Lois M.: De planeet Barrayar

‘O jee, ik hoop dat hij Pjotrs paarden niet lastig valt,’ zei Cordelia. ‘Denk je echt dat die poging tot verzoening zal werken, deze keer? Alleen omdat Miles eindelijk kan lopen?’

‘Hij was beleefd, gisteravond bij het eten,’ zei Aral, voorzichtig hoopvol.

Tk was beleefd, gisteravond bij het eten,’ zei Cordelia schouder ophalend. ‘Hij beschuldigde me er zo ongeveer van dat ik je zoon uithonger zodat hij een dwerg blijft. Kan ik er wat aan doen als het kind liever met zijn eten speelt dan het opeet? Ik ben er niet van overtuigd dat we het groeihormoon moeten opvoeren. Vaagen is zo onzeker over het effect ervan op de breekbaarheid van zijn botten.’ Er gleed een ondeugende glimlach over Arals gezicht. ‘Ik vond de dialoog met de erwtjes, die het broodje omsingelden en eisten dat het zich overgaf nogal ingenieus. Je zag ze bijna voor je als soldaatjes in het groene keizerlijke uniform.’

‘Ja, en het hielp ook niet erg dat jij zat te lachen in plaats van hem met bedreigingen aan het eten te krijgen, zoals een echte pappie.’

‘Ik lachte niet.’

‘Je ogen lachten. En dat zag hij. Hij windt je om zijn vinger.’ De warme, organische geur van paarden en hun afvalproducten werd sterker naarmate ze de gebouwen naderden. Bothari verscheen weer, zag hen en wuifde verontschuldigend met zijn hand. ‘Ik heb Elena net gezien. Ik heb haar gezegd dat ze van die hooizolder af moest komen. Ze zei dat heer Miles niet daarboven was, maar hij is wel ergens in de buurt. Het spijt me, mevrouw, maar toen hij het had over naar de dieren gaan kijken, besefte ik niet dat hij onmiddellijk bedoelde. Ik zal hem zo wel vinden.’

‘Ik had gehoopt dat Pjotr een rondleiding zou aanbieden,’ zei Cordelia met een zucht.

‘Ik dacht dat je niet van paarden hield,’ zei Aral. ‘Ik verafschuw ze. Maar ik dacht dat die ouwe dan eens tegen hem zou gaan praten als tegen een menselijk wezen, in plaats van over hem te praten als over een potplant. En Miles was zo opgewonden over die stomme beesten. Maar ik wil hier niet te lang rondhangen. Het is hier zo… Pjotr.’ Archaïsch, gevaarlijk, en je moet opletten waar je je voeten zet. Als je het over de duivel had… Pjotr zelf kwam te voorschijn uit de oude stenen schuur waar de tuigen werden opgeborgen, terwijl hij een touw oprolde. ‘Ha. Daar zijn jullie,’ sprak hij op neutrale toon. Maar hij kwam vriendelijk bij hen staan. ‘Jullie hebben zeker geen zin om naar het nieuwe merrieveulen te komen kijken.’ Zijn toon was zo vlak dat ze niet wist of hij wilde dat ze ja of nee zou zeggen. Maar ze greep de gelegenheid aan. ‘Miles zou dat vast graag willen.’

‘Hm.’

Ze wendde zich tot Bothari. ‘Waarom ga je niet even kijken…’ Maar Bothari staarde langs haar en mompelde iets in ontzetting. Ze draaide zich om.

Een van Pjotrs reusachtige paarden, zonder bit, zadel, halster of enig ander handvat, kwam de stal uit draven. Aan zijn manen klemde zich een donkerharig, klein jongetje vast. Het spitse gezicht van Miles straalde met een mengeling van verrukking en paniek. Cordelia viel bijna flauw.

‘Mijn geïmporteerde hengst!’ jammerde Pjotr vol afgrijzen. In een reflex trok Bothari zijn bedwelmer uit zijn holster. Toen stond hij als verstijfd, onzeker over waar hij op moest schieten. Als het paard viel en over zijn kleine berijder zou rollen…

‘Kijk, sergeant!’ riep Miles’ ijle stemmetje geestdriftig. ‘Ik ben groter dan jij!’

Bothari wilde naar hem toe rennen. Het paard schrok, draaide zich om en zette het op een galopperen.

‘… en ik kan ook harder rennen!’ De woorden waaiden weg in de stuiterende beweging van de galop. Het paard verdween om de stal uit het gezicht.

De vier volwassenen holden erachteraan. Cordelia hoorde geen kreet meer, maar toen ze de hoek om sloegen, lag Miles op de grond en stond het paard even verderop; het liet zijn hoofd zakken en knabbelde aan het gras. Het brieste vijandig toen het hen zag, hief zijn hoofd op en danste van voet op voet, waarna het toch maar weer een paar hapjes nam.

