Владимир Короткевич - Złocisty bóg

- Miał rację Piotr Modestowicz. Po co mi idol? Potrzebna mi jest współtowarzyszka. A od ciebie za wszystkie moje modlitwy otrzymałem tylko ból. Wzmaga się opętanie... Jak mi smutno! Dzisiaj podczas tańców ogarnęła mnie taka rozpacz, że się aż przeraziłem, iż nic w człowieku nie jest wiecznotrwałe i to, że jestem bliski ostateczności... Ale jednak rozum nie może być niewolnikiem uczucia, choćby nawet najsilniejszego w życiu. Na próżno modliłem się o poczucie zdrowia, siły i niezależności!

Była w tym taka szczerość, że aż znowu zbiegły się brwi kobiety. Przysunęła się bliżej, położyła głowę na jego kolanach, chwyciła go za szyję giętkimi, pieszczotliwymi rękami.

- Wybacz mi, mój drogi!

Dłonie, które podsunął pod jej plecy, lekko drżały.

- Mnie jest lekko i strasznie zarazem.

Odwieczny nawyk władania ujawnił się i w tej chwili. Pycha wymagała, chciała koniecznie widzieć, jak znowu rodzi się najbardziej oddany i wierny, tak jej potrzebujący, że kobieta nie wytrzymała i powiedziała:

- Po co chciałeś mnie w całości? Przecież nigdy ci nie przyrzekałam, że zawsze będę tylko twoją. Po co żądałeś aż tak wiele?

- Czemu ja jeszcze żyję? Po jakie licho dwadzieścia lat strawiłem na pracę, na walkę o uznanie?! I czemu ty wymagałaś tak mało? Czemu teraz chcesz więcej?

- Bo ciebie kocham...

Ale mężczyznę nawiedziła jakaś dokuczliwa myśl. Jego duże oczy jeszcze bardziej się rozszerzyły. Głęboko westchnął, wyprostował się, jednocześnie jak gdyby ją odpychając.

Wąskie biodra i szeroki tors. Od dołu wydał się jej czymś w rodzaju trójkąta, ustawionego ostrzeni nad nią. Jego skóra w księżycu mieniła się złotem i błękitem. Tylko pod lewą sutką skóra lekko drżała i to stanowiło jedyną oznakę wzburzenia, które go przepełniało.

- Dlaczego teraz właśnie chcesz być tylko ze mną?

- Człowiek się zmienia - szepnęła. - W ciągu roku, miesiąca, a czasem w ciągu jednego dnia, staje się kimś innym. Kocham tylko ciebie.

- Tylko tyle? Ja wiem, że dla ciebie było obojętne to wszystko, co ja przeżywałem. Tyś myślała - wszechświat przed tobą!.. A obecnie wiele ci się wymknęło z rąk, zostało w nich tak mało... Teraz mnie szukasz, teraz znowu stałem ci się potrzebny...

Wyciągała ręce wciąż wyżej i wyżej, a jednocześnie coraz niżej chyliła się ku jej ustom głowa mężczyzny.

Ale nagle z pojękiwaniem odwrócił się od niej.

- Ciężko mnie zraniłaś!... - wykrztusił.

- Późno sobie o tym przypomniałeś.

- Oto niemal w konwulsjach szukam jeszcze ciebie. W jakichś prześmiertnych drgawkach, gdyż wciąż nie mogę uwierzyć, że miłość już umarła. Każdy ma taką tylko jedną.

- Za późno... - uśmiechnęła się niewyraźnie. - Byłeś mój! I nikt z twojej pamięci nie wydrze tego wszystkiego, co było. Nic nie odbierze ani szczęścia, ani tych, jak to mówisz, upokorzeń.

I dodała:

- Czemu milczysz? Pocałuj mnie.

Pragnienie, jak do strumyka wody, który wpadał do buchającej żarem zatoki w słońcu, spadło na jego wargi. Jak gdyby dookoła panował upał śmiertelny i tylko ten nikły strumyk zawierał w sobie życie.

- Tak będzie zawsze... - powiedziała.

Głaskał ją po włosach.

- Zawsze... - powtórzyła.

- Zawsze? - zapytał.

- Tak.

- Pójdziesz ze mną wszędzie?

- Bardzo być może...

Teraz wiedziała: nic nie przeszło, nie ma czego się obawiać. A to dlatego, że ten złocisty bóg należał jeszcze do niej i tylko do niej. Umacniał ją w tym przekonaniu suchy, gorączkowy blask jego wielkich oczu.

- Będę z tobą, gdy ty tylko wyciągniesz po mnie rękę.

To był błąd, z którego natychmiast zdała sobie sprawę.

- Jestem już bardzo zmęczony tym chodzeniem po linie nad przepaścią...

