Helen Fielding - Dziennik Bridget Jones

3 po południu.

Zaczynam powoli wpadać w panikę, rozkoszując się jednocześnie świadomością, że jestem w centrum dramatu. Jestem najlepszą przyjaciółką Toma, więc wszyscy dzwonią do mnie, na co reaguję z głęboką troską, acz spokojnie. Nagle przyszło mi do głowy, że może Tom po prostu poznał kogoś nowego i gdzieś się z nim zaszył na kilkudniowe bzykanko. Może to nie jego widziała Sharon, ewentualnie podbite oko było skutkiem energicznego seksu z młodym partnerem lub post-modernistyczno-ironicznym retromakijażem a la Rocky Horror Show. Muszę podzwonić i przetestować tę teorię.

3.30.

Teoria upadła, ponieważ zdaniem szerokiego ogółu jest niemożliwe, aby Tom poznał nowego faceta, a co dopiero nawiązał romans, i nie obdzwonił wszystkich, żeby się pochwalić. To fakt. W głowie kłębią mi się szalone myśli. Nie da się zaprzeczyć, że Tom był ostatnio w dołku. Zaczynam się zastanawiać, czy rzeczywiście jestem dobrą przyjaciółką. My, londyńczycy, jesteśmy tacy samolubni i zapracowani. Czy to możliwe, aby jeden z moich przyjaciół był aż tak nieszczęśliwy, że… Ooch, a więc to tu taj położyłam nową „Marie Claire”, na lodówce! Przeglądając „Marie Claire”, zaczęłam sobie wyobrażać pogrzeb Toma i rozmyślać, co bym włożyła. Aaaaa, przypomniał mi się członek parlamentu, który umarł w plastikowym worku na głowie i z czekoladką w ustach czy coś w tym rodzaju. Czyżby Tom oddawał się jakimś perwersyjnym praktykom seksualnym, nic nam o tym nie mówiąc?

5.00.

Zadzwoniłam do Jude.

– Myślisz, że powinnyśmy zadzwonić na policję i poprosić, żeby wyważyli drzwi? – spytałam.

– Już do nich zadzwoniłam – odparła Jude.

– I co?

Prawdę mówiąc, poczułam się dotknięta, że Jude zadzwoniła na policję, nie konsultując tego ze mną. Ja jestem najlepszą przyjaciółką Toma, nie ona.

– Niezbyt się przejęli. Powiedzieli, żeby zadzwonić, jeśli nie znajdzie się do poniedziałku.

W sumie mają rację. To, że dwudziestodziewięcioletni nieżonaty mężczyzna nie siedzi w domu w sobotę rano i nie przyszedł na lunch, na który miał nie przyjść, nie powinno nikogo niepokoić.

– Coś jest jednak nie w porządku, czuję to – powiedziałam znaczącym, tajemniczym tonem, uświadamiając sobie po raz pierwszy w życiu, jaką mam głęboką intuicję.

– Wiem, co masz na myśli – odparła złowieszczo Jude. – Ja też to czuję. Zdecydowanie coś jest nie w porządku.

7 wieczorem.

Niesamowite. Po rozmowie z Jude nie byłam w nastroju do zakupów i innych niepoważnych rzeczy. Pomyślałam, że może jest to idealny moment, aby zająć się feng shui, więc wyszłam i kupiłam „Cosmopolitana”. Patrząc na rysunek w „Cosmo”, starannie nałożyłam ba-gua na moje mieszkanie i ku swemu przerażeniu odkryłam, że w kąciku pomocnych ludzi stoi kosz na papiery. Nic dziwnego, że cholerny Tom zniknął. Szybko zadzwoniłam do Jude, aby o tym zameldować. Jude powiedziała, żebym przestawiła kosz.

– Ale dokąd? – spytałam. – Nie postawię go w kąciku związków ani dzieci.

Jude kazała mi zaczekać i poszła po „Cosmo”,

– Co powiesz na kącik bogactwa? – zapytała po powrocie.

– Hmm, czy ja wiem, niedługo Gwiazdka i w ogóle… – odparłam, czując się jak ostatnia świnia, już gdy to mówiłam.

– No cóż, jeśli tak na to patrzysz. Pewnie i tak będziesz miała jeden prezent mniej do kupienia… – powiedziała Jude oskarżycielskim tonem.

