Анджей Пилипюк - Czerwona gorączka

- Przyjdzie czas, że to jego zetniemy - mruknął.

Na jednym z dziedzińców zaterkotał karabin maszynowy. To strażnicy opróżniali kazamaty fortu. Ciężkie zimowe chmury znowu prószyły śniegiem. Na portierni zabrzęczał czerwony telefon. Lenin dzwonił dowiedzieć się o postępach śledztwa.

*

Przez wąski otwór strzelnicy wpadało lodowate powietrze. Zapach rozkładających się zwłok był słaby, ostra woń karbolu i formaliny prawie go zabiła. Cztery karbidowe lampy, mikroskop... Doktor Skórzewski, słysząc skrzypienie drzwi, oderwał wzrok od obiektywu binokularu.

- Słucham - burknął Dzierżyński, bez zmrużenia oczu patrząc na trzy zdekapitowane ciała leżące na stołach oraz dwie pozbawione czerepów głowy ustawione na szafce. Osiem kompletnych trupów umieszczono osobno.

- Jedna głowa pasuje do ciała. Nie znaleźliśmy zwłok, z których pochodzi druga. Ekshumowano wszystkie ofiary. Wszystkie znane.

- Jakie wnioski?

- Sprawca zabija ochronę przy użyciu rewolweru typu nagan. Strzela zawsze w pierś z bardzo małej odległości. Prawdopodobnie ma słaby wzrok lub z celnością u niego kiepsko, dlatego skraca dystans. W przypadku towarzyszy Żeliaznikowa i Mitockiego wypalił w szybę samochodu, prawie dotykając jej lufą.

- Dlaczego nikt nie słyszał strzałów?

- Prawdopodobnie używa tłumika. To taki wynalazek pozwalający strzelać prawie bezgłośnie.

- A, kojarzę... My też już mamy coś takiego. A więc ochronę zabija z rewolweru.

- Tak. Bo wasi ludzie giną od ciosów zadanych bronią białą. Zabójca uderza niezwykle precyzyjnie. Pierwsze cięcie odsłania odcinek szyjny kręgosłupa. Drugie trafia pomiędzy kręgi...

- Żeby łatwiej urżnąć głowę, tnie po chrząstkach, a nie po kości. Rozumiem.

- Tylko w dwu przypadkach ostrze się omsknęło. Sądząc po rodzaju ran, najprawdopodobniej jest to klewang.

- Co to jest, u diabła?

- Rodzaj specjalnej maczety stosowanej przez łowców głów z Sumatry i Borneo. Widziałem podobne w trakcie praktyki lekarskiej w tamtych częściach świata.

- Sprawdźcie, czy w mieście mamy odnotowanych ludzi, którzy przybyli z Malezji i Indochin - rzucił Dzierżyński do towarzyszącego mu strażnika. - Zwróćcie też szczególną uwagę na członków Kominternu z tych krajów, o ile oczywiście są tacy...

- Tak jest! - Podwładny wybiegł.

- Czaszki otwierane są przy użyciu piły trepanacyjnej - Skórzewski podjął wykład. - Sprawca z pierwszej wyciął cały mózg, z drugiej tylko płaty skroniowe i czołowy. Prawdopodobnie zabiera tylko to, co jest mu potrzebne do badań.

- Czy to zrobił lekarz?

- Trudno ocenić, jednak cięcia zarówno kości, jak i mózgu prowadzone są niezwykle precyzyjnie. Z całą pewnością sprawca zna doskonale ludzką anatomię.

- Po co to robi?

- Nie wiem, ale wygląda, jakby czegoś szukał. Za pierwszym razem wycięto, jak mówiłem, cały mózg, za drugim już tylko najciekawsze części. Obie głowy znaleziono w odstępie kilku dni. Oczywiście wszelkie wnioski należy formułować ostrożnie. Mamy dziesięć ciał z co najmniej jedenastu i tylko dwie głowy. Preparat znaleziony na miejscu jednego z... - zawiesił na sekundę głos -...tych zdarzeń wykonano prawdopodobnie z tkanki mózgowej, tnąc narząd metodą płatkową.

- Co to znaczy?

- Ludzie badający mózgi dawniej cięli ten narząd na bloczki, obecnie stosuje się raczej badanie cieniutkich plasterków.

- Rozumiem. Pracuj dalej.

*

Stary orientalista siedział w zamyśleniu przy stole. Gdyby doktor Skórzewski tu zajrzał, z pewnością zdziwiłby się niepomiernie. Dawna służbówka za kuchnią zmieniła się w coś na kształt laboratorium. Na regale pysznił się rząd słojów z próbkami. Część z nich mokła w różnego rodzaju roztworach barwiących. Na stole walały się dziesiątki ponumerowanych preparatów. Na etażerce stały w karnym rządku publikacje, z których profesor czerpał swą medyczną wiedzę. Zgasił karbidówkę i nałożył pokrowiec na lusterko pomocnicze.

