David Weber - Honor wśród wrogów

Ocknął się z wysiłkiem. To akurat było mało ważne w tej chwili. Istotne było co innego — obecni w pomieszczeniu byli jedynymi z całej załogi Vaubona, którzy wiedzieli, że lecą na pomoc frachtowcowi należącemu do Gwiezdnego Królestwa Manticore. I wszyscy co do jednego zdawali sobie sprawę, co się z nimi stanie, jeśli dowiedzą się o tym ich przełożeni czy bezpieka…

Rozejrzał się i na twarzach obecnych dostrzegł to samo zaskoczenie, przechodzące stopniowo w zrozumienie. Allison MacMurtree pierwsza uśmiechnęła się porozumiewawczo i kiwnęła potakująco głową. Po niej pozostali… poza Denisem Jourdainem, który siedział, jakby kij połknął, z twarzą całkowicie pozbawioną wyrazu. W absolutnej ciszy upłynęło kilka sekund długich jak wieczność, nim towarzysz komisarz wzruszył lekko ramionami i przez jego usta przewinął się cień uśmiechu.

— Sądzę, że był to kod frachtowca Sternenlicht, milady — powiedział, pierwszy raz nie używając zwrotu „ma’am”.

Honor odpowiedziała mu wyraźniejszym uśmiechem.

— Tak mi się też wydawało… — powiedziała. — Dziękuję za pomoc. Obiecuję, że nie zapomnę o tym, zanim nie skończę raportu… i moi oficerowie także.

— Miło mi było pani pomóc, milady — ton Jourdaina mówił o wiele więcej niż jego słowa.

Oboje spojrzeli sobie w oczy i oboje równocześnie skinęli głowami.

A potem wstała, mając na ramieniu Nimitza, zaś w objęciach Samanthę i skierowała się ku drzwiom. Zatrzymała się przed nimi, czekając, aż LaFollet je otworzy, i dodała nieco złośliwie pod adresem idących za nią oficerów:

— Będzie mi was wszystkich brakowało, ale jestem pewna, że z ulgą wrócicie do domu. A teraz, panie i panowie, admirał Rabenstrange, kapitan Holtz i komandor Wicklow naturalnie dość się już na nas naczekali.