Lois M.: De planeet Barrayar

‘Niet… echt. Iedereen vond me een beetje raar.’ Ze fronste diep en Cordelia had het gevoel dat ze een pijnlijke herinnering had opgeroepen.

Ze keek het meisje peinzend aan. ‘Oudere broers?’ Droesjnakovi beantwoordde haar blik met grote blauwe ogen. ‘Ja, inderdaad.’

‘Dat dacht ik al.’ En ik was bang voor wat Barrayar zijn zonen aandeed. Geen wonder dat ze niet gemakkelijk iemand kunnen vinden die slaagt voor de tests. ‘Dus je hebt geleerd wapens te hanteren. Uitstekend. Dan kun je vandaag mijn gids zijn als we gaan winkelen.’ Er trok een enigszins matte uitdrukking over Droesjnakovi’s gezicht. ‘Ja, mevrouw. Wat voor soort kleding wilt u bekijken?’ vroeg ze beleefd, maar ze slaagde er niet in haar diepe teleurstelling over de interesses van haar ‘echte’ vrouwelijke militair volledig te verbergen. ‘Waar zou je in deze stad naartoe gaan om een werkelijk goede degenstok te kopen?’

De matte uitdrukking verdween. ‘O, ik weet precies de juiste zaak, waar de Vor-officieren naartoe gaan, en de graven, om hun geüniformeerde manschappen uit te rusten. Dat wil zeggen, ik ben er nog nooit binnen geweest. Mijn familie is geen Vor, dus wij mogen natuurlijk geen eigen wapens dragen. Alleen degene die door het leger worden geleverd. Maar ik heb gehoord dat het de beste is.’

Een van de wachters in livrei van graaf Vorkosigan fungeerde als hun chauffeur. Cordelia ontspande zich en genoot van het uitzicht op de langszoevende stad. Droesjnakovi, die dienst had, bleef alert en haar blik streek voortdurend over de mensenmassa’s overal om hen heen. Cordelia had het gevoel dat haar niet veel ontging. Af en toe dwaalde haar hand naar de binnenkant van haar geborduurde bolero, om de bedwelmer te controleren die ze daar droeg.

Ze draaiden een keurige smalle straat in, met oudere gebouwen met gebeeldhouwde gevels. De wapenwinkel droeg alleen zijn naam, ‘Siegling’, in bescheiden gouden letters op de gevel. Als je niet wist waar je was, had je hier blijkbaar ook niets te zoeken. De man in livrei wachtte buiten terwijl Cordelia en Droesjnakovi de winkel binnengingen, een zaak met dikke tapijten op de vloer en een houten lambrisering, waar vaag de geur hing van het wapenmagazijn dat Cordelia zich herinnerde van haar verkenningsschip, een onverwacht vleugje vertrouwdheid op een onbekende plek. Ze keek heimelijk naar het houten beschot en vertaalde het in gedachten naar zijn waarde in Bètaanse dollars. Heel veel Bètaanse dollars. Maar hier leek hout bijna net zo gewoon te zijn als plastic, en net zo weinig aanzien te hebben. De handwapens die de leden van de hogere standen in hun bezit mochten hebben, waren smaakvol geëtaleerd in vitrines en aan de muren. Afgezien van bedwelmers en jachtwapens was er een indrukwekkende verscheidenheid aan zwaarden en messen; blijkbaar verboden de strenge verordeningen van de keizer tegen duelleren alleen hun gebruik, niet het bezit ervan.

De verkoper, een oudere man met kleine oogjes en een sluipende tred, kwam naar hen toe. ‘Wat kan ik voor de dames doen?’ Hij was best vriendelijk. Cordelia vermoedde dat hier af en toe wel vrouwen uit de Vor-klasse kwamen, om een cadeautje te kopen voor hun mannelijke familieleden of vrienden. Maar hij had op dezelfde toon kunnen zeggen: wat kan ik voor de kinderen doen? Vernedering door lichaamstaal? Ze moest er maar niet verder over nadenken. ‘Ik zoek een degenstok voor een man van circa een meter negentig. Hij moet ongeveer, eh, zo lang zijn.’ Ze haalde zich de lengte van Kodelka’s armen en benen voor de geest en gebaarde ter hoogte van haar heup. ‘Met een schede met veerwerking, lijkt me.’

‘ja, mevrouw.’ De verkoper verdween en kwam terug met een exemplaar van rijkelijk bewerkt licht hout. ‘Een beetje… ik weet niet.’ Opzichtig. ‘Hoe werkt hij?’ De verkoper demonstreerde het veermechanisme. De houten schede viel op de grond en onthulde een lange dunne kling. Cordelia stak haar hand uit en de verkoper gaf haar met enige tegenzin de degen, zodat ze die kon inspecteren.

