Джон Толкін - Хобіт, або вандроўка туды і назад

— Бывай, Гэндальф! — сказаў Кароль. — Жадаю табе і надалей з'яўляцца там, дзе патрэбны больш за ўсё, і дзе цябе менш за ўсё чакаюць. I чым часцей ты будзеш з'яўляцца ў маіх залях, тым прыямней тое будзе для мяне!

— Я запрашаю вас, — сказаў Більба, запінаючыся ды калупаючы зямлю нагою, — прыняць мой падарунак!

I працягнуў Каралю каралі са срэбра і жэмчугу, якія даў хобіту Дайн на развітанне.

— Чым я заслужыў гэткую пашану, о хобіт? — спытаў Кароль.

— Хм, э-э… здаецца мне, вы не ведаеце, — сказаў крыху збянтэжаны Більба, — што, хм, неяк трэба падзякаваць за вашу, э-э, дабрагасціннасць. Я маю на ўвазе, нават узломшчык мае сваё сумленне. Я выпіў шмат вашага віна і з'еў шмат вашага хлеба.

— Я прыму твой падарунак, о Більба Найвыдатнейшы з Узломшчыкаў! — сказаў Кароль сур'ёзна. — Ды наракаю цябе сябрам эльфаў. Усяго табе найлепшага! Няхай твой цень ніколі не паменшыцца (а тое красці стане занадта проста)! Бывай!

Потым эльфы павярнулі да лесу, а Більба пайшоў сваёй доўгай дарогай — дадому.

Шмат чаго здарылася, пакуль дабраліся, — і непрыемнасцяў, і прыгодаў. Дзіказем'е засталося Дзіказем'ем, і шмат хто бадзяўся там акрамя гоблінаў. Аднак было каму і абараніць, і шлях паказаць — чараўнік падарожыў побач і Беарн таксама (большасць часу). Так што вялікай небяспекі не было. У рэшце рэшт, на палове зімы Гэндальф з Більба дабраліся ўздоўж краёў Ліхалесся да Беарнавай сядзібы і засталіся там адпачываць. Сярэдзіну зімы святкавалі разам з вялікай колькасцю народу, які Беарн запрасіў адусюль. Гобліны Туманных Гор хаваліся па найглыбейшых норах, якія толькі здолелі знайсці, Варгі зніклі з лясоў, так што падарожыць стала бяспечна і вольна. Беарн пазней зрабіўся вялікім правадыром у тых мясцінах і ўладарыў прасторнай краінай паміж гарамі і лесам. Казалі, што цягам шматлікіх пака-ленняў ягоныя нашчадкі мелі талент ператварацца ў мядзведзяў. Некаторыя з іх, праўда, былі людзі змрочныя і нядобрыя, але болыгасць душою былі падобныя да Беарна, калі і не такія вялікія памерам ды сілай. У іх дні апошніх гоблінаў выгналі з Туманных Гор, і на краю Дзіказем'я ўсталяваўся трывалы мір.

Ужо надышла цудоўная вясна з дзівосным мяккім надвор'ем ды зыркім сонцам, калі Більба з Гэндальфам, нарэшце, развіталіся з Беарнам. Хоць Більба і сумаваў па доме, шкада было пакідаць Беарнаву сядзібу, бо кветкі ў садах вясною былі нават прыга-жэйшымі, чым улетку.

У рэшце рэшт, пасля доўгага падарожжа Більба з Гэндальфам падняліся натой самы перавал, дзе калісьці іх напаткалі гобліны. Але ж да таго месца дабраліся яны ясным ранкам, і, зірнуўшы назад, убачылі зыркае сонца, якое ззяла над неабсяжнай прасторай земляў Усходу. Па-за горнымі раўнінамі разаслалася Ліхалессе, чый блізкі край быў цёмна-зялёны нават увесну, а далёкі губляўся ў блакітнай смузе. Далёка-далёка, каля самага далягляду, ледзь бачылася Самотная Гара. На яе вяршыні відне-лася блядная пляма яшчэ не расталага снегу.

— Было полымя, а цяпер снег — нават цмокаў час некалі сканчаецца! — сказаў Більба і павярнуўся спінаю да сваёй прыгоды. Хватаўская ягоная частка зараз надта стамілася, а Торбінсава мацнела з кожным днём.

— Зараз я жадаю толькі аднаго — хутчэй усесціся ў маю ўлюбёную фатэлю! — сказаў наш хобіт.

Надышло першага траўня, калі Більба з Гэндальфам нарэшце 'дабраліся да даліны Рывендэл, дзе знаходзіўся Апошні (ці, з гэтага боку, Першы) Прытулак на захад ад гор. Зноў быў надвячорак, зноў поні стаміліся, асабліва той, які цягнуў скрыні, і ўсе адчувалі, што трэба адпачыць. Калі ехалі ўніз па крутой сцежцы, Більба чуў, як спяваюць сярод дрэваў эльфы — быццам не перапыняліся з таго часу, як хобіт пакінуў цудоўную даліну. А як толькі вершнікі спусціліся да ніжняй паляны, эльфы, засмя-яўшыся, разам заспявалі песню, вельмі падобную да ранейшай. Вось яна (за дакладнасць не адказваю!).