Анджей Пилипюк - Wampir z KC

Obrazów ani dywanów w pomieszczeniach nie było. Nawet jeśli w trakcie akcji bezpiece coś takiego przykleiło się do łap, zabierali łup do domu albo sprzedawali pokątnie na Skrze i Różycu. Major Nefrytow zdusił niedopałek w przepełnionej popielniczce i wrzuciwszy między wargi kolejnego sowieckiego kosmosa, odpalił go burżujską plastikową zapalniczką z Pewexu.

– Słuchajcie, Brona, mamy problem… – westchnął, wypuszczając zgrabne kółeczko.

– To chyba… dobrze? – Radek zamrugał. Oczy piekły go od dymu.

– Że niby co? – zdumiał się Nefrytow. – Jak to „dobrze”?

– Jesteśmy ubecją. Sam pan mówił nie raz, że naszą zaszczytną służbę powołano do rozwiązywania problemów, z którymi nie radzi sobie partia, milicja, ZOMO ani Ludowe Wojsko Polskie. Skoro mamy problemy, to znaczy, że wszystko jest na swoim miejscu, oni sobie nie radzą, a więc nasz wydział znów może się wykazać.

– Myślicie niby poprawnie, ale bez polotu – westchnął major. –

Patrząc dialektycznie, chodzi o to, żeby problemy były obecne, ale ich spiętrzenie utrzymywało się na stałym, niezbyt dokuczliwym poziomie. Naprawdę chce wam się nieustannie ganiać jak kot z pęcherzem, żeby wykonywać kolejne zadania?

Kapuś przez chwilę przetwarzał w mózgu słowa zwierzchnika, po czym uśmiechnął się radośnie na znak, że załapał.

– Więc na czym konkretnie polega problem, który ze stanu spiętrzenia mamy doprowadzić do stanu spłaszczonego? – zapytał.

– Fundacja Van Helsinga – rzucił major Nefrytow.

– Cóż to takiego? – zdziwił się Radek.

– Łowcy wampirów z USA. – Ubek westchnął ciężko i skrzywił się. –

Zawodowi. Fachowcy podobno najwyższej klasy. Tacy, których CIA wysyła tam, gdzie im nie wypada się babrać osobiście. Albo do likwidowania rzeczy, których sami nie mogą zlikwidować, bo to by głupio wyglądało w raporcie. Powiedzmy, że jest to w pewnym sensie

imperialistyczno-kapitalistyczny odpowiednik naszego Wydziału Z.

– Czyli nasi koledzy po fachu?

– Jacy znowu koledzy?! – Major aż się zapowietrzył. – Gusʹ kabanu nie towariszcz! Toż mówię wyraźnie: imperialiści! Do tego pierdoleni prywaciarze, którzy robią to za pieniądze! – Aż się wzdrygnął

z obrzydzenia. – Co gorsza, za dolary!

– Prywaciarze!?

– Taaa… Jak się ma kłopot z poltergeistem w piwnicy, można do takich zadzwonić, przyjeżdżają, likwidują co trzeba, wystawiają rachunek, biorą czek czy z karty kredytowej może pobierają…

– To aberracja. A jak ktoś nie ma pieniędzy?

– To nie przyjadą. Kapitalizm, nic nie poradzisz… Nie masz dolarów, to jesteś tam w Ameryce nikim i sam musisz się z wampirami użerać.

Teraz widzicie, Brona, wyższość moralną i intelektualną socjalizmu nad światem zgniłego Zachodu. Wydział Z nie jest firmą usługową.

Ubecja jest służbą. Pomagamy społeczeństwu jak straż pożarna czy poradnia skórno-wenerologiczna. Każdemu potrzebującemu za darmo. – Major wypiął z dumą pierś.

– To pan nie dostaje żołdu?! – Kapuś rozdziawił usta.

– E, no nie przesadzajmy, coś tam przecież płacą. – Ubek poczuł, że beznadziejnie zaplątał się w zeznaniach. – Ale płacą nam z budżetu, a nie z kieszeni nieszczęsnych ofiar. No i płacą złotówkami, a nie dolarami. Chwytacie różnicę?

– Czy ci Amerykańcy to nasza konkurencja?

– Jaka tam znowu konkurencja? – prychnął oficer. – Oni działają u siebie, a my u siebie. Oni nie wpuszczają nas, my nie wpuszczamy ich. Aż do teraz.

– A co się stało?

– Teraz mamy ich wpuścić.

– A więc to wrogowie? – dociekał student. – Przepraszam, muszę to sobie ułożyć w głowie… Po co właściwie są nam tu potrzebni?

