Lois M.: De planeet Barrayar

Misschien zal ik ook maar niet meer over prins Serg beginnen. ‘Ezar was een machtige beschermer. Ik hoop dat Aral het net zo goed doet,’ zei Cordelia verzoenend. Mocht ze al in de verleden tijd over keizer Ezar praten? Alle anderen leken dat te doen.

Kareen herstelde zich na een moment van afwezigheid en schudde haar hoofd om zich weer te concentreren. ‘Thee, vrouwe Vorkosigan?’ Ze glimlachte. Ze raakte een comlink aan die verborgen was in een met edelstenen bezette sierspeld op haar schouder en gaf huishoudelijke orders. Blijkbaar was het vertrouwelijke gesprek voorbij. Nu moest kapitein Naismith zien uit te puzzelen hoe vrouwe Vorkosigan thee diende te drinken met een prinses.

Gregor en de lijfwacht kwamen terug tegen de tijd dat de slagroom-punten werden geserveerd, en Gregor slaagde erin de dames zodanig te vertederen dat hij een tweede portie kreeg. Kareen trok de grens onvermurwbaar bij een derde. De zoon van prins Serg leek een volkomen normaal jongetje, hooguit een beetje stil in het gezelschap van vreemden. Cordelia bekeek hem en Kareen met grote persoonlijke interesse. Moeder zijn. Iedereen deed het. Hoe moeilijk kon het zijn? ‘Hoe bevalt uw nieuwe woonplaats u tot nu toe, vrouwe Vorkosigan?’ informeerde de prinses, als inleiding tot een beleefde conversatie. Praatjes voor bij de thee; nu geen naakte gezichten meer. Niet waar de kinderen bij zijn.

Cordelia dacht erover na. ‘Het buitenhuis in het zuiden, Vorkosigan Surleau, is gewoon schitterend. Dat prachtige meer… Het is groter dan enig wateroppervlak op Kolonie Bèta, maar Aral vindt het niets bijzonders. Uw planeet is buitengewoon mooi.’ Uw planeet. Niet mijn planeet? Als haar gevraagd zou worden naar haar eerste associatie, dacht Cordelia bij ‘thuis’ nog steeds ‘Kolonie Bèta’. Maar ze had wel voor eeuwig in Vorkosigans armen aan het meer kunnen blijven liggen. ‘De hoofdstad, hier… is in elk geval gevarieerder dan alles wat we thui… op Kolonie Bèta hebben. Hoewel,’ , ze lachte ongemakkelijk, ‘er zijn wel erg veel soldaten. De laatste keer dat ik zoveel groene uniformen om me heen zag, was ik in een krijgsgevangenenkamp.’

‘Ziet u ons nog steeds als de vijand?’ vroeg de prinses nieuwsgierig. ‘O, ik zag u al niet meer als de vijand voordat de oorlog voorbij was. Meer als een verzameling slachtoffers, lijdend aan verscheidene gradaties van blindheid.’

‘U hebt een scherpe blik, vrouwe Vorkosigan.’ De prinses nipte van haar thee en glimlachte naar haar kopje. Cordelia knipperde met haar ogen.

‘In Huize Vorkosigan heerst nogal de sfeer van een kazerne, als graaf Pjotr aanwezig is,’ merkte Cordelia op. ‘Al die geüniformeerde mannen van hem. Ik geloof dat ik tot nu toe een paar vrouwelijke bedienden heb zien wegglippen om hoeken, maar ik heb er nog niet één gevangen. Een Barrayaraanse kazerne, bedoel ik. Mijn Bètaanse onderdeel was heel anders.’

‘Gemengd,’ zei Droesjnakovi. Was dat een schittering van afgunst in haar ogen? ‘Vrouwen en mannen door elkaar in het leger.’

‘Aanstelling na het afleggen van een geschiktheidstest,’ stemde Cordelia in. ‘En alleen dan. De lichamelijk zwaardere klussen worden natuurlijk aan de mannen toegewezen, maar daar lijkt niet zo vreemd en obsessief veel status aan gehecht te worden.’

‘Respect,’ verzuchtte Droesjnakovi.

‘Nou, als mensen hun leven op het spel zetten voor hun gemeenschap, mag daar ook wel wat respect tegenover staan,’ zei Cordelia gelijkmoedig. ‘Ik geloof dat ik mijn… mijn zusterofficieren wel mis. De pientere vrouwen, de techneuten, zoals mijn vriendinnenclubje thuis.’ Daar was dat netelige woord weer, thuis. ‘Er moeten hier toch ook pientere vrouwen zijn, met al die slimme mannen. Waar verstoppen ze zich?’ Cordelia hield geschrokken haar mond toen het plotseling bij haar opkwam dat Kareen deze opmerking weleens ten onrechte als kritiek op haarzelf zou kunnen opvatten. En als ze nu toevoegde: met uitzondering van de aanwezigen, zou ze het alleen nog erger maken. Maar als Kareen deze conclusie al trok, hield ze die voor zichzelf, en Cordelia werd gered van verdere potentiële blunders door de terugkeer van Aral en Illyan. Ze namen beleefd afscheid en keerden terug naar Huize Vorkosigan.

