Глен Кук - Woda śpi

Oficerowie Szarych próbowali ją przywrócić. Szło im nawet nieźle, jeśli wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności. Tylko kilku ludziom udało się uciec z Chór Bagan. Ale przynajmniej pół tuzina prześlizgnęło się do wnętrza, wśród nich wychudzony, mały człowieczek, od stóp do głów okryty żółciami zdradzają­cymi trędowatego.

Jednooki bynajmniej nie był uszczęśliwiony tym przebraniem. Do końca upierał się, że strategia ogólna bynajmniej nie wymaga, aby udawał jednego z osobników, którym nakazywano przy­wdziewać żółte szaty. To był pewnie kolejny paskudny żart Goblina.

Niezorganizowanymi grupkami po trzech z tyłu i z przodu, sześciu napastników zbliżyło się do wyznaczonego celu, którym była ponura rudera. Jednooki szedł na przedzie. Ludzie szybko ustępowali mu z drogi, gdy tylko dostrzegali żółć. Trędowaci przejmowali wszystkich ogromnym przerażeniem.

Żaden z mężczyzn nie chciał atakować przy dziennym świetle. To nie mieściło się w stylu walki Kompanii. Jednak całkowite ciemności także nie były dla nas, póki Duszołap nie odwoła cieni z ulic. Nadto Kronikarze i czarodzieje doszli zgodnie do wniosku, iż jest znacznie mniej prawdopodobne, by Córka Nocy zdołała za dnia uzyskać pomoc Kiny. Światło dnia dawało także większą szansę wzięcia jej z zaskoczenia.

Oddziały zatrzymały się na chwilę, by sprawdzić, czy wszyscy mają na rękach bransolety z łyka, a potem wpadły do wnętrza. Obaj czarodzieje natychmiast uwolnili szereg wcześniej przygo­towanych zaklęć mylących niskiej mocy, które teraz rozpierzchły się po walącej się budowli niczym rój pijanych komarów. Napast­nicy wdarli się do środka, przeskakując i omijając przerażone, drżące rodziny, które dotąd uważały się raczej za wybrańców losu, skoro miały zapewniony dach nad głową, nawet jeśli był to jedynie skrawek podłogi w korytarzu. Każdy z oddziałów postawił na warcie jednego człowieka, który miał zadbać, by nikt nie wyszedł na zewnątrz. Kolejnych dwu ludzi spotkało się u góry rozklekotanych schodów. Od tej chwili nikt po nich nie wejdzie ani nie zejdzie. Goblin i Jednooki zaś zeszli na dół, do piwnicy, chwilę ponarzekali na karygodne braki w stanie osobowym, a potem wymienili kilka przesadzonych komplementów, gdy każdy ustępował drugiemu pierwszeństwa wejścia do nory wroga.

Goblin zgodził się, że ostatecznie może to być on, choćby dlatego, że jest znacznie młodszy, szybszy i inteligentniejszy. Wrzucił kilka błędnych ogników w szczelinę, za którą panowały ciemności gęstsze niźli w samym sercu Kiny.

— Tutaj! — powiedział Goblin. — Ha! Mamy...

Jakby znikąd wyskoczył na nich płonący tygrys. Rzucił się na Goblina. Z boku podpłynął cień. Machnął czymś długim i cien­kim, co owinął wokół szyi czarodzieja.

Jednooki opuścił koniec swej laski na nadgarstek Narayana dostatecznie mocno, by strzaskać mu kość. Chodzącej legendzie Dusicieli rumel wypadł z ręki i przeleciał skroś piwnicy.

Potem Jednooki wziął zamach z całej siły i cisnął czymś ponad głową Goblina w kierunku miejsca, skąd wyskoczył tygrys. Widmowe światło popłynęło w górę obłokiem luminescencyjnego bagiennego gazu. Drgnęło raptownie, ogarniając sylwetkę młodej kobiety. Ta zaczęła rozpaczliwie otrzepywać się, próbując strząsnąć z siebie drobinki poświaty.

Wykorzystując to, że jej uwaga była zajęta, Goblin wykonał szybki gest. Padła bez zmysłów na ziemię.

— Cholera! Jasna cholera! To działa. Jestem geniuszem. Przy­znaj to. Jestem pierdolonym geniuszem.

— Kto tu jest geniuszem? Kto wymyślił ten plan?

