Kirył Yeskov: Ostatni władca pierścienia

Wróćmy jednakże do Cerlega — na szczęście jego istnienie nie podlega wątpliwościom. Jak wiadomo, przed zimą 3020 roku okupacja Mordoru zakończyła się — niespodziewanie i niewytłumaczalnie, i zaczęło się tam powoli odradzać pokojowe życie. Ludność miejska ucierpiała wówczas straszliwie, właściwie cywilizacja mordorska od tamtego czasu nie zdołała się podnieść, ale koczowników ta agresja w przeważającej mierze ominęła bokiem. Kapral zawsze powiadał, że „prawdziwy chłop, któremu ręce wyrastają nie z tyłka, a skąd trzeba, zawsze będzie królowi bratem”, i całkowicie potwierdził to powiedzonko swoimi czynami. Wróciwszy do rodzinnych stron stał się założycielem potężnego klanu, który właśnie zachował — dzięki rozpowszechnionej wśród koczujących ludów ustnej tradycji — opowieść o jego przygodach.

Nie od rzeczy będzie powiedzieć, że dalsze losy innego kaprala, Rankorna, niemal dokładnie powtarzają Cerlegowe — z tą rzecz jasna różnicą, że włodarzył były ranger nie na płaskowyżu Houtijn-Hotgor, a po drugiej stronie Gór Cienia, w dolinie Wydrzego Potoku. Zbudowane przez niego niewielkie osiedle o dziwnej nazwie „Lianika” po pięciu latach powiększyło się do prawdziwej osady, a gdy jego mały synek podczas wędkowania znalazł na żwirowej mieliźnie pierwszy w Irhilien złoty samorodek, sąsiedzi tylko wzruszyli ramionami: wiadomo — pieniądze lgną do pieniędzy… Gdyby spotkali się z orokuenem na starość na pewno przenieśliby swoje dyskusje z Mrocznej Puszczy o zaletach ciemnego piwa i kumysu na płaszczyznę praktyczną. Ale nie doszło do tego…

Mithrilową kolczugę Cerleg postanowił oddać dziewczynie Haladdina, wraz z opowieścią o bohaterskim czynie swego zaginionego druha. Jednakże Kumal zginął, a sam zwiadowca nie wiedział o niej nic poza tym, że miała na imię Sonia, a to imię bardzo rozpowszechnione wśród trolli, oraz że uczestniczyła w Ruchu Oporu, tak więc jego poszukiwania okazały się bezskuteczne. Zrozpaczony orokuen — a obowiązkowość koczowników w takich sprawach jest prawdziwie bezgraniczna — uznał siebie i swój klan nie za właścicieli, a strażników tej relikwii. Skończyło się na tym, że prawnuk kaprala przekazał ją — wraz z przynależnym temu wydarzeniu bólem głowy — do Nurneńskiego Muzeum Historycznego, gdzie dziś każdy może wpatrywać się w nią, jak i w inne kurioza zagadkowej cywilizacji mordorskiej. Aha! — powie w tym miejscu apologeta legendy. Czy kolczuga istniejąca na jawie nie jest argumentem? Na to spokój nie mu będą ripostować, że kolczuga — nawet w ramach wersji Cerlega — niczego nie udowadnia, ponieważ Haladdin posiadł ją jeszcze zanim otrzymał pierścień Nazguli. I będą mieli całkowitą rację!

Przy okazji, co do mithrilu. W muzeach Ardy obecnie znajdują się aż cztery egzemplarze takich kolczug, ale technologia ich wykonania pozostała nieznana. Jeśli chcecie, by przyjaciel-metalurg cisnął w was czymś ciężkim, zadajcie mu niewinne pytanie o ten stop. Tysiące razy go analizowano: 86% srebra, 12% niklu, dalej „ogon”, w którym znajduje się dziewięć metali rzadkich — od wanadu do niobu. Jednym słowem, obliczyć można nawet do dziewiątego znaku po przecinku, wykonać rentgenosrukturalne badania oraz całą masę innych — proszę bardzo, a wytworzyć się, za cholerę, nie daje! Są tacy, którzy szyderczo wspominają, że podczas wykonywania mithrilu starzy mistrzowie podobno wkładali w metal cząstkę swojej duszy, ale ponieważ — dziś to już wiadomo, duszy nie ma, a istnieje tylko „obiektywna realność, dana nam w odczuciach” — to prawdziwego mithrilu nie zobaczycie, jak własnych uszu. Z definicji.

Ostatniego szturmu na ten problem dokonali kilka lat temu bystrzy chłopcy z Arnorskiego Centrum Wysokich Technologii, którzy otrzymali na to specjalne fundusze od Angmarskiej Korporacji Aerokosmicznej. Ale i tak guzik z tego wyszło: pokazano klientowi dwumilimetrowej grubości płytę z jakiejś substancji — 86,12% srebra, 11,96% niklu, i dalej według listy — że niby to właśnie jest ów prawdziwy mithrii, a cała reszta, to nic więcej tylko legendy. I, jak można było przypuszczać, zażądali pieniędzy na zbadanie swojego produktu. Przełożony rakietowców, nie mrugnąwszy okiem, wyjął spod stołu naciągniętą muzealną kuszę, wycelował w szefa projektu i zaproponował, by osłonił się płytą. Wytrzyma — otrzymasz żądane pieniądze, nie — i tak ci nie będą potrzebne. Projekt, wiadomo, poszedł w las, jak zając przed gończymi. … Czy tak było naprawdę? Nie ręczę. Za ile kupiłem, za tyle sprzedaję. Jednakże osoby, dobrze znające szefa „Angmar Aerospace” twierdzą, zero żarcik dokładnie w jego guście — nie nadaremno wyprowadza swoje drzewo od Króla-Czarodzieja.

