Barbara Cartland - Taniec serc

– Rozumiem, że to… niemożliwe – powiedziała wolno. – Przypuszczam, że córce muzyka nie pozwolono by wypełniać obowiązków należących do żony księcia.

– To prawda – przyznał. – Nie ma nic bardziej agresywnego niż klan rodzinny w walce o swe interesy i przywileje.

– Chyba tak było zawsze – odrzekła.

– Węgrzy mają gwałtowne usposobienie. Kiedy kochamy, to całym sercem. Kiedy nienawidzimy, nasze postępowanie jest tak bezwzględne, że prawie barbarzyńskie. Gwałtownie wyciągnął ku niej ręce.

– Najdroższa! Starasz się wszystko zrozumieć i za to też cię kocham. Wiesz, jak jestem przygnębiony, jakie męki cierpię… nadal zadręczając się, jak rozwiązać nasz problem.

Podała mu ręce. Uniósł je ze czcią do pocałunku mówiąc:

– Chodź! Przejdziemy się. Niechaj jeszcze chwilę będę zwyczajnym mężczyzną, który spotkał leśną nimfę. Byłem wtedy oszołomiony twoją urodą i nie myślałem o jutrze.

Zeszli z tarasu. Droga wiodła zboczem, z jednej jej strony mieli stromą skałę, z drugiej las opadający w do-linę rzeki. Jakiś czas szli w milczeniu. Wreszcie dotarli do miejsca, które przypominało im pierwsze spotkanie. Stała tu altanka dla zakochanych. Gizela przypomniała sobie, jak pełna lęku schowała się przed studentami i jak Miklos stał przed wejściem, żeby nie mogli jej zauważyć. Już wtedy instynktownie wyczuła, że jest inny i że może mu zaufać. To było niepojęte, nie umiała sobie tego wytłumaczyć, ale ledwie zaczęli rozmawiać, stał się jej bliski.

Teraz dopiero uświadomiła sobie, ile dla niej znaczył, i zdała sobie sprawę, jak bardzo będzie zagubiona i bezradna, gdy go utraci. Przytuliła się lekko do niego, a kiedy podniosła głowę, zobaczyła w świetle księżyca że i on patrzy na nią tak, jakby chciał utrwalić jej obraz w pamięci i nigdy go nie zapomnieć.

– Kocham cię… – wyszeptała.

– I ja cię kocham! – odpowiedział. – Rozdziera mnie cierpienie, a jednocześnie czuję, że stajemy się jednością dzięki jakiejś mocy pochodzącej od bogów.

Stali nieruchomo. Po chwili usta Miklosa dotknęły jej warg. Pragnęła tego pocałunku od chwili, kiedy objął ją mocno i teraz oddała się upojeniu, jakiego wcześniej nawet wyobrazić sobie nie potrafiła.

Znów fala ciepła spłynęła od jej ust prosto do serca, szybko jak promień światła, bolesna i radosna zarazem. Wiedziała, że on czuje to samo. Przytulił ją mocniej, jego pocałunki stały się bardziej namiętne. Niczym płomieniem rozpaliły jej ciało. To było jak cudowna pieśń miłości, pieśń, której słowa znali tylko oni: brzmiała wśród drzew, wracała echem do ich szaleńczo bijących serc. Zdawało się, że pozostawiając za sobą wszystkie ziemskie problemy i smutki, wznoszą się wysoko do księżyca i gwiazd. Ich blask ogarnął Gizelę, aż sama zapłonęła światłem miłości.

Było tak doskonale, tak cudownie bez słów i myśli, że się poddała i wypowiadając niezrozumiałe słowa, ukryła twarz na jego piersi.

Poczuła jego usta na włosach. Milczał, a ona czuła, że myśli to samo co ona: jak ciężko jest powrócić do rzeczywistości. Oto zamiast połączyć się w jedno z bogami, znów stali się kobietą i mężczyzną, którzy cierpieli piekielne męki, ponieważ musieli pożegnać się na zawsze.

Miklos wiedział, że w tej chwili upojenia zapierającej dech, chwili tak wielkiej, że aż świętej, niepotrzebne były słowa. Wypuścił Gizelę z objęć, wziął za rękę i poprowadził szybko ścieżką przed tawernę, gdzie czekał powóz.

Wsiadła, a kiedy stangret zamknął drzwi, Miklos objął ją mocno i przytulił do siebie. Wiedziała, że to koniec ich miłosnej symfonii i że nie mogą uczynić nic, jak tylko pogodzić się z losem. Siedzieli w milczeniu objęci uściskiem.