— Plan? Jaki plan? Sukces zależy od szczegółów, karzełku. A kto wymyślił szczegóły? Każdy głupiec mógłby powiedzieć: chodźmy złapać tę dwójkę.

Obaj zapletli dłonie na piersiach i zaczęli sprzeczać się w naj­lepsze.

Wreszcie Jednooki powiedział:

— To proszę bardzo, teraz zaplanuj wszystkie szczegóły. Musimy jakoś się stąd wydostać z tymi ludźmi. I przejść przez wszystkich chyba Szarych, jacy łażą po świecie.

— Sprawa już załatwiona. Mają teraz tyle kłopotów, że nie będą się przejmować żadnymi przeklętymi trędowatymi. — Je­dnooki zabrał się do niezdarnych prób wciągnięcia żółtego ubioru przez głowę Córki Nocy. — Przypomnij mi, abym im w maga­zynie powiedział, że ta akurat umie stworzyć jedną czy dwie iluzje.

— Wiem, że w taki sposób właśnie mamy się stąd wydostać. — Jednooki zaczął ubierać Narayana Singha w następny kostium. Za kilka chwil Goblin również zmieni swe brązy na żółcie. Na górze schodów czterej towarzysze z Kompanii, wszys­cy wywodzący się z Shadar, przebierali się za Szarych. — Mówię tylko, że nie trzeba było się modlić, aby zadziałało.

— Dlatego, że ja wszystko zaplanowałem?

— Oczywiście. Zaczynasz powoli łapać. Witamy w rzeczy­wistym świecie.

— Jeśli z tej sprawy wyjdziemy z gównem na rękach, to możesz sobie winić Śpioszkę, a nie mnie. To był jej pomysł.

— Musimy coś zrobić z tą dziewczyną. Zbyt dużo, cholera, myśli. Może przestaniesz się obijać? Ci cholerni Szarzy, co tam stoją, mają dość czasu, by pójść na obiad do domów i wrócić.

— Nie bij go tak mocno. Chcemy, żeby szedł o własnych siłach.

— Do mnie mówisz? Co ty, u diabła, robisz z... zabierz stąd swoje łapy, stary zbokolu.

— Kładę jej na sercu amulet, który ją będzie kontrolował, ty zaschnięty bobku. Żeby nie narobiła nam wstydu, zanim ją doprowadzimy do domu.

— Ach, tak. Prosta sprawa. W sumie, dlaczego nie spojrzeć na jaśniejszą stronę całej sprawy? Przynajmniej znowu zaczęły cię interesować dziewczyny. Zbudowana jest tak ładnie jak mamusia?

— Lepiej.

— Uważaj, co mówisz. To miejsce może być nawiedzone. A ja podejrzewam, że niektóre z tych duchów lubią pogadać sobie z innymi, nieważne co tam Murgen twierdzi. — Jednooki zaczął poganiać oszołomionego Narayana Singha po schodach w górę.

— Powoli zaczynam wierzyć, że się uda — krakał Jednooki. Oddział Szarych i grupa trędowatych stanowiły najwyraźniej znakomitą kombinację dla wydostania się z Ogrodu Złodziei, zwłaszcza gdy prawdziwi Szarzy, potraciwszy głowy, biegali bezładnie we wszystkie strony.

— Nie chciałbym ci złamać serca, staruszku — oznajmił

Goblin. — Ale chyba ktoś nas przyuważył. — Wciąż oglądał się przez ramię.

Jednooki też się obejrzał.

— Cholera!

W ich stronę zmierzał niewielki latający dywan, któremu towarzyszyły wrony nie wydające bodaj pojedynczego odgłosu. Duszołap. Już sama jej postawa mówiła o psotnej radości, jaka ją rozsadza.

Cisnęła czymś w ich stronę.

— Rozproszyć się! — krzyknął Goblin. — Nie pozwólcie tym dwóm uciec. — Sam stawił czoło opadającemu dywanowi, czując, jak serce podchodzi mu do gardła. W bezpośrednim starciu nie zostałaby z niego nawet mokra plama, Duszołap rozdeptałaby go równie łatwo jak robaka. Wyciągnął przed siebie chronioną rękawicą dłoń, schwycił opadającą czarną kulę, zama­chnął się i odesłał pocisk z powrotem w niebo.

Duszołap wrzasnęła, wściekła się. Ludzie z Taglios zazwyczaj nie dysponowali takim opanowaniem. Skręciła dywanem w bok, omijając tor lotu pocisku. I dobrze zrobiła.