Lois M.: De planeet Barrayar

‘Néé, die niet,’ zei Pjotr verontwaardigd. Toen bond hij wat in en vervolgde: ‘Misschien een pony.’

‘Een paard,’ zei Mi les, terwijl hij naar zijn gezicht keek. Cordelia herkende de ogenblikkelijk-verder-onderhandelenmethode, een onwillekeurige reflex, voor zover ze kon bepalen, die teweeg werd gebracht door de minste concessie. Het joch zou aan het werk gezet moeten worden om over verdragen te onderhandelen met de Cetagandanen. Ze vroeg zich af hoeveel paarden hij uiteindelijk zou bezitten. ‘Een pony,’ bracht ze tussenbeide, waarmee ze Pjotr de steun gaf waarvan hij nog niet besefte hoezeer hij die nodig zou hebben. ‘Een rustige pony. Een rustige kléine pony.’

Pjotr tuitte zijn lippen en keek haar uitdagend aan. ‘Misschien kun je je opwerken tot een paard,’ zei hij tegen Miles. ‘Het verdienen, door goed je best te doen.’

‘Mag ik nu meteen beginnen?’

‘Eerst moet je arm gezet worden,’ zei Cordelia vastberaden.

‘Ik hoef toch niet te wachten tot het genézen is, hè?’

‘Dan leer je tenminste eens om niet zo onvoorzichtig te zijn om steeds iets te breken!’

Pjotr keek met halfgeloken ogen naar Cordelia. ‘De echte dressuurtraining begint aan een longe. Je mag je armen pas gaan gebruiken als je zit in orde is.’

‘Ja?’ zei Miles, die eerbiedig aan zijn lippen hing. ‘En verder…?’ Tegen de tijd dat Cordelia zich terugtrok om de lijfarts op te sporen die deel uitmaakte van het reizende circus, eh, het gevolg van de heer regent, had Pjotr zijn paard weer gevangen — tamelijk efficiënt, hoewel Cordelia zich afvroeg of het geen vals spelen was om suikerklontjes in je zak te hebben — en was al aan Miles aan het uitleggen hoe je van een eenvoudig koord een doeltreffend halster maakte, aan welke kant van het beest je moest staan en welke kant je je op moest keren als je het paard meevoerde. De jongen, die maar nauwelijks tot het middel van de oude man reikte, nam het allemaal op als een spons, met een diep geconcentreerde uitdrukking op zijn opkijkende gezicht. ‘Zullen we wedden over wie wie aan het eind van de week aan die longe rondleidt?’ fluisterde Aral in haar oor.

‘Dat kan niet missen. Ik moet zeggen dat de maanden die Miles roerloos heeft doorgebracht in die afschuwelijke ruggengraatbeugel hem wel hebben geleerd gebruik te maken van zijn charmes. Het is op de lange termijn de efficiëntste manier om de mensen om je heen te laten doen wat je wilt en zo je invloed te doen gelden. Ik ben blij dat hij niet heeft besloten om jengelen te perfectioneren als strategie. Hij is het eigenzinnigste kleine monster dat ik ooit ben tegengekomen, maar hij zorgt ervoor dat je dat niet merkt.’

‘Ik geloof niet dat de graaf een kans heeft,’ beaamde Aral. Ze glimlachte bij het beeld dat ze voor zich zag, en wierp hem toen een serieuzere blik toe. ‘Toen mijn vader op een keer vrij had van de Bètaanse Sterrenkundige Verkenning en thuis was, hebben we samen modelzweefvliegtuigjes gemaakt. Er waren twee dingen nodig om ze te laten vliegen. Eerst moesten we rennen om ze snelheid te geven. Dan moesten we ze loslaten.’ Ze zuchtte. ‘Leren wanneer je los moest laten was het moeilijkste.’

Pjotr, zijn paard, Bothari en Miles verdwenen uit hun gezicht in de stal. Aan zijn gebaren te zien vuurde Miles vragen af met de snelheid van een machinegeweer.

Aral pakte haar hand toen ze zich omdraaiden om de heuvel te beklimmen. ‘Ik denk dat hij hoog zal vliegen, lieve kapitein.’