– Nie są potrzebni, ale przyjadą i oficjalnie nic na to nie możemy poradzić. Słuchajcie mnie uważnie. Pod względem klasowym oczywiście to są wrogowie. Od strony politycznej jak najbardziej.

Jednakowoż jest jeden cholerny problem. Zapewne nie wiecie – ściszył

głos – ale towarzysz Pierwszy po cichu negocjuje z Amerykańcami, po pierwsze, żeby znieśli nam te idiotyczne sankcje, po drugie, żeby pożyczyli jeszcze trochę kasy, bo nie starcza na zbrojenia. Negocjacje wkroczyły właśnie w bardzo delikatną fazę…

– Nie rozumiem? Towarzysz Pierwszy i reszta delegacji dyskutują z ich Kongresem. Jak się to ma do działań Wydziału Z? Nasza chata z kraja. Nijak nie możemy socjalistycznej ojczyźnie na tym polu pomóc.

– I tu się właśnie, Brona, cholernie mylicie. Możemy pomóc.

Musimy pomóc. I, co gorsza, nawet pomożemy. Towarzysz Pierwszy musi zapunktować w Waszyngtonie, że taki przyjacielski i otwarty.

– My mamy udawać przed nimi!? – oburzył się kapuś. – Od kiedy wilki obchodzi, co o nich myślą barany!?

– Od kiedy głupie barany mają dolary, a szlachetne wilki, przyduszone baranimi sankcjami, cienko przędą! W każdym razie, jak będziemy dla nich przez chwilę mili, może skapnie z tego jakaś kasa.

Na zbrojenia, na zakup masła w Finlandii i inne takie. Może i nam coś się też na końcu dostanie. Musimy tych dziadów od Van Helsinga tu wpuścić, żeby sobie mogli pobuszować. Na znak naszej przyjaźni i otwartości wobec pieprzonych Amerykańców.

– Znak przyjaźni wobec imperialistów? – Młody się skrzywił.

– Brona, ogarnijcie się wreszcie, bo was w łeb strzelę! Udawanej przyjaźni! Jak tylko dostaniemy tę cholerną pożyczkę, możemy pokazać kły, ale nie wcześniej.

– Kły? – Radek pomacał swoje uzębienie. – Ale jak pokażemy kły, nie będąc wampirami!?

Major westchnął ciężko. Jego podwładny nigdy nie grzeszył

przesadną inteligencją, ale teraz ubek zaczął się zastanawiać, czy decyzja o jego zwerbowaniu w ogóle miała sens. Z drugiej strony chłopak może i nie był zbyt kumaty, jednak polecenia jakoś tam wykonywał.

– Tą kwestią zajmiemy się później. Na razie mamy być przyjacielscy i współpracować. Oczywiście współpracować musimy tak, żeby –

ściszył głos – w miarę możliwości koncertowo zrobić ich w ciula.

I z drugiej strony musimy zachować szczególną ostrożność. Chodzi

o to, żeby zrobić ich w ciula, ale żeby tego nie czuli. Żeby ewentualne kłopoty, których im narobimy, wytłumaczyć inercją systemu.

Radek poskrobał się po głowie.

– Taki nawał trudnych słów… – bąknął. – Jestem studentem, a nie profesorem.

– Trzymajcie się mnie, wykonujcie rozkazy, nie zadawajcie głupich pytań, a kiedyś i profesorem zostaniecie! – warknął major.

A potem zamyślił się głęboko nad własnymi słowami. Niby można było popchnąć chłopakowi karierę, jak się to zwykle robiło z kapusiami, tylko tak właściwie po co?

Nie. Tej kariery pilotować nie będę. Nawet jak na warunki naszego kraju, profesor byłby z niego jak z koziej dupy trąba, westchnął

w duchu major.

Radek zagapił się w okno, zamalowane do połowy białą farbą olejną.

– To mimo wszystko dziwne, wpuścić ich na nasz teren – bąknął

wreszcie. – Nawet jeśli będziemy szeroko sabotowali ich działania, to przecież…

Zamilkli. Major dopalił peta i wyciągnął sobie nowego z pudełka.

– Myślę, że dla dobra sprawy z pożyczkami zagranicznymi trzeba dać naszym niechcianym gościom szansę na odniesienie jakiegokolwiek sukcesu – westchnął.

– Znaczy się żeby kogoś jednak zlikwidowali? – ucieszył się kapuś. –

Proponuję moją siostrę! Trzeba ją tylko wywabić z Kawęczyńskiej i wystawić Amerykańcom.

Zwierzchnik spojrzał na niego i westchnął ciężko.