Ostatecznie postawiłam kosz w kąciku wiedzy i wyszłam do kwiaciarni po jakieś rośliny z okrągłymi liśćmi do kącików rodziny i pomocnych ludzi (rośliny z podłużnymi liśćmi, a zwłaszcza z kolcami, są niewskazane). Kiedy wyjmowałam doniczkę z szafki pod zlewem, coś brzęknęło. Puknęłam się w czoło. Były to zapasowe klucze Toma, które mi dał, kiedy pojechał na Ibizę. Przez moment miałam ochotę pójść tam bez Jude. Ona mi nie powiedziała, że chce zadzwonić na policję, prawda? W końcu jednak uznałam, że byłoby to podłe, więc zadzwoniłam do niej i postanowiłyśmy zabrać również Shazzer, jako że ona pierwsza podniosła alarm. Gdy skręciłyśmy w ulicę Toma, otrząsnęłam się z fantazji o tym, jaka to będę zbolała, elokwentna oraz pełna godności, udzielając wywiadów do gazet, i z równoległego paranoicznego strachu, że policja uzna mnie za morderczynię. Nagle przestało to być zabawa. Może naprawdę wydarzyło się coś strasznego i tragicznego. Weszłyśmy na ganek w milczeniu i nie patrząc na siebie.

– Nie powinnyśmy najpierw zadzwonić? – wyszeptała Sharon, gdy wyjęłam klucze.

– Ja to zrobię – powiedziała Jude.

Spojrzała na nas szybko i nacisnęła dzwonek. Nic. Nacisnęła go jeszcze raz. Miałam już włożyć klucz w zamek, gdy ktoś odezwał się w domofonie:

– Halo?

– Kto tam? – spytałam drżącym głosem.

– A jak myślisz, duma babo?

– Tom! – wykrzyknęłam radośnie. – Wpuść nas.

– To znaczy kogo? – zapytał podejrzliwie.

– Mnie, Jude i Shazzer.

– Szczerze mówiąc, skarbie, wolałbym, żebyście nie wchodziły.

– Do diabła – ryknęła Sharon, przepychając się do przodu. – Tom, ty głupia cioto, pół Londynu jest w pogotowiu bojowym, ludzie wydzwaniają na policję i przeczesują miasto, bo nikt nie wie, gdzie się podziałeś. Wpuść nas, do cholery!

– Nie chcę widzieć nikogo oprócz Bridget – powiedział kapryśnie Tom. Posłałam Jude i Sharon anielskie uśmiechy.

– Nie bądź taką cholerną primadonną – warknęła Shazzer. Cisza. – No wpuść nas, głupku.

Znów cisza, ale po chwili drzwi się otworzyły.

– Przygotujcie się na szok – powiedział Tom, stając w progu mieszkania, gdy weszłyśmy na ostatnie piętro. Wszystkie trzy głośno krzyknęłyśmy. Miał twarz w ohydnych żółto-czarnych siniakach i nos w gipsie.

– Tom, co ci się stało? – zawołałam, niezdarnie próbując go objąć i ostatecznie mój całus wylądował na jego uchu. Jude wybuchnęła płaczem, a Sharon kopnęła ścianę.

– Nie martw się. Tom – ryknęła. – Znajdziemy drani, którzy ci to zrobili.

– Co się stało? – powtórzyłam, czując, że po policzkach płyną mi łzy.

– Eee… – bąknął Tom, uwalniając się z moich objęć. – Prawdę mówiąc, eee, miałem operację plastyczną nosa.

Okazało się, że Tom poszedł na operację we środę, ale wstydził się komukolwiek o tym powiedzieć, bo wszyscy uważali, że niepotrzebnie się martwi swoim mikroskopijnym garbem. Miał się nim zaopiekować Jerome, odtąd znany jako Durny Jerome (myślałyśmy o Okrutnym, ale brzmiało to zbyt interesująco). Kiedy jednak zobaczył go po zabiegu, zniesmaczony powiedział, że wyjeżdża na kilka dni, prysnął i od tamtej pory nie dał znaku życia. Biedny Tom był tak przygnębiony i tak otępiały po narkozie, że po prostu wyłączył telefon i poszedł spać.

– Więc to ciebie widziałam w czwartek wieczorem na Ladbroke Grove? – spytała Sharon. Rzeczywiście widziała Toma. Czekał do wieczora, żeby pod osłoną ciemności wyjść po coś do jedzenia. Mimo naszej euforii, że żyje. Tom był nadal bardzo nieszczęśliwy z powodu Jerome'a.

– Nikt mnie nie kocha – jęknął.

Powiedziałam mu, żeby odsłuchał moją sekretarkę, na której są dwadzieścia dwa histeryczne nagrania jego przyjaciół, oszalałych z niepokoju, bo zniknął na 24 godziny, co powinno rozwiać obawy nas wszystkich, że umrzemy w samotności i zostaniemy zjedzeni przez owczarka alzackiego.

– Albo nikt nas nie znajdzie przez trzy miesiące i zaczniemy się rozkładać na dywanie – dodał Tom. Poza tym, powiedziałyśmy, jak mógł myśleć, że nikt go nie kocha, przez jednego kapryśnego faceta o głupim imieniu? Dwie Krwawe Mary później Tom śmiał się z obsesyjnego używania przez Jerome'a słowa „samoświadomość” i jego obcisłych kalesonów od Calvina Kleina. A tymczasem zadzwonili zaniepokojeni Simon, Michael, Rebecca, Magda, Jeremy i jakiś chłopak, który przedstawił się jako Elsie.