Jacek Piekara - Czarne Płaszcze Tańczą

– W czym mogę wam usłużyć?

– Zabieram twojego oskarżonego, Mordimerze -rzekł. – A ty trzymaj język za zębami.

– Jak sobie to właściwie wyobrażacie? – zapytałem ze złością. – Co mam powiedzieć przełożonemu Inkwizytorium? Że ptaszek mi wyfrunął?

– Heinrich Pommel zostanie o wszystkim poinformowany – odparł człowiek w czerni. – Jeszcze jakieś pytania?

– Owszem – oświadczyłem twardym tonem, a on spojrzał na mnie. W jego wzroku nie wyczytałem nic poza obojętną niechęcią, lecz byłem pewien, że tak naprawdę jest zdumiony, iż nie zawahałem się go zatrzymać. – Mam podstawy podejrzewać, że hrabia Fragenstein wiedział, kim jest jego kochanka, i wiedział, iż z tego związku wykluł się diabelski pomiot.

Człowiek w czerni zbliżył się do mnie.

– Niebezpiecznie oskarżać arystokratę i cesarskiego posła – powiedział.

W jego głosie nie było groźby. Tylko i wyłącznie stwierdzenie faktu.

– Niebezpiecznie ukrywać prawdę, jakby była zaledwie trędowatą kurwą – odparłem.

Ku mojemu zdumieniu uśmiechnął się samymi kącikami ust. W jego pustych oczach też błysnęło rozbawienie.

– Hrabia Fragenstein nie jest już w naszej mocy -rzekł. – Wczoraj przydarzył mu się tragiczny wypadek. Utonął w rzece.

– Ciała nie znaleziono, prawda? – spytałem po -chwili.

– To rzeka z bystrym nurtem i mulistym dnem -wyjaśnił. – Coś jeszcze?

Nie czekał nawet na odpowiedź i szybkim krokiem skierował się w stronę aresztu. Z cienia wyszło dwóch innych mężczyzn (jak mogłem ich wcześniej nie dostrzec?!) i ruszyło za nim. Również byli ubrani w czarne kaftany oraz czarne płaszcze. Czy byli inkwizytorami? Nie widziałem na materii srebrnego, połamanego krzyża – znaku naszej profesji. No ale przecież i ja nieczęsto zakładałem oficjalny strój funkcjonariusza Świętego Officjum.

Mogłem być pewien jednego. W klasztorze Amszilas świątobliwi mnisi wycisną z Griffa Fragensteina każdą myśl i każdy strzęp wiedzy. Zamienią go w otwartą księgę ze stronicami wypełnionymi hymnami chwalącymi Pana. Będzie umierał, wiedząc, że mroczna wiedza, którą studiował, pomoże Sługom Bożym w odnajdywaniu, poznawaniu i karaniu odstępców, takich jak on sam.

Minął tydzień, od kiedy przybyłem do Regenwalde. Tak więc nadszedł czas pożegnania. Zainkasowałem

wypłatę od wdzięcznego Mathiasa Klingbeila i przygotowałem się do podróży. Kiedy wyprowadzałem konia ze stajni, poczułem mdlący odór, jakby bijący z gnijącego ciała. Odwróciłem się i zobaczyłem człapiącego w moją stronę Zachariasza. Wyglądał przerażająco nie tylko z uwagi na fakt, że część twarzy miał porzniętą starymi bliznami (robota pięknej Pauliny), ale przede wszystkim na ogromną, pofałdowaną szramę, sięgającą od kącika oka po brodę i zniekształcającą cały policzek. Wiedziałem, że zawsze gdy go sobie przypomnę, będę pamiętał o kłębiących się w ranie larwach mięsożernych much, które wygryzały z jego ciała martwą tkankę. Niemniej byłem zdumiony, że tak szybko stanął na nogi. Poruszał się jeszcze z wyraźnym trudem, widać jednak było, że musiał mieć prawdziwie żelazny organizm,

– Co tam, chłopcze? – zagadnąłem.

– Pojadę z tobą – rzekł.

– Po co? Wzruszył ramionami.

– A po co mam tu zostać? – odpowiedział pytaniem na pytanie. – Przydam ci się…

Faktycznie, w Ravensburgu niewiele dobrego mogło spotkać Zachariasza.

– A ojciec?

– Zaszkodzę mu tylko – burknął. – Niech lepiej ludzie o mnie zapomną. Poprosiłem go o dwa konie, trochę gotówki, szablę – klepnął się po biodrze – i ubranie.

To wszystko…

– Skoro tak? – Wzruszyłem ramionami. – Bądź przy bramie, kiedy zabiją na nieszpory.