Z inoceramium, z którego jakoby odlewane były pierścienie Nazguli, wszystko jest znacznie prostsze, i przyczyna, dla jakiej nigdy nie trafia ono do rąk ludzi, jest oczywista. Zawartość tego metalu z grupy platynowców w korze Ardy jest niezmiernie mała — jego klark (klark — w geochemii: wskaźnik określający ilościowy udział poszczególnych pierwiastków chemicznych w przeciętnym składzie danego środowiska w przyrodzie, np. atmosfery, oceanów, skorupy ziemskiej, całej kuli ziemskiej lub w obiektach kosmicznych.) wynosi 4xlO^(-8) (dla porównania: złoto ma 5xlO^(-7), a iryd — 1x10^(-7)), ale przy tym, w odróżnieniu od innych platynowców występuje wyłącznie w postaci samorodków. Prawdopodobieństwo natrafienia na taką rzecz policzcie sobie sami, jeśli nie macie nic innego do roboty. Zresztą, nie tak dawno w kopalni Kigwali, w południowym Haradzie, rzeczywiście znaleziony został samorodek o fantastycznej wadze osiemdziesięciu siedmiu uncji. Artykulik w miejscowej gazecie, opowiadającej o tym wydarzeniu, zatytułowano właśnie tak: „Znalezisko wieku — sześć funtów inoceramium! Można wykonać pierścienie dla plutonu Nazguli”. Zdecydowanie jednak ów metal nie posiada żadnych szczególnych właściwości, poza tym, że ma gęstość wyższą niż osm.

Zresztą, co to my tak ciągle o żelastwie i żelastwie… Elwiss nigdy nie wyszła za mąż. Nadzwyczaj odizolowana od świata żyła w willi na ulicy Jaspisowej, poświęciwszy się wychowaniu chłopca, który urodził się w odpowiednim terminie po opisanych wydarzeniach. Chłopiec ten wyrósł na ni mniej ni więcej, tylko na komandora Amengo — tego samego, którego wyprawy uznano za oficjalny początek epoki Wielkich Odkryć Geograficznych. Komandor pozostawił po sobie odręczne szkice linii brzegowej nowego kontynentu, nazwanego potem jego imieniem, wspaniałe — z czysto literackiego punktu widzenia — zapiski o swych wyprawach, jak również niezwykłej długości szarfę ze złamanych przez siebie kobiecych serc — co, nawiasem mówiąc, nie dało mu szczęścia w życiu rodzinnym. Oprócz Wielkiego Kontynentu, przez długi czas zupełnie poważnie uważanego za Błogosławione Królestwa, w rysach twarzy aborygenów doszukując się cech legendarnych elfów, w wykazie odkryć Amengo znajduje się niewielki tropikalny archipelag, nazwany przezeń sprawiedliwie Rajskim. Nazwa ta została potem usunięta przez Święty Kościół (tamtejsze dziewczyny były po prostu żywymi wcieleniami hurys — jak je opisują bluźnierczy hakimiańscy heretycy), jednakże dwie główne wyspy, zadziwiająco podobne w swej konfiguracji do symbolu Jin iJang, zachowały nazwy nadane im przez odkrywcę — Elwiss i Tangorn.

Na mój gust, słynny marynarz uwiecznił pamięć swych rodziców tak, że lepiej nie można. Jednakże historia miłości umbarskiej kurtyzany i gondorskiego arystokraty od wielu wieków nie daje spokoju literatom, którzy z nieznanego powodu czynią z jej bohaterów jakieś bezcielesne romantyczne cienie, albo przeciwnie, sprowadzają wszystko do prymitywnej erotyki. Nie stała się — niestety! — wyjątkiem również ostatnia amengiańska wersja filmowa „Szpieg i jawnogrzesznica”: w gondorskiej dystrybucji słusznie otrzymała kategorię „trzy krzyżyki”, a w purytańskim Angmarze w ogóle zakazano jej wyświetlania. Artystyczne wartości filmu są dość skromne, ale — jakby dla zadośćuczynienia — jest nieskończenie politycznie poprawny: Elwiss jest Murzynką (och, przepraszam! — Harado-Amengianką), a stosunki Tangorna z Gragerem okraszone są wyraźnymi gejowskimi fluidami. Krytycy chórem przepowiadali, że jury festiwalu w Srebrnych Przystaniach, asekurując się przed posądzeniem o „rasizm”, „heteroseksualny szowinizm” i inne koszmarne „-izmy”, nagrodzi film wszelkimi możliwymi nagrodami — i tak się stało. Zresztą, boska Gunun-Tua otrzymała swoją „Złotą Elanor” za najlepszą rolę kobiecą zupełnie sprawiedliwie.