassing.

– — Nooo. Myn namme is Stasyan.

– — Stasyan?? Armeens of wat?

– — En Honey is myn darm. – it begjin wie in mus.

– — Ja, ik haw syn darmen en myn namme is in fly Honey, de rest fan it lichem is allegear flieën – in man, en ik – froulju – in mage dy’t net ferjage hat wat nedich is fanwege jonge dommens. – de âldere fly waard smard en ôfsluten.

– — Ok, wy rieden troch… mar wat, in relative sa lyts? – en de adel fersprate syn boarst.

– — En ik bin… in oar ras…

– — Dit is begryplik, mar wat groeide it net?

– — Ik hie in hurd libben: ik wie in bestraalde weeskind.

Yn ‘t algemien fladderde it heule libben net. – raasde Stasyan.

– — Wat, dumpte fan ‘e sel?

– — Slimmer, út ‘e dierentún krij ik fan Almaty, mar ik wit net wêr. – sei Stasyan.

– — En jo fleane nei Ruslân, se sizze dat de ekonomy ferbettert.

– — Wêrom fleane jo net josels?

– — Me?! Nooo, ik bin dea, woe dêr.

– — Wêrom?

– — Ja, d’r binne akten, Me, fuortendaliks, by oankomst, sille de oligarchen my fange en har foar it libben yn in koai slute of in opknapt bist meitsje. Boppedat hie ik hjir al in famylje, in soan. No, ôfskied, relative. – foltôge de Eagle en in stien, stoarte fuortendaliks del, wêr’t in bewegend plak op ‘e grûn wie. Blykber: jerboa as grûneknoal.

– — En wêr fleane en yn hokker rjochting? frege de mus nei him, mar de earn wie al fier fuort en koe him net hearre.

– — Frjemd, jo hawwe net ûnder jo noas sjoen, mar seach wat krûpt op ‘e grûn.

Stasyan en syn biomotors seagen tegearre de earn. – — No, leave, wêr geane wy hinne?

– — Flean leave, oh mynhear!

– — Okee, huningflieg, hokker manier wy fleane.

– — Wêr’t de wyn waait, sille wy dêr fleane, it is makliker. – suggerearre de lieder fan ‘e swerm fan oanhingjende griene flieën.

En se fleagen troch de steppen en bosken, troch doarpen en stêden, stoppen allinich op heapen kûle, om de swerm op te tankjen en fannacht.

Gelokkich wie de wyn reedlik, krekt yn ‘e rjochting fan’ e Golfstream, en se, ûndersiikje it lân út in fûgelflucht, waarden al ûnferskillich foar har winsken; se fleane nei Ruslân of nei Turkmenistan. Dat d’r wie gjin hjoeddeistich doel, mar de radioaktive ôfhinklikens fan ‘e lichems en de flieën fan Stasyan, doe’t se fuortgongen fan’ e boarne fan it stralingsmedium, feroarsaken jeuk fan it maag-darmkanaal en slûchsliepte slapeloosheid, mar se lijden. Se hawwe lijen, mar leiden, om’t jo de darm net foaral yn ‘e midden skrappe?! Dit is gjin ezel en gjin holle, wêr’t jo útstieken en skrobje – jo skrobje, jo mem, jo hûd… Kaif. Mar de darm by jeuk as de lever?! Tin!! En se besochten te razen, mei har mûlen iepen: lofts as rjochts; no hinne en wer; no nei ûnderen, dan… mar omheech – de jeuk sakke, om’t de sinnestraling yntensiveare, mar jo sille net lang yn ‘e romte bliuwe. It is hurder om te sykheljen, soerstof is net genôch, en de darmmen frieze. Yn ‘t algemien besleat Stasyan om te fleanen nei wêr’t de ierde gloeit mei radionuclides en út sa’n hichte ferskynde dizze gloar yn’ e regio fan Oekraïne, dat is … … Yn ‘t algemien besleat Stasyan te fleanen nei Tsjernobyl. In pig sil altyd smoargens fine, en in bestraalde sil straling fine. Ynstinkt. En wês wis troch Chelyabinsk, de regio fan ‘e riviertechnology… Dat syn ynderlike stim frege him. En dizze innerlike stim waard gewoan Taal neamd. En as de Taal hûnderten, tûzenen, miljoenen reizgers fan sûchdieren nei Kiev brocht, wurdt it sa bestraald, fleugele en noch mear.

En no is hy al Tsjernobyl berikt. En hoe tichter hy fleach, hoe mear hy blies út it stopjen fan de jeuk fan ‘e darm… Lepota. En hy bleau net yn ‘e Abay-wyk, de Nuclear Test Site, om’t hy feroaringen en ynnovaasjes woe. Hy woe de wrâld sjen, mar himsels sjen litte, en no sylde de himel oer: no efterút, no sydlings, no efterút, no kop earst, dan skonken. En ynienen seach er, lykas in adel, yn in dump, in stapel mei in gat, en syn eagen seagen derút. Stasyan hong yn plak ondersteboven, loodrjocht op ‘e grûn… En??!

Bdshch!!!! – de tredde reaktor fan it Atomic Chernobyl Electra-stasjon tongerde yn ‘e lêste tweintichste ieu as milennium. De minsken gongen gek en diene “wûnders.” Minsken fielden alle incidenten fan in nukleêre eksploazje. Mar de Ierde hat it measte te lijen as net?! Se sûgde alle strieling yn harsels en waard fet. Mar dat foar immen de dea is, foar oaren is berte en libben. De Ierde sil net minder wurde, d’r is grien oan of it is swart as teer, it is foar har, mar foar dyjingen dy’t libje?! Dat wy hoege de ierde mem net te rêden en net hokker soarte mem se foar ús is. Wy binne parasiten foar har, net bern… Wy moatte ús eigen rêde: Wy, de Russen, moatte ús sielen rêde; De Dútsers, Sinezen en oare folken fan ‘e ierde moatte fansels de Amerikanen rêde; mar de Amerikanen moatte har ezels rêde… Oan wa’t it djoerder, krekter is, oan wa’t it sear docht, en wa’t al wat hat, rêdt it bygelyks net in hân as in noas: se binne de siel, en wy binne de ezel?! Mar it feit dat de dea foar immen is is it libben foar immen. En ek al wurde se troch it miel fan mutaasje ôfhinklik fan ‘e omjouwing. Sawol minsken fan soerstof, en mutanten, litte wy se dat neame, binne ôfhinklik fan radionuclides. Op it fjild fan net sa resinte dea waard in nije foarm fan libben foarme, ûnbekend, dy’t himsels de “Grutte Galupiya” neamde. En de gallups wisten ek net har uterlik yn dizze wrâld, lykas minsken oer de skepping fan deselde wrâld út har punt fan begryp, allinich gissingen en oannames, en de grutte gallups oanpast om te libjen yn holten, lykas gophers of greidenhûnen, waans labyrinten libbe út, en boppe degenen neamd fan in direkte overdosis ferstoar gewoan. Nimmen hat har rêden?! Minsken wurde net allegear opslein, mar hjir binne wat bullshit. Mar op ‘e folden fan’ e dea ferskynde in nij libben fan mutanten, it wie net it libbene organisme dat muteare, mar bewustwêzen, mar mear op dat en foar it resept foar de Skepper.