I jak będziemy jechali, trzymaj się od zawietrznej, dodałem w myślach.

– Dziękuję, Mordimerze – rzekł, a w jego wzroku zobaczyłem szczerą wdzięczność. – Nie pożałujesz tego.

Wiatr zawiał w moją stronę i smród bijący od Klingbeila o mało nie sparaliżował mi nozdrzy. Cofnąłem się.

– Już żałuję – mruknąłem, lecz tak cicho, że na pewno nie dosłyszał moich słów.

epilog

– Witaj – powiedziałem, wchodząc do gabinetu -Heinricha Pommla.

Bez słowa wskazał mi krzesło.

– Narobiłeś nam kłopotów, Mordimerze – rzekł, nie siląc się nawet na wstępne uprzejmości.

– Odszukałem prawdę.

– Taaak, odszukałeś prawdę. I co dzięki temu zyskaliśmy?

– Co zyskaliśmy? Prawdę! Czy to mało? No, a poza tym tę małą gratyfikację. – Położyłem na stole opasły mieszek wypełniony złotem.

– Zabierz to – powiedział zmęczonym głosem. -Postanowiłem cię urlopować, Mordimerze, na czas nieokreślony. Postanowiłem też napisać list do Jego Ekscelencji, proszący, by raczył przyjąć cię w poczet inkwizytorów licencjonowanych w Hez-hezronie.

– Wyrzucasz mnie za to, że byłem zbyt przenikliwy, tak? Zbyt uczciwy?

– Nie wyrzucam cię. – Zważył w dłoniach mieszek i rzucił go na moje kolana. – To zaszczytny awans, Mordimerze. Poza tym sądzę, że dla nas obu będzie lepiej,

jeśli odejdziesz.

– Czemu? – spytałem rozżalony. Odłożyłem sakiewkę z powrotem na blat. Była naprawdę ciężka.

– Gdyż to, co dla ciebie jest środkiem wiodącym do celu, dla innych ludzi już jest celem.

Milczałem przez chwilę.

– Miałem więc dogadać się z Griffem, czyż nie tak? Uwolnić Zachariasza, zainkasować nagrodę od jego ojca, po czym przyjąć pieniądze od Fragensteina w zamian za nieujawnianie rodowych tajemnic?

– Ty powiedziałeś, Mordimerze.

A więc Pommel chciał po prostu spokojnie wegetować. Oto był jego sposób na życie. Wasz uniżony sługa spowodował w tym życiu małe trzęsienie ziemi. Zapewne memu przełożonemu nie spodobała się rozmowa z ludźmi w czerni. Być może nie spodobała mu się również krążąca plotka, że hrabia Fragenstein utonął, gdyż naraził się Inkwizytorium. A Pommel widać miał nie tyle ambicje, aby być sumiennym inkwizytorem, wolał wkupić się w łaski miejscowej szlachty. Kto wie, może sam marzył, by kiedyś wystąpić o szlachecki glejt?

Wstałem z miejsca.

– Być może zapomniałeś, Heinrichu, że Bóg wszystko widzi – rzekłem. – Widzi i ocenia. Ocenia i szykuje

karę.

– Pouczasz mnie? – Również wstał. Widziałem, jak

jego twarz pokrywa się purpurą.

– Nigdy bym nie śmiał – odparłem.

– Lubiłem cię – powiedział, wyraźnie akcentując głoski. – Lecz teraz sądzę, że możesz sprawić więcej kłopotów niż pożytku. W związku z tym wystosuję pismo żądające, by cofnięto ci uprawnienia inkwizytora.

Zmartwiałem, ale po chwili skłoniłem tylko głowę.

– Albowiem On przechowa mnie w swym namiocie w dniu nieszczęścia, ukryje mnie w głębi swego przybytku, wydźwignie mnie na skałę – wyszeptałem.

– Wynoś się już – rozkazał zmęczonym głosem.

– Jeszcze nie – odezwał się ktoś.

Gwałtownie się odwróciłem. W kącie komnaty siedział, wsparty na sękatym kiju, wychudzony człowieczek w brudnoszarej kapocie. Jakim cudem udało mu się niezauważenie wejść do Inkwizytorium? Ba, jakim cudem udało mu się wejść do tego pokoju i podsłuchać naszą rozmowę?

– Dobry bracie, nic z tego, co tu się dzieje, nie dotyczy ciebie. Chodź, każę ci podać obiad, a potem, przed dalszą podróżą, napełnimy twój worek mięsem, serem i chlebem.

Spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

– Piękne dzięki, Mordimerze, lecz ja nie żywię się niczym poza Światłem.