Barbara Cartland: Nie Zapomnisz O Miłości

– Sprawiać, aby to on chciał je zdobyć. Mężczyzna powinien być myśliwym, a nie zwierzyną.

Mówił z takim zacięciem, że Nerissa zamrugała oczami.

– Czy ty taki jesteś?

– Oczywiście! – usłyszała w odpowiedzi. – Ale muszę przyznać, że żadna rozsądna kobieta nie uśmiechnie się nawet do młodzieńca bez grosza przy duszy, o ile oczywiście nie jest tak przystojny jak ja.

– Ależ to największe zarozumialstwo, jakie w życiu słyszałam – zawołała Nerissa rzucając w brata poduszką.

Harry odrzucił poduszkę i książę został na chwilę zapomniany pośród śmiechu.

Gdy na jakieś półtorej godziny przed obiadem Harry zszedł na dół z przewieszonymi przez ramię ubraniami, Nerissa zapytała ciekawie:

– Co przyniosłeś?

– Pomyślałem sobie, że skoro mamy zamienić się w służbę, moglibyśmy to zrobić dobrze. Wiedziałem, że mamy jeszcze na strychu jakieś stare liberie z czasów dziadka, a jedna nawet na mnie pasuje, choć jest nieco przyciasna. Znalazłem też białe spodnie zapinane pod kolanami i kamizelkę w paski, która ma guzikami z herbem.

– Zapomniałam, że to wszystko mamy! – zawołała Nerissa. – W takim stroju będziesz idealnym lokajem.

– Zostawiłem swoje ubranie wieczorowe w Oksfordzie. Wiesz przecież, że tutaj dla wygody zawsze noszę stary, aksamitny płaszcz, a nie sądzę, aby Delfina była zachwycona, jeśli tak zaprezentuje się służący jej rodziny.

Nerissa spojrzała na niego z wyrzutem.

– Jestem pewna, że przeraziłaby się, gdybyś pojawił się w tak nędznym, choć szlacheckim stroju.

– A teraz coś, z czego moja siostra będzie naprawdę dumna – zaśmiał się Harry i wyciągnął białą perukę, którą nosił lokaj jego dziadka.

Odczyściwszy srebrne guziki, poszedł na górę, by się przebrać, zaś Nerissa uznała, że należy jeszcze raz uprzedzić tatę, czego ma się spodziewać. Ojciec był zaskoczony na wieść o wizycie Delfiny, a tym bardziej księcia Lynchestera, który w dodatku ma przybyć specjalnie po to, aby go poznać.

– Lynchester! – zawołał ojciec. – Zanosi się na pasjonującą rozmowę. On ma niezmiernie ciekawy dom. Przyda mi się do rozdziału o architekturze elżbietańskiej. Uważam, że to najlepiej zachowana rezydencja w kraju.

– Będziemy bardzo się starali, bo książę jest naszym honorowym gościem, więc nie zdziw się, że podamy bardzo wystawny obiad, a przy stole będzie usługiwać służba.

– Służba? – wyszeptał ojciec. – Czyli kto?

– Najmłodszy syn Jacksonów, farmerów z sąsiedztwa. Ma na imię George – wyjaśniła prędko Nerissa. – Bardzo dobrze daje sobie radę, więc nie musisz się obawiać, że popełni jakiś błąd.

Wybrała George’a dlatego, że wzrostem dorównywał Harry’emu, a liczyła, że ojciec, który nie grzeszył spostrzegawczością w tych sprawach, ani przez chwilę nie będzie podejrzewał, że w liberii lokaja występuje jego własny syn.

Zaraz po tej rozmowie, gdy do kuchni wszedł Harry w rodzinnej liberii i peruce, w pierwszej chwili stwierdziła, że wygląda zabawnie. Nie ulegało jednak wątpliwości, że jego strój jest nader stosowny dla lokaja w wielkim domu.

– Jak powiedziałeś, Delfina będzie z ciebie dumna! – zauważyła.

Roześmiała się, gdy Harry przemówił tutejszym dialektem:

– Rączki całuję, Wasia Ksiązięca Mość, mam nadzieję, że mile spędzi pan cias wśród wiejskich głombów.

– Nie rozśmieszaj mnie, Harry – poprosiła. – A jeśli naprawdę powiesz coś takiego, to możesz być pewien, że trzeba będzie zwrócić pieniądze.

– Chętnie spłatałbym jej tego figla, ale, jak to mądrze zauważyłaś, nie warto ryzykować utraty tych ślicznych banknocików i wyrzec się konia, na którym wygram następny wyścig w Sare.

