Анджей Пилипюк - Wampir z KC

W burtę wbito żelazny pierścień, w sam raz do przywiązania łódki.

Drabinka okazała się zaskakująco solidna. Po chwili stali na spękanych deskach śródokręcia. Przed nimi wznosił się dziób, z tyłu połyskiwały okienka kasztelu. Na pokładzie walały się różne śmieci.

Żagle łopotały na słabym wietrze, rozsiewając woń stęchlizny.

– Chyba nikogo tu nie ma – zauważyła dziewczyna. – Pusto, cicho, martwo.

– Herbaciany kliper – mruknął pod nosem Igor, rozglądając się. –

Takimi pływali do Indii po herbatę i przyprawy. Zarabiali na tym kupę pieniędzy. Może warto przeszukać tę łajbę? Coś z tej forsy mogło zostać w kasie okrętowej.

– Skąd wiesz, że to herbaciany kliper? Znasz się na tym czy co? –

zdziwił się jego kumpel.

– Powąchaj, jak strasznie zajeżdża tu herbatą.

Olinowanie zaskrzypiało ponuro. Podeszli do luku. W powietrzu unosiła się bijąca z trzewi łajby woń gnijącego drewna i zapleśniałej herbaty. W półmrok ładowni prowadziły zniszczone drewniane schodki. Pod pokładem majaczyły skrzynki i worki, poukładane wzdłuż wąskiego przejścia, biegnącego zapewne od dziobu do rufy.

– Jest tu kto? – zawołał spawacz.

Odpowiedziało mu ironiczne milczenie.

– Nie wygląda to dobrze. – Jego przyjaciel kontemplował liczne brązowe plamy zdobiące pokład, schodki i podłogę ładowni. – Tak mi się zdaje, że to krew. I to z niejednego brutalnego morderstwa.

– Chyba masz rację. – Igor podniósł walające się przy relingu podarte i pokrwawione jeansy. – Działy się tu paskudne rzeczy. Jacyś ciepli tu trafili i chyba długo nie pożyli. Choć, zdaje się, stawiali opór…

Bo to mi wygląda, jakby podpalony poltergeist dla ugaszenia ognia skoczył przez dechy. – Przyglądał się plamie kopcia zdobiącej pokład.

– Mogło tak być. – Marek kiwnął głową, a potem pociągnął nosem.

Gdzieś spod pokładu dobiegła nowa, dziwna i niepokojąca woń.

Świdrowała go w nozdrzach, a ponieważ martwe ciała słabo reagują na zapachy, musiała być naprawdę intensywna.

– Czujecie? – zagadnął.

– Coś jakby stare skarpetki! – wysunęła teorię Gosia. – A może onuce?

– W każdym razie bardzo wiekowe lniane szmaty, dobrze zakiszone w starych gumiakach. A to mi się kojarzy… a to mi się cholernie źle kojarzy!

– Dobra, pies to trącał, zbieramy się – burknął Igor, jakby przestraszony, i ruszył w stronę relingu.

Podszedł do drabinki, wyjrzał i zamarł. Przebiegł na drugą burtę i też wyjrzał. Gdy się odwrócił, był blady, nawet jak na wampira.

– Nie chcę was martwić, ale nasz kajak… zniknął – wykrztusił.

– Nasza łódka też – dobiegło z tyłu. – A teraz, wampirze syny, odwróćcie się i spójrzcie śmierci w oczy, bo to jednak pewien obciach strzelać w plecy. Nawet gdy się strzela do martwiaków.

Głos był zachrypnięty, jakby dobiegał nie z ludzkiego gardła, tylko

dobrze wygarbowanej cholewy starego buta. Odwrócili się i zamarli.

W czasie gdy oni szukali swojego kajaka, z rufowego kasztelu wyłonili się dwaj malowniczo obdarci starcy. Niższy miał na nogach schodzone gumofilce, spodnie uszyte chyba ze starego worka oraz powyciągany, połatany i sprany waciak.

– Mówiliście, że Wędrowycz to tylko głupia legenda! – jęknęła Gosia.

Egzorcysta amator stał w lekkim rozkroku, w każdej ręce krzepko dzierżąc napiętą kuszokołkownicę. Osikowe bełty ponuro bielały na prowadnicach. Lekka poświata wskazywała, że zostały poświęcone, a może wręcz wymoczone przez kilka dni w święconej wodzie.

Dziewczyna zadrżała na widok zniszczonej przez czas i alkohol, niedogolonej mordy. Ale najstraszniejsze były oczy. Młode, wręcz młodzieńcze, płonące zimnym blaskiem planowanej eksterminacji.