Wkrótce pojawiły się ulice Wiednia, domy i miejskie latarnie, których światło wpadało przez okna powozu. Dojechali do postoju przy bocznym wejściu do hotelu. Nie czekając na instrukcje, stangret poszedł, by znaleźć portiera z kluczami.

Gizela delikatnie uwolniła się z objęć Miklosa. Patrzyła na jego twarz oświetloną lampą wiszącą nad wejściem do hotelu. Malowało się na niej niewiarygodne cierpienie.

Drzwi powozu otworzyły się. Portier już czekał przy wejściu. Wyszli i Gizela raz jeszcze odwróciła się do Miklosa. Nie patrzył na jej twarz. Przyglądał się jej dłoniom, które trzymał w swoich.

Nagle usłyszała, jak mówi do niej bardzo, bardzo łagodnie:

– Żegnaj, moja miłości, moja jedyna, wieczna miłości.

Pocałował ją, a kiedy odszedł, weszła do hotelu. Wiedziała, że to już koniec.

Koniec miłości.

Kiedy znalazła się w swoim pokoju, tama odrętwienia, które uchroniło ją od płaczu w drodze powrotnej, pękła nagle. Gizela opadła bezwładnie na łóżko. Leżała z twarzą w poduszce cierpiąc męki, z których istnienia jeszcze kilka tygodni temu nie zdawała sobie sprawy.

Była beznadziejnie nieszczęśliwa, kiedy umarła jej matka. Wtedy myślała, że ból ten nigdy jej nie opuści, ale to, co czuła teraz, było dużo gorsze.

Wtedy wierzyła, że matka jest blisko niej, choć w innym świecie; Miklos żył w świecie rzeczywistym, lecz nie było w nim miejsca na uczucie bliskości. Dzieliła ich nie tylko odległość mierzona w kilometrach, lecz i środowiska, i interesy.

Dobrze zrozumiała, co miał na myśli mówiąc, że jego rodzina nie zaakceptuje córki muzyka. Już we Francji zorientowała się, że arystokracja, choć wspierała muzyków, traktowała ich niewiele lepiej niż komediantów.

Johanna Straussa ogłaszano królem walca, gdziekolwiek się znalazł. I nie tylko w Paryżu wszyscy szaleli na jego punkcie, w Londynie także. Królowa Wiktoria przyszła specjalnie do teatru, aby go posłuchać, a potem przyjęła go. W Bostonie dyrygował dwudziestotysięcznym chórem na obchodach stulecia Stanów Zjednoczonych. W Bośni chłopi nosili wąsy a la Strauss, na wszystkich kontynentach tańczono przy jego muzyce. Przewodził jakby rewolucji, która ogarnęła cały glob.

Mimo to nie był w Paryżu niczym więcej jak tylko mieszczaninem, a w Wiedniu cesarz Franciszek Józef nie przyjął go ani nie nagrodził.

Pozycja ojca, który był Anglikiem i dżentelmenem, była inna. Ale jakie to miało znaczenie, pytała siebie, jeśli na Węgrzech traktowany byłby na równi z Cyganami i dyrygentami, którym płacono za grę w salonach, ale ich nie zapraszano do stołu.

Zdawało się jej, że znalazła się w jakimś szczególnym piekle, gdzie nic nie znaczyła i nie była godna przebywać wśród ludzi uważających swą krew za szlachetniejszą.

Przeżywała męki po utracie Miklosa, ale jednocześnie wstrząs. Jego rodzina uznałaby ją za nieodpowiednią kandydatkę na żonę księcia!

Rozumiała dobrze: nie chciał narażać jej na szyderstwa i protekcjonalne zachowanie swoich kuzynów. Uchodziłaby za prostaczkę, córkę muzyka.

W jaki więc sposób kiedykolwiek mogli być szczęśliwi? Wiedziała, że jej podejrzenia, iż Miklos może się jej wstydzić, zniszczą ich uczucie. W końcu miejsce miłości zajęłaby nienawiść. Wzywała go każdym nerwem ciała. Wyznała mu prawdę mówiąc, że żaden inny mężczyzna nie będzie dla niej znaczył tyle co on. Kochała go nie tylko sercem, ale całą duszą i umysłem.

Jednak to nie wystarczało!

Leżała długo nieruchomo. Wreszcie wolno, jakby nagle utraciła młodość i stała się bardzo, bardzo stara, wstała, żeby się rozebrać.

Patrzyła na swoje odbicie w lustrze. Była zaskoczona, że wcale się nie zmieniła. Spodziewała się, że pod wpływem cierpienia ujrzy twarz wykrzywioną bólem lub nawet całą w zmarszczkach…