Ze liet hem een beetje heen en weer bewegen, tuurde langs de kling en gaf hem aan haar lijfwacht. ‘Wat vind je ervan?’ Eerst glimlachte Droesjnakovi, maar daarna fronste ze weifelend haar voorhoofd. ‘Hij is niet erg goed uitgebalanceerd.’ Ze wierp een onzekere blik op de verkoper.

‘Onthou dat je voor mij werkt, niet voor hem,’ zei Cordelia, die de werking van klassenbewustzijn juist inschatte. ‘Ik geloof niet dat het een erg goede kling is.’

‘Het is een uitstekend staaltje vakmanschap uit Darkoi, mevrouw,’ bracht de verkoper daar koel tegen in.

Glimlachend nam Cordelia hem weer over. ‘Laten we uw hypothese toetsen.’

Ze tilde de kling plotseling op tot in de saluutstand en deed een keurige uitval naar de muur. De punt drong in het hout en bleef vastzitten, en Cordelia leunde ertegen. De kling brak. Minzaam overhandigde ze de stukken aan de verkoper. ‘Hoe houdt u de zaak draaiende als uw klanten niet lang genoeg in leven blijven om nog eens terug te komen? Siegling heeft zijn reputatie in elk geval niet te danken aan het verkopen van dit soort speelgoed. Breng me een exemplaar dat door een echte militair gedragen kan worden, geen speeltje voor een pooier.’

‘Mevrouw,’ zei de verkoper uit de hoogte, ‘ik moet u erop wijzen dat de beschadigde koopwaar betaald dient te worden.’ Cordelia zei zeer geïrriteerd: ‘Goed. Stuurt u de rekening maar naar mijn man. Admiraal Aral Vorkosigan, Huize Vorkosigan. En legt u hem dan meteen uit waarom u zijn vrouw rotzooi probeerde te verkopen… onderofficier.’ Dit laatste was een gok, gebaseerd op zijn leeftijd en manier van lopen, maar ze zag aan zijn ogen dat ze de spijker op de kop had geslagen.

De verkoper boog diep. ‘Neemt u mij niet kwalijk, mevrouw. Ik geloof dat ik iets geschikters heb, als mevrouw een ogenblikje heeft.’ Hij verdween weer, en Cordelia zei zuchtend: ‘Kopen bij machines is zoveel gemakkelijker. Maar in elk geval werkt de verwijzing naar de Irrelevante Autoriteiten op het Hoofdkwartier hier net zo goed als thuis.’

Het volgende exemplaar was van onopgesmukt donker hout met een satijnzachte glans. De verkoper gaf hem ongeopend aan haar, met opnieuw een buiginkje. ‘U moet op die knop daar drukken, mevrouw.’ Deze was veel zwaarder dan de eerste degenstok. De schede sprong met flinke snelheid weg en kwam met een bevredigende bons tegen de muur aan de andere kant van de ruimte terecht; hij was op zich al bijna een wapen. Cordelia keek weer langs de kling. Een vreemd watermerkachtig patroon over de hele lengte ving het licht. Ze bracht opnieuw een saluut in de richting van de muur en keek de verkoper aan. ‘Gaan deze van uw salaris af?’

‘Ga uw gang, mevrouw.’ Er was een tevreden schittering in zijn ogen. ‘Deze kunt u niet breken.’

Ze onderwierp hem aan dezelfde test als ze de ander had gedaan. De punt drong veel verder het hout binnen, en toen ze er met al haar kracht tegen leunde, slaagde ze er maar nauwelijks in hem te buigen.

Maar hij kon nog verder buigen; ze voelde dat ze nog niet in de buurt was van de grenzen van zijn breeksterkte. Ze gaf hem aan Droesjnakovi, die hem liefdevol onderzocht.

‘Deze is perfect, mevrouw. Deze is een militair waardig.’

‘Hij zal ongetwijfeld vaker als stok dan als degen worden gebruikt.

Niettemin moet hij inderdaad een militair waardig zijn. We nemen deze.’

Terwijl de verkoper hem inpakte, boog Cordelia zich over een vitrine met bedwelmers die met email waren gedecoreerd.

‘Denkt u erover er een voor uzelf te kopen, mevrouw?’ vroeg Droesjnakovi.

‘Ik… geloof van niet. Barrayar heeft genoeg soldaten zonder ze van Kolonie Bèta te importeren. Wat het ook is waarvoor ik hier ben, het is niet om dienst te doen als militair. Zie je iets dat je wilt hebben?’ Droesjnakovi keek verlangend, maar schudde haar hoofd terwijl haar hand naar haar bolero ging. ‘De uitrusting van kapitein Negri is de beste. Zelfs Siegling heeft niets dat beter is, alleen mooier.’