Obok Wędrowycza stał jego równie sfatygowany przydupas, Semen.

Odział się w obszarpany carski mundur i spodnie z lampasami, a na głowę mimo upału założył karakułową papachę. Jego oczy dla odmiany przypominały ślepia stepowego wilka. Wygłodzonego stepowego wilka.

– Panowie, nas kołkiem? Ależ tak nie można – powiedział

zirytowany Marek, jednym ruchem wpychając Gosię za Igora.

– Nie tylko można, ale wręcz trzeba! Łapy do góry! A może jeszcze powiesz, że to pomyłka i że wcale nie jesteście wampirami? –

zarechotał Jakub.

– E, zaprzeczanie oczywistym faktom nie ma większego sensu.

Jesteśmy wampirami jak najbardziej i nawet jesteśmy z tego dumni.

Chodziło mi raczej o to, że Polacy mogą się między sobą kłócić, ale za granicą, zwłaszcza w konflikcie z obcymi, mamy obowiązek trzymać się razem. Swojak to swojak, rzecz święta.

– Ale czy my jesteśmy za granicą? – zirytował się egzorcysta.

– Oczywiście. Wedle prawa morskiego okręt pozostaje częścią terytorium kraju, pod którego banderą pływa. Od strony czysto administracyjnej właśnie jesteśmy w Holandii.

– Nie wiedziałem, że to tak… – Egzorcysta przeniósł pytający wzrok na Semena.

– Tak jest przyjęte – potwierdził kozak.

– No skoro tak mówi prawo, to w tym, co gadacie o swojakach za granicą, jest nieco słuszności – mruknął Jakub, jakby trochę zawstydzony. – Zrobimy tak: wy tu się ładnie ustawicie rządkiem do egzekucji, ale dziabnie was Semen, bo on jest rosyjskim kozakiem, więc nie będzie konfliktu moralnego.

– Ani etnicznego – dodał skromnie jego przyjaciel.

– I pan zamierza obojętnie stać, gdy na pokładzie holenderskiego statku jakiś rusek będzie mordował pańskich rodaków, w tym kobietę, a poniekąd nawet dziecko?! – zdumiał się Igor.

– Cholera… – Jakub skonfundował się po raz kolejny. – Macie rację!

To kompletnie niedopuszczalne!

– Ale sam przecież… – zaczął Semen.

– Obronię tradycję i honor Polaka! – syknął Wędrowycz i zamalował kumpla w mordę.

Semen odruchowo mu oddał. I po chwili oba dziady tarzały się po przegniłym pokładzie, szarpiąc się za odzienie, kopiąc kolanami w jaja i żwawo okładając po gębach kułakami. Wreszcie Polak zwyciężył.

Wstał, otrzepał kufajkę, poprawił czapkę uszankę.

– Przylutowałem mu zdrowo – oświadczył z dumą. – Jesteście bezpieczni. A ty się nie bocz. – Pieszczotliwie kopnął kumpla w tyłek. –

Musisz zrozumieć, są pewne nienaruszalne pryncypia. Golnijmy teraz na zgodę i kombinujmy całą piątką, jak się z tej kabały wykaraskać.

Semen pomacał łuk brwiowy i puchnącą wargę. Skrzywił się.

– No dobra, tym razem ci odpuszczam, ale jedynie w imię wyższych wartości humanistycznych. A to picie na zgodę ty stawiasz.

– Nieodmiennie. – Kumpel podał mu manierkę z samogonem.

Siedli na zwoju liny.

– Zasadniczo sytuacja jest taka, jak widać – westchnął egzorcysta. –

Przed nami pewnie trafili tu jacyś ludzie. Dedukuję to z plam krwi na ścianach i resztek, które znaleźliśmy w różnych zakamarkach. Ci turyści, czy kim tam byli, chyba stawiali opór, bo mamy tu także kilkanaście plam spalonej ektoplazmy.

– Nie spotkaliśmy żadnego ducha – zauważył Marek.

– Jest dzień, to się pochowały – tłumaczył Jakub cierpliwie. – Światło słoneczne je parzy, a potem szybko zabija. To, co tu łazi, to

standardowe poltergeisty, podtyp, jak sądzę, cztery B lub cztery F.

W sprzyjających warunkach luźna ektoplazma zestala się w kłąb twardych mięśni i ścięgien, zapewne humanoidalny, ale z łapami wyposażonymi w rogowe pazury długości – spojrzał na rysy zdobiące maszt – e, nie takie straszne, nie więcej niż trzydzieści centymetrów.