Barbara Cartland - Węgierska Tancerka

– Mam nadzieję – odparła panna Ganymede – biorąc pod uwagę, jaki kawał drogi musimy pokonać, żeby wystąpić z tym numerem.

Ilonka zauważyła, że w przeciwieństwie do pana Archera, panna Ganymede mówiła z akcentem zdradzającym pospolite pochodzenie.

– Czuję przeciąg! – wykrzyknęła nagle. Najwyraźniej się obawiała, by pan Archer nie skupił na sobie całej uwagi Ilonki. – Na litość boską, zamknij okno, bo jutro będę miała taką chrypę, że nie zaśpiewam ani jednej nuty!

– Jak sobie życzysz. Już zamykam.

Chwycił za rzemień, lecz zamknięcie okna okazało się bodaj jeszcze trudniejszym zadaniem niż otwarcie. Po krótkiej walce zdjął cylinder, położył go na siedzeniu obok i wstał.

Pociągnął za rzemień nieco silniej i w efekcie kawałek skórzanego troka został mu w dłoni, a okno ześlizgnęło się poniżej framugi.

– No i popatrz tylko, coś zrobił najlepszego! – wykrzyknęła panna Ganymede.

– Tak mi przykro – przepraszał pan Archer. – Niestety, rzemień był zupełnie sparciały. Spróbuję podnieść okno bez niego.

Zaczaj wydobywać szybę z głębokiej szczeliny w drzwiach.

Wtem pojazd skręcił ostro. Zarzucił, aż pan Archer musiał się przytrzymać ramy obiema dłońmi.

Woźnica krzyknął na konie i gwałtownie ściągnął lejce.

Jadący poczuli raptowne szarpnięcie. Panna Ganymede krzyknęła z przestrachu. Hanna, spojrzawszy na czubek własnego nosa, rzekła oschle:

– Karygodne! Ciekawam, o co znowu chodzi tym razem.

Na zewnątrz trwało jakieś poruszenie, lecz nie można było rozróżnić słów. Pan Archer wystawił rękę przez okno, otworzył drzwi i wyszedł na drogę.

Oddalił się o kilka kroków, na chwilę stanął patrząc przed siebie, aż nagle biegiem zawrócił do dyliżansu.

– Wysiadać! – wołał głośno. – Wysiadać, szybko!

Ilonka siedziała przy drzwiach. Chwycił ją za rękę i wyciągnął z powozu.

W chwili gdy dziewczyna, zdumiona obrotem spraw, znalazła się na drodze, powóz zachybotał się niebezpiecznie i pochylił w bok pod dziwnym kątem.

Woźnica rzucił lejce i zeskoczył ze skrzyni.

Ilonka patrzyła w przerażeniu, jak wóz przechyla się coraz mocniej. Wreszcie razem z wierzgającymi końmi zsunął się ze zbocza i w następnej sekundzie zniknął z oczu.

Przez długą chwilę nie potrafiła uwierzyć, że katastrofa nie jest wyłącznie tworem jej imaginacji.

Powóz jednak przecież zniknął. Dziewczyna wraz z panem Archerem oraz woźnicą stała na drodze, która nagle się urywała – dosłownie dwa metry przed nimi. Ilonka uczyniła kilka kroków.

Parę metrów niżej, w błocie i kamieniach obsuniętego gruntu ujrzała dyliżans leżący kołami do góry.

Konie waliły kopytami w powietrze, próbowały się wyswobodzić z uprzęży, rżały przerażone. Strażnik, który cudem jakimś wyszedł z wypadku cało, gramolił się ku oszalałym ze strachu zwierzętom.

Woźnica zaczął schodzić po stromym zboczu.

– Trzeba ratować… – szepnęła Ilonka. Niespodziewanie zdała sobie sprawę, że przywiera kurczowo do ramienia pana Archera.

– Musimy zaczekać na pomoc – rzekł. – Jestem pewien, że nawet w tak odludnym zakątku wkrótce ktoś się pojawi. – Spojrzał w kierunku, z którego nadjechali.

W tej właśnie chwili ukazało się na drodze dwóch jeźdźców, najprawdopodobniej robotników z jakiejś pobliskiej farmy.

– Jak… jak mogło dojść do tak strasznego wypadku?

– spytała Ilonka, wciąż oszołomiona. – Przecież ktoś powinien był nas ostrzec, że droga się zapadła i nie można tędy jechać.

– Chyba się to zdarzyło całkiem niedawno – odparł pan Archer.

Ilonka przyznała mu rację, lecz uczyniła to mimochodem, bowiem myślała jedynie o Hannie uwięzionej w przewróconym dyliżansie. Nie wiedziała, jak mogłaby jej pomóc.