Die avond kwam commandant Illyan even langs op Huize Vorkosigan, en hij had Droesjnakovi bij zich. Ze droeg een grote reistas en keek met grote ogen nieuwsgierig om zich heen.

‘Kapitein Negri wijst juffrouw Droesjnakovi toe aan de gemalin van de regent, voor haar persoonlijke veiligheid,’ verklaarde Illyan in het kort. Aral knikte goedkeurend.

Later gaf Droesjnakovi Cordelia een verzegelde brief op dik roomkleurig papier. Met opgetrokken wenkbrauwen verbrak Cordelia het zegel. Het handschrift was klein en netjes, de handtekening leesbaar en zonder tierelantijnen.

Met mijn groeten. Ze zal je goed bevallen. Kareen.

Toen Cordelia de volgende ochtend wakker werd, was Vorkosigan al vertrokken en stond ze voor haar eerste dag op Barrayar zonder zijn gezelschap en steun. Ze besloot die te besteden aan het winkelproject dat bij haar was opgekomen toen ze Kodelka gisteravond moeizaam de wenteltrap had zien beklimmen. Ze vermoedde dat Droesjnakovi de ideale inheemse gids zou zijn voor wat ze in gedachten had. Ze kleedde zich aan en ging op zoek naar haar lijfwacht. Die was niet moeilijk te vinden; Droesjnakovi zat in de hal, vlak bij de deur van de slaapkamer, en sprong in de houding toen Cordelia verscheen. Het meisje zou eigenlijk een uniform moeten dragen, dacht Cordelia. De jurk die ze droeg gaf haar bijna een meter tachtig lange gestalte en uitstekende musculatuur een zwaar aanzien. Cordelia vroeg zich af of ze, als gemalin van de regent, recht zou hebben op een eigen livrei, en hield zichzelf gedurende het ontbijt in gedachten bezig met het ontwerpen van een pak dat de Walkureachtige schoonheid van het meisje zou doen uitkomen.

‘Weet je dat jij de eerste vrouwelijke Barrayaraanse wacht bent die ik heb ontmoet?’ zei Cordelia terwijl ze haar koffie dronk en haar ei at, en een soort gestoomde grutten met boter, blijkbaar een hoofdbestanddeel van het ontbijt hier. ‘Hoe ben je in dit werk terechtgekomen?’

‘Nou, ik ben geen echte wacht, zoals de geüniformeerde mannen…’ Ah, daar waren de magische uniformen weer.

‘… maar mijn vader en alle drie mijn broers zitten in het leger. Hiermee ben ik dan wel geen echte militair, zoals u, maar ik kom er toch zo dicht mogelijk bij.’

Gek op het leger, net als de rest van Barrayar. ‘Ja?’

‘Als kind deed ik aan judo. Maar ik was te groot voor de vrouwengroepen. Niemand kon me echt tegenstand bieden, en bovendien was het heel saai om alleen maar kata’s te doen. Mijn broers smokkelden me vaak mee de mannengroepen in. Van het een kwam het ander. Ik ben twee jaar achter elkaar kampioene van heel Barrayar geweest, toen ik nog op school zat. Toen heeft drie jaar geleden een man van de staf van kapitein Negri mijn vader benaderd om me een baan aan te bieden. Daarna heb ik wapens leren gebruiken. Blijkbaar vroeg de prinses al jarenlang om vrouwelijke lijfwachten, maar ze konden niemand vinden die slaagde voor alle tests.’ Ze glimlachte bescheiden. ‘Hoewel ik me niet kan voorstellen dat de dame die admiraal Vorrutyer heeft gedood mijn nederige diensten nodig heeft.’

Cordelia hield haar kiezen op elkaar. ‘Hmm. Ik heb gewoon geluk gehad. Bovendien blijf ik nu liever uit de buurt van dat soort lichamelijke activiteiten. Ik ben in verwachting, weet je.’

‘Ja, mevrouw. Het stond in een van kapitein…’

‘Negri’s rapporten,’ zo vulde Cordelia de zin samen met haar aan. ‘Dat zal wel. Hij wist het waarschijnlijk eerder dan ik.’

‘Ja, mevrouw.’

‘Werd je aangemoedigd in je hobby’s, als kind?’