Federico Moccia: Tylko ciebie chcę

– Weź mnie, jakbym była nią… Nią, która cię nie chce, nią, która każdego dnia wykańcza mnie, chcąc nas rozdzielić… – Podaje mi kieliszek. Wypijam szampana jednym haustem. Jest zimny, jest dobry, jest doskonały. Po chwili całuję ją namiętnie i mocno, bo tak też jej pragnę. Nasze języki mają smak szampana, są senne, zagubione, pijane, znieczulone… Nagle się budzą. Przejeżdżam jej dłonią po włosach i wpadam w sidła ciasnych splotów kunsztownej fryzury. Trzymam jej głowę w swoich dłoniach, należy tylko do mnie, całkowicie i nieodwołalnie… tymczasem jej pocałunek staje się coraz bardziej nienasycony. Jest absolutną panią moich ust, sprawia wrażenie, jakby chciała wedrzeć mi się do środka, pożreć mnie, przeniknąć aż do samego serca. Co ty robisz? Stój. Przecież ono i tak jest już twoje. Po chwili Babi przerywa i patrzy na mnie. Naprawdę wygląda jak swoja matka. I przeraża mnie intensywność, którą wyczuwam i której nigdy dotąd nie widziałem. Bierze mnie za rękę, unosi sukienkę z boku i wsuwa tam moją dłoń. Przesuwa nią w górę, jeszcze wyżej… wzdłuż nogi, prowadzi mnie coraz wyżej. Odrzuca głowę do tyłu. Ma zamknięte oczy. Uśmiecha się. Leciuteńko. Wzdycha, głęboko i wyraźnie. Moja dłoń dociera jeszcze wyżej. Niespiesznie przykłada ją sobie do majtek. O tak. Delikatnie je przesuwa i palcami zanurzam się w nią, rozpływam w jej rozkoszy. Babi wzdycha teraz głośniej. Rozpina mi spodnie i szybko je ze mnie ściąga, znów nienasycona, jak nigdy wcześniej. I delikatnie go odnajduje. Zastyga. Patrzy mi w oczy. Uśmiecha się. Oblizuje mi wargi. Kąsa mnie. Jest głodna. Ma na mnie ochotę. Opiera się, popycha mnie, przywiera swoim czołem do mojego, uśmiecha się, wzdycha, przesuwa dłoń w górę i w dół i zatraca się, wygłodniała, w moim spojrzeniu, a ja w jej… Po czym | pozbywa się majtek, delikatnie całuje mnie po raz ostatni i ręką pieszczotliwie muska mnie pod brodą. Wchodzi na łóżko, jest na czworakach, podnosi spódnicę i odkrywa się z tyłu. Zarzuca ją sobie na plecy i odwraca się w moją stronę.

– Step, proszę cię, weź mnie z całej siły, tak jakbym była moją matką, zadaj mi ból… Proszę cię, przysięgam, chcę tego.

Sam nie mogę w to uwierzyć. Ale to robię. Ulegam jej, a ona zaczyna krzyczeć, tak jak jeszcze nigdy dotąd, prawie mdleję z rozkoszy, z pożądania, z niewiarygodności tej sytuacji, z miłości do tego, co wydawało mi się niemożliwe. We wspomnieniu wciąż dyszę z rozkoszy i prawie brak mi tchu…

– Ej, Step!

– Tak?

Nagle znów jestem tu i teraz. To Paolo.

– Co się dzieje? Zatrzymałeś się na środku ulicy.

– Doprawdy, zadziwiasz mnie. Ni stąd, ni zowąd zrobiłeś się uprzejmy? Nigdy nie widziałem, żebyś się tak zachowywał: przepuszczasz jakąś dziewczynę, mimo że ona wcale nie ma tutaj pierwszeństwa! Niesamowite. Albo Stany rzeczywiście wyszły ci na dobre, albo zmieniłeś się nie do poznania. Albo…

– Albo?

– Albo wziąłeś tę dziewczynę za kogoś innego.

Odwraca się w moją stronę i na mnie patrzy.

– Ej… Nie zapominaj, że jesteśmy braćmi.

– Dokładnie i właśnie to mnie martwi… Takie tam podśmiechujki, gdybyś przypadkiem nie zajarzył.

Paolo się śmieje. Ja z powrotem prowadzę, starając się odzyskać nad sobą panowanie. Udaje mi się. Następnie oddycham głęboko. Jeszcze głębiej. Zostaje tylko bolesna świadomość, że ta wysoka fala będzie mi towarzyszyła już zawsze.