- No, Iwan, dzisiejszej nocy powinno nam się wreszcie udać - powiedział. - Chyba jesteśmy już bardzo blisko...

Głowa syna zamknięta w szklanym słoju nie raczyła udzielić mu odpowiedzi.

*

Towarzysz Izomierow przekręcił klucz w zamku zardzewiałej furtki. Odprawił obstawę i ruszył ścieżką w stronę drzwi willi po fabrykancie. W oknach widać było poblask, znaczy prąd znowu podłączyli. Piętka pewnie czeka z koniakiem i szaszłykiem, a kto wie, może i obiecany przez Lenina czarny kawior ze specrezerwy już dowieźli?

Wszedł po trzech stopniach, położył dłoń na pięknej klamce ze srebrzonego brązu. Nagle zamarł. Ścieżka... odmieciona? Piętka tylko od wielkiego dzwonu posypywał ją popiołem. W taki mróz ten leń z pewnością nawet nosa za próg nie wyściubił. A może ktoś chciał zatrzeć ślady swoich butów? Kto? Czyżby ten mściciel, o którym gadali? Izomierow odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę bramki. Obstawa z pewnością nie zdążyła odejść daleko. Zawoła ich i razem wejdą do środka, tak będzie bezpieczniej.

Za jego plecami szczęknęły drzwi. To nie był współlokator - on nawet w domu nosił ciężkie, podkute oficerki, tymczasem krok wychodzącego był lekki jak u tancerza. Izomierow rzucił się do rozpaczliwej ucieczki.

- Towarzysze, do mnieee... - krzyk utonął we krwi zalewającej gardło. Drugie uderzenie klewanga oddzieliło głowę od tułowia.

Zabójca pochylił się i strąciwszy butem papachę mężczyzny, złapał głowę za włosy. Z daleka dobiegł tupot podkutych butów. Widocznie czerwonogwardziści usłyszeli przedśmiertny skowyt swojego mocodawcy.

Zabójca bez większego wysiłku pokonał parkan i pobiegł ulicą.

- Stój! - ryknął ktoś za nim.

Huknęły dwa lub trzy strzały karabinowe. Niecelne. Rzucił przeszkadzającą mu w ucieczce głowę, potem z ogromnym żalem zostawił też aktówkę z preparatami z mózgu Piętki. Wpadł w zaułek. Za chwilę zgubi pościg. Uliczka rozdzielała się na trzy strony. Wiatr wydmuchał śnieg do gołego trotuaru. Nie będą wiedzieli, dokąd pobiegł, a wątpliwe, by się rozdzielili. Ścigany, dysząc jak lokomotywa, przyspieszył kroku. Jeśli mu się poszczęści, za chwilę będzie bezpieczny. Najwyższy czas, biegł już ostatkiem sił...

W ciemnościach nie zauważył, że zza zniszczonego słupa ogłoszeniowego odprowadza go spojrzenie dziwacznych rybich oczu.

- Wo blia\ - zaklął dowódca patrolu, wybiegając na skwerek.

- Tam! - Zza słupa wyłonił się dziwny typ. Morda kryminalisty, na nadgarstku blizna od kajdan, bezczelne spojrzenie, opaska na rękawie...

Wyciągniętą ręką wskazał kierunek. Kilka minut później echo wystrzałów ogłosiło miastu śmierć tajemniczego łowcy głów.

*

Dzierżyński wszedł do mieszkania orientalisty. Czekiści buszowali po pomieszczeniach, robiąc gruntówną rewizję. Jeden usłużnym gestem wskazał wyłamane drzwiczki w kącie kuchni. Feliks przekroczył je i znalazł się w laboratorium. Głowy zanurzone w konserwujących roztworach patrzyły na niego niewidzącym spojrzeniem zmętniałych oczu. Dwie twarze wydawały się nawet znajome. W szklanych naczyniach pływały mózgi i ich kawałki. Feliksa jednak bardziej zaciekawiło pudełko. W specjalnych przegródkach tkwiły dziesiątki szkiełek z preparatami. Zamknął pokrywę i wziął je ostrożnie pod pachę.

- To do analizy dla doktora. - Wskazał słoje. - A potem zapieczętować wszystko - polecił. - Może będzie trzeba przeprowadzić tu dokładniejsze badania.

*

Konwój doprowadził Skórzewskiego do laboratorium. Dzierżyński był już na miejscu.