- Kiedyż to aż tak się zmęczyłeś?

- Dziś. Gdy trzymałem na rękach tego chłopca... A może i wcześniej? Kiedy on zdradził nas wybierając tego grubasa... Ale potem uśmiechnął się do mnie. Odpłacił jednak dobrocią. A ty nigdy tak nie postąpiłaś.

- Ach, te twoje kwiaty życia! - powiedziała tym razem gniewnym tonem.

- Nie do żartów mi... Ja już w połowie zatraciłem swoje życie. W imię czego? W imię tego, że mi nikt za to nie powie: "dziękuję"! Mam zmarnować i drugą połowę?

- Czy może ci być z kimś lepiej, niż ze mną?

- Nie...

- A więc... - powiedziała, siadając. - Na tym polega cała różnica. Jestem dla ciebie wszystkim. I ja to wiem. I pochylam się nad tobą, gdyż jesteś najpiękniejszym, najmądrzejszym, najrozumniejszym człowiekiem na świecie... Gdyż jest mi... z tobą tak dobrze. Jest mi dobrze i będę z tobą, gdy ty tylko wyciągniesz do mnie ręce. Ale dla mnie, jak dla kotki, najważniejszy jest nie dom, lecz ogród...

- Albo dom sąsiedzki... - wtrącił zjadliwie. - Chcesz zatrzymać mnie na całe życie, niczym jednocześnie nie ryzykując, nic nie dając z siebie. Tak nie może być!

Łagodnie odsunął jej ręce od swojej szyi.

- Masz teraz mniej i dlatego mnie potrzebujesz. Zostało ci w życiu mniej, ale chcesz panować nad moimi uczuciami, nad moim życiem i szczęściem. Jakby to był dżyn. Wystarczy nacisnąć guziczek przy lampie i w jej świetle ukaże się butelka, w której spokojnie czeka na ciebie ten dżyn.

Wstał na chwilę, znowu usiadł.

- Tak nie będzie. Ma być równość.

- A co na to pamięć?

W tym miejscu Waleryj cichutko się roześmiał.

- Kiedy prawie wszystko ciebie opuści, nie będziesz płakała nad moimi listami z myślą, że wszystko zależało tylko od ciebie... Ogarnie ciebie śmiertelny, spóźniony żal.

Niemal triumfował, jakby coś ważnego nagle pojął.

A potem powiedział:

- Będziesz żałowała, że byłaś młoda i czysta. I że byłem ja. I że mogłaś mnie mieć wraz ze wszystkimi myślami, z chwilami słabości i latami siły... z oczami, z włosami, z rękami, z objęciami i pragnieniem... że mogłaś mnie mieć całego, do ostatniej tkanki. Wszystko mogło być twoje. Cały świat... Mogło to być...

Śledziła go z uważnym niepokojem.

- To wszystko będzie moje! - powiedziała.

- Może i będzie... Ale uprzedzam, że nie będziemy bawić się w kotka i myszkę...

Naraz się obejrzał.

- Na co tak patrzysz?

- Zaczekaj.

Na występie pobliskiej, niewysokiej skały pojawiły się dwie sylwety: kobieca i chłopięca. Obie smukłe, błękitne w księżycowej poświacie.

- Siadaj tutaj - dał się słyszeć głos Łarysy.

- Ani myślę! Będę ciebie ratować! - odparł chłopak.

- Przecież jesteś już mężczyzną.

- Czy cieszysz się, że jestem twoim bratem?

- Cieszę.

- I dlatego jesteś taka wesoła? Tylko z tego powodu?

- Tylko z tego powodu - odpowiedziała. - I to ja widocznie muszę nauczyć ciebie dobrze pływać i nurkować.

- Czemu?

- Kiedyś dasz nurka i wydobędziesz dla mnie z dna scytyjską koronę.

- Ależ pleciesz bzdury! - westchnął.

- To co, nie zechcesz dla mnie jej wyłowić?

- Wyłowię - powiedział zgodliwie. - Wyłowię, jeżeli tylko taka gdzieś jest.

Dziewczyna wyprostowała się na skale, odchyliła się nieco do tyłu i wyciągnęła do księżyca delikatne, wzruszająco cienkie, niemal dziecięce ręce.

- Jaki piękny księżyc! Jakie morze! Chyba widzisz koronę na jego dnie?

- To tylko odblask - orzekł chłopiec.

- Nie, to korona!

Cała ogarnięta przez poświatę, stała Łarysa z wyciągniętymi przed siebie rękami.

- Ja ciebie bardzo kocham - powiedział podrostek, tłumiąc zawstydzenie. - Będę ciebie kochać i wtedy, gdy wyjdziesz za mąż.