Ponownie zbliżyła się do skraju drogi.

– Powinniśmy tam zejść, ratować…

Postąpiła krok naprzód. W tej samej chwili towarzysz podróży chwycił ją za ramiona.

– Ostrożnie! Spadnie pani! – krzyknął. – Sami nie damy rady ich uwolnić, trzeba przecież odwrócić powóz. Musimy zaczekać na pomoc.

Woźnica i strażnik wspinali się po zboczu, prowadząc za sobą śmiertelnie przerażone konie.

Po niezbyt długim czasie wokół zaczęli się pojawiać -jakby za sprawą czarów – coraz to nowi ludzie. Dużo później Ilonka zdała sobie sprawę, że byli to chłopi wracający z pól albo może mieszkańcy pobliskiego miasteczka, którzy jakimś szóstym zmysłem odgadli tragedię.

Tak czy inaczej, nareszcie jedni zaczęli podnosić dyliżans, inni uspokajali konie, jeszcze inni wyciągali na drogę kufry i resztę bagaży z dachu powozu.

Ilonka raz jeszcze spróbowała zsunąć się po zapadłym urwisku do leżącego w dole dyliżansu.

– Ty tu teraz zostań, kochanieńka – odezwał się za jej plecami głos nabrzmiały macierzyńską troską. – Nic im nie pomożesz tam na dole.

– Muszę się zająć pokojówką. Została w środku, uwięziona!

– Nic jej nie pomożesz – sprzeciwiła się kobieta.

– Siadaj no tutaj! Trudno tak czekać, ja dobrze wiem, ale tylko byś im tam zawadzała.

Ilonka musiała przyznać nieznajomej rację, lecz ciągle wstawała z kufra, na którym ją posadzono, i próbowała dojrzeć, co się dzieje. Wysiłki ratowników zdawały się jej bezładne i chaotyczne: w powietrzu bezustannie krzyżowały się wołania i rozkazy, ale nikt ich nie słuchał i nie wykonywał.

Mężczyźni mieli ogromne trudności z poruszeniem wozu, który ugrzązł głęboko w błocie.

Wyobrażała sobie, jakie katusze musi cierpieć służąca, najpewniej ranna i przerażona. Każda sekunda nerwowego oczekiwania na wieści o stanie Hanny ciągnęła się w nieskończoność. Dziewczyna mogłaby przysiąc, że minęło przynajmniej kilka długich godzin, gdy przy jej boku pojawił się miejscowy pastor.

– Powiedziano mi, że to ty, panienko, podróżowałaś z pokojówką, z tą starszą kobietą.

– Czy nic jej się nie stało? – spytała Ilonka.

– Tak mi ogromnie przykro… – rzekł duchowny cicho. – Ona nie żyje. Nie żyją obie kobiety, które zostały w dyliżansie.

Ilonka wraz z panem Archerem siedziała w skromnym saloniku na plebanii. Próbowała sobie w pełni uświadomić nieuchronność śmierci. Nie zobaczy więcej biednej Hanny, nie usłyszy charakterystycznych oschłych komentarzy pełnych dezaprobaty, które najczęściej tylko ją bawiły.

Gospodyni pastora dała gościom gorącą herbatę w filiżankach oraz kanapki. Ilonka odruchowo odgryzała kęsy. Nie czuła smaku.

– Nie w mogę w to uwierzyć! – odezwała się nagle.

– Ja także nie potrafię – rzekł cicho pan D'Arcy Archer.

– Uratował mi pan życie… Wyciągnął mnie z wozu. Jestem panu… niezmiernie wdzięczna.

– Lepiej by się stało, gdybym to ja zginął zamiast tej biednej dziewczyny – westchnął pan Archer.

– Jestem już niemłody i straciłem ostatnią szansę w życiu. Ona nie powinna była umierać.

Ilonka nie chciała być niegrzeczna, zmusiła się, by okazać zainteresowanie.

– Dlaczego mówi pan, że stracił ostatnią szansę?

– Zapewne to pani nie zaciekawi… Cóż, nie miałem ostatnio szczęścia.

– Nie dostawał pan ról w teatrze?

– Obszedłem biura chyba wszystkich agentów w Londynie – rzekł gorzko D'Arcy Archer – niestety, jedyna praca, jaką znajdowałem, to zabawianie gości w tawernach. Śpiewałem, opowiadałem anegdoty, ale klientela takich miejsc nie jest zbyt szczodra.

– To przykre – powiedziała Ilonka cicho i umilkła zasmucona.