– Ale jeśli weźmiesz w nim udział, musisz się pilnować, żeby markiz cię nie poznał – ostrzegła Nerissa. – Mógłby powiedzieć księciu, a przecież on ma nie wiedzieć o naszym istnieniu.

– Będę o tym pamiętał – obiecał Harry – chociaż nie pojmuję, dlaczego Delfina nie może zdobyć się na szczerość i wyjawić, że ma rodzeństwo.

Spojrzał na Nerissę, a baczny obserwator zauważyłby błysk olśnienia w jego oczach.

Siostry były bardzo podobne, ale po raz pierwszy Harry dostrzegł w Nerissie, najmłodszej i ciągle traktowanej jak dziecko, przepiękną kobietę. Nic nie powiedział, lecz w duchu przyznał, że Delfina powinna zapłacić za to oszustwo, które dla nich obojga było obelgą, a wobec księcia podstępem.

Powóz księcia przystanął przed frontowymi drzwiami dokładnie za dziesięć siódma. Harry na szczęście zdążył otworzyć na oścież drzwi i rozłożyć na schodkach bardzo stary czerwony dywan.

Wstrzymał dech w piersi na widok koni w zaprzęgu. Wiedział, że każdy z nich wart był więcej, niż zapłaciła im Delfina. Wiele by oddał, aby choć raz w życiu mieć okazję powozić zaprzęgiem tak czystej krwi, albo pogalopować na grzbiecie któregoś z wierzchowców.

Nie zapominał jednak o swojej roli i stał w otwartych drzwiach, podczas gdy lokaj we wspaniałej liberii zsiadł z kozła, by otworzyć drzwi powozu. Pierwszy wysiadł książę i Harry od razu wiedział, że wszystko, co słyszał o tym człowieku od przyjaciół, musi być prawdą. Nie widział jeszcze mężczyzny tak wysokiego, barczystego, w tak eleganckim i wyszukanym stroju, który wcale nie skrywał atletycznie męskiej figury.

– Tak chciałbym wyglądać – zamarzył Harry.

Potem wdzięcznie, z szelestem jedwabiu i powiewem egzotycznych perfum, wysiadła z powozu jego siostra, a gdy mijała go w progu, udało mu się skłonić głowę z szacunkiem i odebrać od księcia cylinder oraz pomóc mu zdjąć wytworną pelerynę. Delfina nie czekała, aż Harry ich zaanonsuje, lecz żwawo, niczym młoda dziewczyna, ruszyła ku otwartym drzwiom salonu.

– Jesteśmy nareszcie, tato! – zawołała udając spontaniczną wesołość.

Nerissa, zgodnie z instrukcją Delfiny, postarała się, by ojciec oczekiwał ich w przeciwnym krańcu salonu. Choć jego odświętny ubiór mógł wydawać się stary, Marcus Stanley wyglądał wyjątkowo dostojnie i godnie. Delfina złożyła lekki pocałunek na jego policzku, mówiąc:

– To cudowne znów cię widzieć, tato, i to w tak dobrym zdrowiu. Mam przyjemność przedstawić księcia Lynchestera, który mnie tu przywiózł.

– Z wielką radością pana widzę – Marcus Stanley wyciągnął rękę – a całe popołudnie czytałem o Lyn i pańskim przodku, który go zbudował.

Nieco surowa twarz księcia rozpogodziła się w uśmiechu.

– Wiem, o jakiej książce pan mówi, panie Stanley, choć obawiam się, że to ciężka lektura.

– Wręcz przeciwnie, jest fascynująca, a podane w niej informacje przydadzą mi się akurat przy pisaniu mojej własnej książki. Tak więc poznaję pana w bardzo szczęśliwej chwili.

– Zanim poruszysz swój ulubiony temat, tato – wtrąciła Delfina – nalej nam, proszę, szampana. Zdaję sobie sprawę, że gdy raz pogrążycie się w rozmowie o architekturze angielskiej, zapomnicie o mnie na cały wieczór.

Spojrzała na księcia, który czym prędzej odpowiedział:

– Wiesz przecież, że to nieprawda. Ale jeśli ci to sprawi przyjemność, obiecuję, że w trakcie najciekawszej nawet konwersacji będę o tobie pamiętał.

– Obym mogła konkurować ze świetnością elżbietańskiej architektury – westchnęła Delfina. – Pewnie zejdę na dalszy plan.

– Chyba lubisz słuchać komplementów – odparł książę.

Jego pełne podziwu spojrzenie nie uszło uwagi Delfiny. Zadała sobie wiele trudu, by wyglądać cudownie dziś wieczorem, a zarazem nie wystroić się zbytnio i nie dać księciu do zrozumienia, że chce wywrzeć na nim jak najlepsze wrażenie.