Cordelia liet zich op haar knieën naast Miles vallen, die alweer rechtop zat en haar wegwuifde. Hij was bleek en zijn rechterhand was om zijn linkerarm geslagen in een overbekend gebaar van pijn. ‘Zie je wel, sergeant?’ zei Miles hijgend. ‘Ik kan wél paardrijden.’ Pjotr, die op weg was naar zijn paard, bleef even staan en keek naar beneden.

‘Ik bedoelde ook niet dat je er niet toe in staat was,’ zei de sergeant op gedreven toon. ‘Ik bedoelde dat je het niet mócht.’

‘O.’

‘Heb je hem gebroken?’ Bothari knikte naar de arm. ‘Ja,’ zei de jongen met een zucht. Er stonden tranen van pijn in zijn ogen, maar hij hield zijn kiezen op elkaar om ervoor te zorgen dat zijn stem niet trilde.

De sergeant gromde iets, rolde Miles’ mouw op en voelde aan de onderarm. Miles siste. ‘Jep.’ Bothari trok, draaide, duwde, haalde een plastic mouw uit zijn zak, schoof die over de arm en de pols, en blies hem op. ‘Zo blijft het wel zitten totdat de dokter ernaar kijkt.’

‘Kunt u niet beter… proberen dat afschuwelijke paard op te sluiten?’ vroeg Cordelia aan Pjotr.

‘Hij is niet afschuwelijk,’ beweerde Miles terwijl hij overeind krabbelde. ‘Hij is de mooiste.’

‘Zo, vind je dat?’ zei Pjotr ruw. ‘Hoezo? Hou je van bruin?’

‘Hij loopt het veerkrachtigst,’ legde Miles ernstig uit, terwijl hij op en neer veerde om het dier na te doen.

Pjotrs aandacht was gevangen. ‘Dat is inderdaad waar,’ zei hij op verbaasde toon. ‘Hij is mijn grootste hoop voor de dressuur… Hou je van paarden?’

‘Ze zijn geweldig. Ze zijn fantastisch.’ Miles maakte een pirouette.

‘Het is me nooit gelukt je vader ervoor te interesseren.’ Pjotr wierp Aral een lelijke blik toe. Goddank, dacht Cordelia.

‘Ik durf te wedden dat ik op een paard net zo hard kan gaan als iedereen,’ zei Miles.

‘Ik betwijfel het,’ zei Pjotr koel, ‘als dat er een voorbeeld van was. Als je het doet, moet je het goed doen.’

‘Leer het me dan,’ zei Miles onmiddellijk.

Pjotrs wenkbrauwen schoten omhoog. Hij keek even naar Cordelia en glimlachte wrang. ‘Als je moeder het goedvindt.’ Hij stond op zijn hakken te wiebelen, in de zekere, zelfvoldane overtuiging dat hij veilig was omdat hij Cordelia’s ingewortelde afschuw van de beesten kende. Cordelia weerhield zich er nog net van om te zeggen: over mijn lijk, en dacht snel na. Aral probeerde haar iets duidelijk te maken met zijn intense blik, maar ze begreep niet wat hij bedoelde. Was dit een nieuwe manier voor Pjotr om te proberen Miles om te brengen? Door hem mee te nemen en hem te laten verpletteren, dood te laten trappen… af te matten? Dat was een idee…

Risico of veiligheid? In de paar maanden sinds Miles zich eindelijk vrijelijk kon bewegen, had ze als een krankzinnige rondgerend en zich afgebeuld in pogingen hem te behoeden voor lichamelijk letsel; hij was al net zo lang fanatiek bezig te proberen aan haar toezicht te ontsnappen. Als deze strijd nog lang duurde, zou een van hen er gestoord van worden.

Als ze hem niet in veiligheid kon houden, was het misschien het beste om hem bedreven te maken in gevaarlijk leven. Hij was al bijna niet meer te verdrinken. Zijn grote grijze ogen straalden een wanhopige, geluidloze smeekbede naar haar uit: laat me, laat me, laat me… met voldoende kracht om een gat in een stalen plaat te branden. Ik zou het tegen de hele wereld opnemen voor jou, maar ik weet bij God niet hoe ik je tegen jezelf moet beschermen. Zet ’m op, jongen. ‘Ja,’ zei ze. ‘Als de sergeant met je meegaat.’

Bothari wierp haar een geschrokken, verwijtende blik toe. Aral wreef over zijn kin en zijn ogen schitterden. Pjotr keek volkomen overdonderd nu zijn uitdaging werd aangenomen. ‘Fijn,’ zei Miles. ‘Mag ik mijn eigen paard? Mag ik dié hebben?’