Владимир Короткевич - W szałasie

Raszka zaś wciąż powtarzała swoje:

- Jest słońce... Jest, jest!

Zasłuchany, Michał żwawo ruszył w kierunku drogi. Wpadał do kałuż, ślizgał się, ale przyśpieszał kroku.

Droga skręciła nad rzekę, prowadziła wzdłuż jej brzegów, wszystko było symfonią dźwięków, iskier, zapachów.

"Koniecznie o wszystkim jej opowiem - przemyśliwał Michał - wszystko się ułoży. Miłość nie ustąpi, ona nigdy nie ustępuje. Czy ja ją przekonam, czy ona mnie - to nie jest ważne! Czyż to źle być robotnikiem przy wykopaliskach? Opalać się w słońcu, patrzeć w jej oczy, całować ją rozgrzaną, gdy za kurhanami dogasa zorza i cienie od wzgórz cwałują polem jak połowieccy jeźdźcy?"

Rzeka, biorąc wszystko od słońca, aż mdlała w spiece. W pobliżu przepływał jakiś dziadek w łódce, najlepszy dziadek ze wszystkich na świecie - o siwych włosach wkoło łysiny. Jaki wspaniały dziadunio!

Michał zaczął machać ręką radośnie wołał urywanym głosem:

- Udanych połowów, dziadku, udanych połowów do końca życia!

A dziadek:

- Wędruj szczęśliwie, synku!

Jaki to świetny dziadek, wprost niezwykły!

Michał kroczył drogą i śmiał się z radości. Cały świat w słońcu, iskrzący się jak ogon pawia, otwierał przed nim.

Nad dalekim, lśniącym lasem pojawił się dym, jakby ktoś zakurzył fajkę, a potem rozległ się ostry, wzywający gwizd pociągu.