Z4 to genialne auto. Oddałbym wszystko, byle je tylko mieć. Claudio Gervasi jest przy Porta Pinciana, stanął tuż przed witryną dealera BMW. Przygląda mu się zupełnie jak małe dziecko, pożądliwym wzrokiem, przejęty, niezadowolony, bo jest poza jego zasięgiem. Gdyby tylko Raffaella dowiedziała się, czego tak bardzo pragnie, dopiero by pożałował. A gdyby na dodatek dowiedziała się o całej reszcie, już byłoby po nim. Woli o tym nie myśleć. Nigdy się nie dowie. Ale skoro już tu jestem, to w takim razie zajrzę sobie do środka. Nie ma nic złego w samej chęci posiadania czegoś. Czy to także podpada pod kategorię grzechów przeciwko społeczeństwu? Claudio usiłuje przekonać samego siebie. Przecież nie to, żebym się do czegoś zobowiązywał… chcę się tylko dowiedzieć, ile by mi zaproponowali, gdybym w ramach transakcji dał im w rozliczeniu własne auto na wymianę z dopłatą. A nuż dobrze mi tu policzą za mojego mercedesa 200. Jasne, że przebieg ma potężny. Ale za to jak jest utrzymany… Krąży wokół samochodu. Nie licząc tej niewielkiej rysy z winy Babi i Danieli, a zwłaszcza sposobu, w jaki parkują ich wspólny skuter. Cóż, posłuchajmy, co takiego mają mi tu do zaproponowania… Wchodzi do salonu. Od razu podchodzi do niego młody sprzedawca, wygląda bez zarzutu, ma na sobie krawat z windsorskim węzłem, niebieski, tak jak i cały garnitur, począwszy od marynarki na miarę, a skończywszy na idealnie skrojonych spodniach, zwężanych, Z mankietem, które miękko załamują mu się na ciemnych mokasynach, prostych, ale doskonale wypolerowanych. Dokładnie tak samo jak i cały samochód. Z bliska wygląda jeszcze piękniej. Delikatny błękit, wnętrze nieco ciemniejsze, wykończone w kolorze lekkiego beżu, z czarnym akcentem, wszędzie tam, gdzie pojawia się skóra, od kierownicy po dźwignię zmiany biegów. Pokusa, której nie sposób się oprzeć.

– Dobry wieczór, w czym mogę panu pomóc?

– Otóż chciałbym się dowiedzieć, w jakiej cenie jest to bmw. Z4, nieprawdaż?

– Zgadza się, proszę pana. Więc pełen pakiet, klucze do ręki, z ABS-em włącznie i stalowymi felgami oczywiście… sprawdźmy… Proszę pana, ma pan szczęście, właśnie mamy promocję. Jak dla pana, czterdzieści dwa tysiące euro. Euro mniej, euro więcej, ma się rozumieć.

Z pewnością więcej. Grunt, że mam szczęście i że akurat trafiłem na promocję. Na to sprzedawca, który dostrzega, że Claudio jest lekko rozczarowany, uśmiecha się do niego.

– Proszę zauważyć, że to samochód samego Jamesa Bonda.

Claudio nie wierzy własnym oczom.

– Dokładnie ten sam?

– Ależ skąd, nie dosłownie! – Sprzedawca wpatruje się w niego, starając się zrozumieć, czy aby specjalnie go nie nabiera. – Tym bardziej, sądzę, iż w filmie wykorzystali model Z3, bmw z poprzedniej serii, tak gwoli ścisłości, to niechybnie zostało ono doszczętnie zdemolowane albo i wystawione na jakąś aukcję! Ale to auto jest jeszcze bardziej dopracowane i też pojawiło się w filmie, Ocean's Twelve, a może Eleven ?

Sam dokładnie nie pamiętam. Tak czy inaczej, jeździli nim: George Clooney, Matt Damon, Andy Garcia, Brad Pitt, a teraz… pan!

Claudio uśmiecha się niewyraźnie.

– Być może…

Sprzedawca orientuje się, że ma przed sobą faceta wiecznie niezdecydowanego. Nie zna prawdy. Bo ma przed sobą okrutny cień, potworny hologram, rzut laserem, to nikt inny tylko Claudio zaprzątnięty myślą o własnej żonie. Chłopak decyduje się rozruszać potencjalnego klienta, dostarczając mu dodatkowych informacji. Krąży wokół samochodu, podając osiągi: prędkość, ile pali, rozmaite możliwe parametry oraz oczywiście wszelkie ewentualne oferty leasingu.

– A propos… – słysząc ostatnią propozycję, Claudio nabiera odrobiny otuchy – w wypadku zakupu przyjmujecie w rozliczeniu stary samochód, prawda?

– Ależ oczywiście, jakżeby inaczej! Chociaż akurat teraz rynek samochodów używanych ma się tak sobie, proszę pana.

Claudio nie miał co do tego wątpliwości.

– Czy może pan rzucić na niego okiem? Stoi na zewnątrz.

– Jasne. Chodźmy go zobaczyć.